บทที่ 1653

“ผม……ผม…….ไอ ไอ ไอ……

เจ้ารองที่ถูกบีบคอ สีหน้ากลายเป็นสีน้ำเงินทันที เขาอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ นอกจากคำ ว่าผมค่าเดียว

เขามองที่เเฉินด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวและขอร้องอ้อ นวอน โดยหวังว่าเยเฉินจะปล่อยชีวิตเขาไปได้

แต่เย่เฉินกลับพูดอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าคนอื่นไม่รุกรานผม ผม ก็ไม่ไปรุกรานใคร พวกคุณติดตาม และดักฟังผมตั้งแต่โตเกียว จนตลอดทาง ตั้งใจจะฆ่าผมก่อนที่ผมจะออกจากญี่ปุ่น คุณคิดว่า ผมจะปล่อยให้คุณรอดไปได้งั้นเหรอ?”

ใบหน้าของศิษย์น้องรองของฟูจิบายาชิ มาสะเต็มไปด้วย ความสิ้นหวัง

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “เอาล่ะ ตายอย่างไม่ทรมานเถอะ”

หลังจากพูดจบ ด้วยแรงที่อ่อนโยน ในมือของเขา ก็ได้ยินเสียง คมชัดจากคอของอีกฝ่าย และคนคนนั้นก็ได้สูญเสียพละกำลังไป อย่างสิ้นเชิง

ต่อมา เย่เฉินก็ยัดร่างของเจ้ารองและเจ้าสามลงในกระโปรง หลังรถ ราวกับว่าคนสองคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวอยู่ที่นี่เลย
หลังจากที่ทําทั้งหมดนี้จนเสร็จ เย่เฉินก็หยิบโทรศัพท์มือถือ ของเขาออกมา และโทรหาเงินจือข่าย “ให้ลูกน้องของคุณขับรถ ตู้แช่แข็งมาที่หน้าประตูของโรงแรม

ฟูจิบายาชิ มาสะซึ่งอยู่ที่ทางเข้าของโรงแรม รอเกือบสิบนาที และก็ยังไม่เห็นสองคนนั้นขับรถออกมาสักที รู้สึกกังวลใจอย่าง มาก

ถึงแม้การเปลี่ยนยางรถมันจะค่อนข้างยุ่งยากเล็กน้อย แต่สอง คนทําพร้อมกัน มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกนานขนาดนั้นแล้วยัง ไม่เสร็จสักทีใช่ไหม? เขาจึงหยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาเจ้า สาม

ไม่มีใครรับสาย

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็โทรหาเจ้ารองอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มี คนรับสาย

ไม่มีใครรับสายของทั้งสองคน ซึ่งผิดปกติมากเกินไปจริงๆ ทันใดนั้นความรู้สึกที่รุนแรง ก็ผุดขึ้นในหัวใจของฟูจิบายาชิ มาสะอย่างกะทันหัน

เมื่อนึกถึงการตายของฟูจิบายาชิ โอตะเจ้าสี่ เขาก็รู้สึกหนาว เย็นอยู่ที่หลังของเขา!

“หรือว่า พวกเราได้ตกเป็นเป้าหมายของใครบางคน ในตอนนี้ ไปแล้ว!!

“งั้นเจ้ารองและเจ้าสามก็ได้ประสบอุบัติเหตุไปแล้วหรือไม่!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็อยากจะหันหลังกลับโดยจิตสำนึก และลง ไปที่ห้องใต้ดินเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาก้าวไปสองก้าว เขาก็ต้องหยุดลง

ทันที “ถ้าเจ้ารองและเจ้าสามได้เจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันไป แล้วจริงๆ งั้นความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะ

สามารถรับมือได้อย่างแน่นอน…….

“ดูเหมือนว่า ในขณะนี้ก็มีเพียงทางเดียวเท่านั้นก็คือ ในบรรดา สามสิบหกวิธี วิธีที่ดีที่สุดคือการจากไปแล้ว!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฟูจิบายาชิ มาสะที่กำลังหงุดหงิดก็หันกลับ มาเตรียมจะออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

เขาอยากจะออกห่างจากสถานที่ที่วุ่นวายแห่งนี้ก่อน และหลัง จากแน่ใจว่าไม่มีใครติดตามเขาแล้ว ค่อยหาทางออกจากโอ ซาก้า

แต่ว่า…….

ทันทีที่เขาหันหลังและกำลังจะจากไป ทันใดนั้นเขาก็วิ่งเข้าชน กับชายคนหนึ่งอย่างเต็มอก

ในเวลานี้ ทั้งคนของเขาอยู่ในความตื่นตระหนก และไม่มี ความสงบและความตื่นตัวตามปกติเลย เขาไม่แม้แต่จะมองคนที่ เขาวิ่งเข้าชนเลย เขาก้มศีรษะและพูดว่าขอโทษ และก็อยากจะ จากไปโดยเร็วที่สุด
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าแขนของเขาถูกอีกฝ่ายทิ้งไว้ จากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยถามว่า “คุณฟูจิบายาชิ คุณรีบ ร้อนเช่นนี้ จะรีบไปไหนเหรอ?”

ในขณะที่ฟูจิบายาชิ มาสะได้ยินเสียงของเย่เฉิน ร่างกายของ เขาก็สั่นเทาอย่างรุนแรง!

เขาเคยเฝ้าติดตามเย่เฉินอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งในนาโงยะ ดังนั้น เขาจึงจําเสียงนี้ได้ในทันที!

รอให้เขาเงยหน้าขึ้นโดยจิตสำนึก เขาก็เห็นเเฉินมองมาที่

เขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ฟูจิบายาชิ มาสะถามด้วยความตกใจ “คุณ………….ไม