บทที่ 166 หลงรักเย่เฉิน (2)

ดังนั้น นี่ก็หมายความว่า ตนเองหลงรักเย่เงิน ไม่ได้ติดต่อเพื่อน สนิทเลย?

บางทีถ้าหากตนเองสามารถอยู่กับเเฉิน สำหรับเพื่อนสนิท แล้วอาจเป็นการช่วยเหลือเขาก็ได้

คิดถึงตรงนี้ เธอถึงกับสุขใจพูดกับเย่เฉินว่า “งั้นก็รบกวนคุณ แล้วล่ะ เย่เฉิน”

เย่เฉินยิ้มตอบออกไปเบา ๆ ว่า: “ไม่รบกวนเลย” รอยยิ้มของเขาครั้งนี้ ทำให้หัวใจของตั้งรั่งหลินถึงกับเต้นไม่

เป็นจังหวะ

สติสัมปชัญญะบอกเธอว่า เยเงินเป็นสามีของเพื่อนสาวคน สนิท ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ว่าด้วยแรงกระตุ้นทางอารมณ์นั้น กลับทำให้คงรั่งหลินอดกลั้นไม่อยู่ที่จะมีความคิดแปลก ประหลาด

เย่เฉินไม่ล่วงรู้ถึงความคิดของตั้งรั่งหลินเลยแม้แต่น้อย จึง บอกหมายเลขโทรศัพท์ของให้กับต่งตั่งหลิน

ขณะนั้นเอง จางเอ้อเหมาเดินมาข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแกม ประจบว่า: “อาจารย์เย่ ท่านร้ายกาจมาก พวกโจรชั่วนักเลงสอง หัวไม้เงินหนานต่อสู้กับท่านได้ไม่เกินหนึ่งกระบวนท่า ผมจางเอ้อ เหมาขอกราบแทบเท้านับถือนับถือ ท่านเป็นเทพเซียนมาเกิดจริง
ขณะที่พูด จางเอ๋อเหมาก็คุกเข่ากราบลงบนพื้นอย่างไม่ลังเล

เย่เฉินมองเห็นท่าทางนอบน้อมให้เกียรติ จงใจถามกลับไป ว่า: “ผมว่านะจางเอ้อเหมา เมื่อคุณวิ่งไปไหน? หรือกลัวว่าผม นักเลงสองหัวไม้เงินหนานไม่ได้?

“ไม่ใช่ ไม่ใช่!” จางเอ้อเหมาถึงกับหน้าถอดสี อธิบายอย่าง ลนลานว่า “อาจารย์เท่านเข้าใจผิดแล้ว ผมจะสงสัยฝีมือของ ท่านไปทำไม เพียงแต่เมื่อสมองผมสับสน ท่านโปรดอย่าได้ ใส่ใจเลย……

พูดจบ จางเอ้อเหมาก้มศีรษะกับพื้น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ว่า: “อาจารย์เย่ ท่านคือมังกรในกลุ่มชน! ผมเอ้อเหมายอมรับ ด้วยกายและใจ! แต่นี้ต่อไปผมจางเอ๋อเหมาจะไม่ร้องขอต่อฟ้า ดิน จะคํานับอาจารย์เพียงคนเดียวเท่านั้น!

เซียวซูหนเห็นท่าทางประจบสอพลอของจางเอ้อเหมา ถึงกับ ส่ายหัว พูดกับเย่เฉินว่า “ตอนนี้ทำยังไงกันต่อ? นักเลงสองหัว ไม้เจิ้นหนานก็ตายไปแล้ว พวกเราจะต้องไปแจ้งความไหม?”

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดเบา ๆ ว่า “พวกคุณขึ้นรถกันไปก่อน ผมจัดการทางนี้เอง”

เซียวหนพยักหน้า เดินขึ้นไปบนรถพร้อมกับต่งตั่งหลินและ จางเอ้อเหมา

รอจนพวกเขาขึ้นรถแล้ว เย่เฉินหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าโทรศัพท์ไปหาผู้ดูแลภาพลักษณ์ของตระกูลยในเมืองจีนหลัง ก็ คือ เงินอข่ายเจ้าของโรงแรมป่ายจีนอ่านกง

ประเดี๋ยวเดียวปลายสายที่มีคนรับ เงินอข่ายตอบกลับด้วย น้ำเสียงนอบน้อมว่า: “คุณชาย มีอะไรให้กระผมรับใช้ครับ?”

เยเฉินพูดเบา ๆ ว่า ” ผมพบกับนักเลงสองหัวไม้เงินหนาน สุนัขสองตัวนี้มาเห่าใส่ผม ตอนนี้กลายเป็นหมานอนตายข้าง ถนนไปแล้ว ผมไม่อยากให้ยุ่งยากมากนัก ตอนนี้คุณรีบส่งคนมา จัดการหน่อย

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินจือข่ายถึงกับตกใจสุดขีดพูดว่า “คุณชาย ท่านจัดการนักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนานแล้วเหรอ? โอ้สวรรค์ นั่น มันโจรชั่วมีชื่อแถบเจียงหนาน! ฝีมือโหดเหี้ยม พลังยุทธอันดับ ต้น ๆ ในเย่นจิงเลยนะครับ!

เฉินจือข่ายอดไม่ได้พูดออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า “คุณชาย ท่านร้ายกาจจริง ๆ ถ้าหากตระกูลเยฝีมือของท่าน แน่นอนว่าจะ ต้องตื่นเต้นอย่างมากแน่ ๆ

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องนี้คุณรู้คนเดียวก็ พอแล้ว ไม่ต้องไปบอกตระกูลเย่ ไม่งั้นผมจะไม่ให้อภัยคุณ

เงินจือข่ายเชื่อฟังค่าสั่งของเยเฉิน ตอบรับด้วยความ นอบน้อมว่า “ขอรับคุณชาย ผมจะรูดซิปปากให้สนิท เดี๋ยวจะส่ง คนไปจัดการเรื่องของท่านทันที

เย่เฉินตอบรับด้วยความพอใจ จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ เดิน ขึ้นไปบนรถ
เปิดประตู เย่เฉินนั่งตำแหน่งคนขับรถ สตาร์ทเครื่องด้วย ท่าทางเรียบเฉย ราวกับว่าการฆ่าคนเมื่อครู่นี้ เป็นสุนัขข้างถนน จริง ๆ ต่งตั่งหลินนั่งแถวหลัง ดวงตาที่งดงามทั้งสองของเธอจ้อ งมองเยเงินอยู่เงียบ ๆ

ดวงตาของเธอ มีแรงปรารถนาที่เปล่งประกายระยิบระยับ พินิจอย่างละเอียด ภายในดวงตานั้นเป็น แววตาที่ทั้งรักและ ชื่นชม!