บทที่ 1668

“เย่เฉินซัง…”

อิโตะ นานาโกะสะอื้น หมุนล้อรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้ว

เข้ามาหาเย่เฉิน

เย่เฉินเดินไปไม่กี่ก้าวอย่างรวดเร็ว มาถึงตรงหน้าของเธอ และเอ่ยปากถามว่า: “คุณอิโตะ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร…”อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า ต่อจากนั้น ก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างควบคุมไม่หยุด

ในขณะนี้ ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอไม่ใช่ ชีวิตที่รอดพ้นจากความตาย แต่เป็นการปรากฏตัวอย่างกะทัน หันของเเฉิน นำความประหลาดใจครั้งใหญ่มาให้เธอ

เมื่อเย่เฉินเห็นเธอร้องไห้ราวกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ก็อดไม่ ได้ยื่นมือออกไป จับหลังมือที่เย็นเฉียบของเธออย่างอ่อนโยน และพูดปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณอิโตะ หยุดร้องไห้ ได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

อิโตะ นานาโกะเช็ดน้ำตา และส่ายหน้าพูดว่า “ฉันไม่ได้ ร้องไห้เพราะเรื่องเมื่อกี้นี้

หลังจากที่พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ซ่อนเร้นความรักอันลึกซึ้ง ในดวงตา และถามอย่างสะอื้นว่า “เย่เฉินซัง ทำไมคุณมาที่เกี่ยว โตได้ล่ะ?”
เยเฉันยิ้มเล็กน้อย มาทำธุระที่ประเทศญี่ปุ่น มาถึงที่โอซาก้า พอดี คิดว่าโอซาก้าอยู่ใกล้คุณมาก ดังนั้นก็มาเยี่ยมคุณ

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ความหวานในใจราวกับน้ำตา นับไม่ถ้วนก็ละลายไปในทันที

เธอถามอย่างตื่นเต้น “เย่เฉินซัง คุณ…คุณเป็นเพราะคิดถึง

ฉัน ดังนั้นจึงมาเยี่ยมฉันเหรอ?”

“เอ่อ…เย่เฉินถูกเธอถามจนตอบไม่ออก

เดิมที่อยากจะหาข้ออ้างปกปิด แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามาไกลจนถึงที่นี่ การกระทำนี้เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ตัวเองในเวลา นี้ ยังจะมีอะไรโกหกได้อีก

ดังนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างค่อนข้างไม่เป็น ธรรมชาติ: “ก็คงจะอย่างงั้น…”

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ก็มีความสุขเป็นอย่างมาก ที่สุด!

แม้ว่าดวงตาจะยังมีน้ำตา แต่เธอกลับยิ้มด้วยความยินดีและ พูดว่า: “คาดไม่ถึงว่าเธ่เฉินซังจะคิดถึงฉัน……..นี่ก็ทำให้ฉัน ประหลาดใจมากจริงๆ…

ขณะที่พูด เธอก็รีบถามเย่เฉินอย่างรวดเร็วว่า: “เย่เฉินซัง คุณ รู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่เกียวโต?”

เย่เฉินพูดว่า: “ไม่กี่วันก่อนฉันเจอทานากะซังที่สนามบิน เขา เป็นคนบอกฉัน”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอายว่า “เย่เฉินซัง ขอบคุณที่คุณยังจำฉันได้ และต้องขอบคุณมากที่วันนี้ มาช่วยชีวิตฉันไว้

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เรื่อง ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

พูดแล้ว เย่เฉินก็ถามเธอว่า “ฉันเห็นเธอนั่งรถเข็นอยู่ตลอด ร่างกายยังไม่หายดีอีกเหรอ?”

“ใช่”อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบาๆ “ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจาก ที่แข่งขันกับฉันเอ้าเสงี่ยน ฉันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เข้ารับการ รักษาที่โตเกียวช่วงหนึ่ง พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ร่างกายก็ยังไม่ หายดี อาการบาดเจ็บอาจต้องใช้เวลาพักฟื้นนานถึงจะดีขึ้น

เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างจริงจังว่า “อันที่จริงแล้วครั้งนี้ที่ น มาเยี่ยมคุณ หลักๆคืออยากจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของคุณ ให้หายดี คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับเรื่องแบบนี้…

อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างซาบซึ้ง และพูดว่า “เย่เฉินซัง อาการ

บาดเจ็บของฉันให้หมอที่ดีที่สุดในประเทศญี่ปุ่นรักษาแล้ว ความ

หมายของพวกเขาคือ รักษาชีวิตของฉันไว้ได้ก็ยากมากแล้ว ด้วย

วิธีทางการแพทย์ที่มีอยู่ เป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้ฉันหายดีอีก

ครั้ง ถ้าหากสามารถทำให้ฉันหลุดพ้นจากรถเข็นได้ภายในเวลา

ไม่กี่ปี ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์แล้ว”

พูดแล้ว อิโตะ นานาโกะก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองเเฉินด้วย ดวงตาที่เร่าร้อน และพูดอย่างจริงจัง “เย่เฉินซัง คุณมาเยี่ยมฉันได้ ฉันก็ซาบซึ้งมากแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่าให้ฉันลุกขึ้นยืนใหม่หรือ ว่าหายดีเหมือนเดิม…

“คุณไม่รู้หรอกว่า ช่วงนี้ ฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน แม้แต่ฉันก็ ไม่อยากที่จะเชื่อเลยว่า ฉันในช่วงเวลาที่นานมานี้ ความหวังที่ยิ่ง ใหญ่ที่สุดของตัวเองไม่ใช่หายดี แต่เป็นการได้พบกับเย่เฉินซัง อีก…

พูดถึงตอนนี้ อิโตะ นานาโกะรวบรวมความกล้า จับมือของเย เฉิน และเอ่ยปากพูดอย่างลึกซึ้งว่า “ขอบคุณนะ เย่เฉินซัง! คุณ สามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ เป็นความโชคดีของนานาโกะ ถ้านานา โกะสามารถที่จะจับมือกับเยเฉินซึ่งท่ามกลางหิมะได้สักพัก ก็ ไม่มีความเสียใจในชีวิตนี้แล้ว

เมื่อเย่เฉินเห็นดวงตาที่อ่อนโยนของเธอ ในใจก็รู้สึกเศร้าเล็ก น้อย เขามองไปที่อิโตะ นานาโกะ และพูดอย่างจริงจังว่า: “นานา โกะ ฉันมีวิธีรักษาคุณให้หายดี ทำให้คุณหายดีเหมือนเดิมอย่าง สมบูรณ์!”