บทที่ 1643

บริเวณล็อบบี้ของโรงแรมบุรี

มัตสึโมโตะ โยชิโตะที่อายุยังไม่ถึงสี่สิบปี ตั้งหน้าตั้งตารอ คอยที่จะพบกับคนในตระกูลซูอย่างสุดหัวใจ

คราวนี้เขามาที่โรงแรมเพื่อพบกับคนในตระกูลซูเป็นการส่วน ตัว โดยหวังว่าจะใช้วิธีและทัศนคติที่ถ่อมตัวเพื่อแสวงหาโอกาส ในการพูดคุยแบบต่อหน้าต่อตากับตระกูลซูสักครั้ง

แม้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลมัตสึโมโตะ จะไม่เท่ากับ ตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะ แต่มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึก ว่า ความสามารถของเขาไม่ได้ด้อยกว่าใครเลย และเขายังอายุ น้อย และกล้าหาญ ซึ่งเป็นคู่หูที่ดีของตระกูลซูได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ตระกูลมัตสึโมโตะมีกำลังไม่เพียงพอ ในช่วง หลายปีก่อนๆ และอยู่ห่างไกลจากระดับของตระกูลทากาฮาชิ และตระกูลอิโตะ

แม้ว่ามัตสึโมโตะ โยชิโตะจะนำตระกูลมัตสึโมโตะพัฒนา อย่างรวดเร็ว และตามพวกเขาอย่างติดๆ แต่ก็ยังห่างไกลจาก พวกเขาอยู่บ้าง

ในความเป็นจริง ตระกูลมัตสึโมโตะสามารถกล่าวได้ว่าเป็น ตระกูลที่เติบโตเร็วที่สุดใน โตเกียวแล้ว

สิบปีที่แล้วยังไม่มีใครรู้จักเลย แต่ในวันนี้หลังจากสิบปีต่อมาก็รองจากตระกูลทากาฮาชิและตระกูลอิโตะสองตระกูลแล้ว ความเร็วแบบนี้ถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว อยู่ในสายตาของโลก ภายนอก

ดังนั้น มัตสึโมโตะ โยชิโตะจึงเชื่อมั่นว่า ในฐานะที่ตัวเองเป็น หัวหน้าตระกูล เขามาขอพบที่โรงแรมเป็นการส่วนตัว และก็ถือ ได้ว่าเป็นการให้เกียรติตระกูลซูอย่างมากแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้เลยว่า ในสายตาของตระกูล ความ แข็งแกร่งของตระกูลมัตสึโมโตะนั้น มีอยู่ประมาณครึ่งหนึ่งของ ตระกูลทากาฮาชิหรือตระกูลอิโตะเท่านั้น ดังนั้นตระกูลซูจึงไม่ เห็นเขาอยู่ในสายตาโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

ในเวลานี้มัตสึโมโตะ โยชิโตะเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาเป็น ผู้อัจฉริยะทางธุรกิจที่ได้รับการยอมรับในญี่ปุ่น ชายหนุ่มที่ ร่ำรวยที่สามารถต่อสู้กับโลกได้อย่างแท้จริง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่า ตระกูลซูน่าจะให้โอกาสตัวเองได้พูดคุยแบบต่อหน้ากัน และตัว เองก็จะใช้วาทศิลป์และวิสัยทัศน์ของตัวเอง โน้มน้าวจนให้พวก เขาร่วมมือกับตัวเองอย่างแน่นอน

ผู้ช่วยของมัตสึโมโตะ โยชิโตะค่อนข้างรู้สึกวิตก และพูดว่า “เจ้านาย คุณคิดว่าตระกูลซูจะยอมร่วมมือกับเราไหม?”

มัตสึโมโตะ โยชิโตะจัดชุดสูทและเนคไทของตัวเองให้ เรียบร้อย และพูดอย่างมั่นใจว่า “อีกสักครู่ที่ได้เจอกัน ผมจะใช้ ความสามารถและเสน่ห์ของผม ทำให้ตระกูลซูรู้ว่า มัตสึโมโตะ โยชิโตะตัวผมเอง ถึงเป็นเพื่อนร่วมงานที่เหมาะสมที่สุด สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะ และทากาฮาชิ มาพวกเขาเป็นเพียงแค่กลุ่ม ชายชราที่มีความคิดที่ล้าสมัย และความสามารถที่น่าเป็นกังวล เท่านั้น!”

ทันทีที่คำพูดจบลง ผู้ช่วยของตระกูลซูก็โทรเข้าที่แผนก ต้อนรับ

เด็กผู้หญิงที่แผนกต้อนรับก็รับโทรศัพท์ และรีบเดินมาตรง หน้ามัตสึโมโตะ โยชิโตะ โค้งคำนับและพูดว่า “คุณมัตสึโมโตะ ต้องขออภัยจริงๆ คุณชูและคุณหนูไม่มีเวลามาพบคุณ เชิญ กลับไปได้เลยค่ะ”

มัตสึโมโตะ โยชิโตะผงะไปพักหนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงถามอย่างตกตะลึงว่า “คุณพูดอะไรนะ? พวกเขาไม่มีเวลา มาเจอผมงั้นเหรอ!”

เด็กผู้หญิงที่แผนกต้อนรับพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “เป็นเช่น

นี้จริงๆค่ะ ดังนั้นเชิญกลับไปได้เลยค่ะ”

มัตสึโมโตะ โยชิโตะรู้สึกร้อนบนใบหน้าทันที

ไม่ว่ายังไงตัวเองก็เป็นหัวหน้าตระกูลมัตสึโมโตะ และเป็นผู้นำ ในหมู่ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ชาวญี่ปุ่น ตัวเองมาที่โรงแรมเพื่อพบ คนของตระกูลซูด้วยตัวเอง สามารถกล่าวได้ว่าตัวเองได้วาง ตำแหน่งไว้ทําต้อยลงมามากพอแล้ว

แต่ไม่เคยคิดฝันเลยว่า ถึงแม้ตัวเองจะมาขอพบอย่างถ่อมตน เช่นนี้ แต่กลับยังถูกดูถูกเหยียดหยามจากอีกฝ่ายอย่างไร้ความ ปรานีโดยตรงแบบนี้!
“ไม่มีเวลางั้นเหรอ!?”

“ไม่มีเวลาเพียงประโยคเดียว ก็จะกล่อมให้ผมจากไปแล้วนั้น เหรอ!?”

“ตระกูลซูหยิ่งเกินไปหรือเปล่า แม้กระทั่งหยิ่งมากจนเกินไป ไหม?!”

“แม้ว่าคุณจะเป็นตระกูลระดับท็อปของจีน แม้ว่าคุณจะมี โครงการใหญ่ดีๆ อยู่ในมือจริง คุณก็ไม่สามารถเอาหน้าผมกด ลงเหยียบบนพื้นได้ใช่ไหม!

“ยิ่งไปกว่านั้น คุณเหยียบหน้าผม ยังไม่ลงมาเหยียบเองเลย ให้แผนกต้อนรับของโรงแรมมาเหยียบหน้าผม แล้วจะให้ผมเอา หน้าไปไว้ที่ไหน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มัตสึโมโตะ โยชิโตะก็มีสีหน้ามืดมน และพูด อย่างเย็นชากับแผนกต้อนรับคนนั้นว่า “ติดต่อกับพวกเขาอีก ครั้ง แล้วบอกพวกเขาว่า ผมคือมัตสึโมโตะ โยชิโตะหัวหน้าของ ตระกูลมัตสึโมโตะ และประธานสมาคมผู้ประกอบการรุ่นใหม่ แห่งโตเกียว ที่มาในวันนี้ เพียงเพื่อจะมาขอพบคุณชายและคุณ หนูโตของตระกูลซู บอกให้พวกเขาต้องหาเวลามาพูดคุยกับผม ต่อหน้าสักครั้งให้ได้!