บทที่ 1660

เย่เฉิน โบกมือลา “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง ผมมีเรื่องส่วนตัว ที่ต้องไปจัดการนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วก็จะกลับมา”

เฉินจือข่ายถามว่า “อยู่ในโอซาก้าไหม? ให้ผมจัดคนไป

ปกป้องคุณหรือไม่?”

“ไม่ต้องแล้ว” เย่เฉินไม่ได้บอกว่าตัวเองจะไปไหนกันแน่ และ เขาก็ไม่ต้องการที่จะพูด

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาเอาแต่คิดถึงอิโตะ นานาโกะอยู่ใน สมอง บางทีอาจจะเพราะเห็นใจผู้หญิงคนนั้น หรืออาจจะเพราะ ชื่นชม หรือจากอารมณ์อื่นๆ เย่เฉันคิดไม่ออก และก็ไม่อยากจะ

ไปคิดมัน

ตอนนี้เขา เพียงแค่อยากจะไปเกียวโตเพื่อพบกับอิโตะ นานา โกะกับตาด้วยตัวเอง และไปเยี่ยมดูอาการบาดเจ็บของเธอด้วย

ไม่ว่าจะเป็นยังไง หากอาการบาดเจ็บของเธอหายดีแล้ว ตัว เองก็จะสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ

เฉินจือข่ายเห็นว่าเย่เฉินไม่ยอมเปิดเผยการเดินทางของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป เพียงแค่ขอให้เขาขับรถ อย่างระมัดระวัง หากหิมะตกหนักขึ้นก็รอให้หิมะหยุดตกแล้ว ค่อยขับรถ

เย่เฉินยอมรับ แล้วขับออกไปตัวคนเดียว
โอซาก้าอยู่ใกล้กับเกียวโตมาก และใช้เวลาในการขับรถ เพียงประมาณหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

เมื่อเขามาถึงเกียวโต ท้องฟ้าก็ได้มีดลงแล้ว

หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ราวกับหิมะขนห่านเลยทีเดียว

เยเฉันไม่รู้ว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึง ไปหาร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งแล้วกินราเมงสไตล์จีนไปชามหนึ่ง ตอนที่เช็กบิล เขาก็ถามจากเถ้าแก่ไปคำหนึ่งว่า “เถ้าแก่ คุณรู้ ไหมว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน? ”

อีกฝ่ายยิ้มและพูดว่า “คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ถัดจาก ปราสาทนิโจ ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และหาง่ายมาก มี โล่ประกาศเกียรติอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้า ซึ่งก็คืออิโตะในตัว อักษรจีน”

เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็เดินออกจากร้าน อาหาร

ปราสาทนิโจเป็นจุดท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในเกียวโต ดังนั้นจึง สามารถค้นหาจากแผนที่ได้โดยตรง และอยู่ห่างจากเเฉินเพียง สองกิโลเมตร

เห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้ว เย่เฉินที่นั่งอยู่ในรถก็เริ่มลังเล และไม่กล้าเดินต่อเล็กน้อย

เขายังทำใจไม่ได้ ตัวเองจะไปพบกับอิโตะ นานาโกะได้ อย่างไร
เมื่อไปถึงบ้านพักของตระกุลอิโตะ ก็จะเคาะประตูเพื่อขอพบ โดยตรง นเหรอ?

ไม่เหมาะสม

เพราะยังไง เงินสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์ของนางาฮิโกะ อิโตะ นั้นยังคงอยู่ในมือของตัวเอง หากคนรับใช้ของเขารายงานกับ นางาฮิโกะ อิโตะ เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองได้พบกับอิโตะ นานา โกะอย่างแน่นอน

แล้วควรจะทําอย่างไรดีล่ะ?

หรือว่า จะแอบหนีเข้าไปข้างในด้วยตัวเองเหรอ?

บางที มันก็มีเพียงวิธีการเดียวเช่นนี้ที่เหมาะสมแล้วเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็สตาร์ทรถ เดินตามจีพีเอส และมาถึง บริเวณปราสาทนิโจ แน่นอนว่าเขาเห็นคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากปราสาทนิโจ

คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก มองจากภายนอก ครึ่งหนึ่งของพื้นที่ปลูกเต็มไปด้วยต้นไม้เก่าแก่ สูงตระหง่าน สิ่งปลูกสร้างที่เป็นอาคารไม้โบราณสไตล์ญี่ปุ่นที่มี องค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมแบบจีนที่แข็งแกร่ง แค่มองดูก็ จะสามารถทราบถึงอายุได้อย่างรวดเร็วและเป็นเวลายาวนานมา แล้ว

เนื่องจากมีคูน้ำโบราณรอบๆ คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ และ สะพานทั้งสองที่เข้าออกนั้นก็เป็นของส่วนตัว ดังนั้นเย่เฉินจึงจอดรถไว้ข้างถนนที่ไม่ห่างไกลมาก จากนั้นก็ฝ่าหิมะที่ตกหนัก และ แอบเข้าไปในบ้านพักของตระกูลอิโตะจากในความมืด

ในเวลานี้

อิโตะ นานาโกะเพิ่งแช่น้ำพุร้อนเสร็จ

เพราะในที่สุดในวันนี้หิมะที่ตั้งตารอคอยมานานก็ได้ตกลงมา แล้ว และยังเป็นหิมะที่ตกหนักอีกด้วย อิโตะ นานาโกะกวาดล้าง หมอกควันในหัวใจของเธอออกไป และก็รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เธอขอให้คนรับใช้ของเธอเปลี่ยนชุดกิโมโนที่สวยงามอย่าง เปรียบเทียบกับสิ่งอื่นไม่ได้ให้กับตัวเอง จากนั้นก็ขดผมยาวของ ตัวเองอย่างสง่างาม และติดกับตัวโปรดของเธอ

จากนั้น เข็นรถเข็นเพียงลำพัง แล้วมาถึงที่ลานเล็กๆ ของตัว เอง เพื่อเพลิดเพลินกับหิมะด้วยความปิติยินดี

บ้านพักของตระกูลอิโตะครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ และมี ลานบ้านขนาดใหญ่และขนาดเล็กอยู่หลายแห่ง ลานบ้านที่อิโตะ นานาโกะอยู่นั้นห่างไกลและเงียบสงบที่สุด

หิมะตกหนักมาก และในไม่ช้าก็มีหิมะสีขาวตกลงมาบนหัว ของเธอชั้นหนึ่ง และอิโตะ นานาโกะมองดูหิมะที่ลอยอยู่บน ท้องฟ้า กระโดดด้วยความปิติยินดีเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และพูดอยู่ในใจ อย่างตั้งใจว่า “ไม่รู้ว่าเย่เฉินซึ่งกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้? และ ไม่รู้ว่าที่จินหลิงมี
หิมะตกอยู่ในตอนนี้หรือเปล่า? และก็ไม่รู้ว่าเขาจะคิดถึงฉัน หรือไม่………

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ