บทที่ 1641

โรงแรมบุรีโตเกียว

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซูจือหยูก็เปิดแล็ปท็อปในห้องของตัวเอง และได้จัดการประชุมทางวิดีโอกับซูโสบู่เต้าซึ่งอยู่ไกลออกไปใน เย่นจิง พร้อมกับพี่ชายของเธอตามเคย

สองพี่น้องรายงานตามความจริงเกี่ยวกับสัมปทานขนาดใหญ่ ที่ทากาฮาชิ มาจิให้กับซูโสบู่เต้า และทำให้ซูโสบู่เต้ารู้สึก ประหลาดใจอย่างมาก

ตามมุมมองของซูโสบู่เต้า ทากาฮาชิ มาจนั้นดีเกินกว่าจะรู้ไม่ เพียงแต่มีความมุ่งมั่นที่จะกำจัดตระกูลอิโตะทิ้งเท่านั้น ยังมีกำไร แบ่งให้ตระกูลซู มีความเต็มใจที่จะเป็นลูกน้อง

คนแบบนี้ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นคนที่คุ้มค่ากับการอบรมสั่ง

สอนได้

ซูจี หยูกล่าวว่า “พ่อ เราจะไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะของตระ กูลอิโตะในวันพรุ่งนี้ ตามที่ตกลงกันไว้ล่วงหน้า แต่ฉันรู้สึกว่านา งาฮิโกะ อิโตะได้สูญเสียความสามารถในการแข่งขันในความ ร่วมมือในครั้งนี้ เขาคงไม่สามารถนำเสนอเงื่อนไขที่ดีกว่าทากา ฮาชิ มาได้อย่างแน่นอน”

ซูโสบู่เต้าส่งเสียงครวญคราง และหัวเราะแล้วพูดว่า “งั้นก็ผ่าน ฉากคัตซีนสักหน่อยก็พอแล้ว หลังจากเสร็จสิ้นงานผิวเผินแล้ว ก็จะสามารถเซ็นสัญญากับตระกูลทากาฮาชิได้ แต่ก่อนที่จะเซ็น สัญญา พวกคุณยังต้องวิ่งไปที่ท่าเรือหลักๆ หลายแห่งในญี่ปุ่น เพื่อตรวจสอบดูกันก่อน กับการดำเนินงานที่แท้จริงของท่าเรือ โตเกียว โยโกฮาม่า นาโงยะ และโอซาก้า”

ซูจือหยูพยักหน้า และกล่าวว่า “นี่คุณไม่ต้องเป็นห่วง พี่ชาย ของฉันและฉันได้วางแผนจัดตารางเวลาไว้เรียบร้อยแล้ว

“งั้นก็ดี” ซูโสเต๋ายิ้มอย่างพึงพอใจ “ไม่คาดคิดเลยว่าทากา ฮาชิ มาจจะยอมลดส่วนแบ่งเป็นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ จะต้องรู้ว่า ราคาในใจของคุณปู่ของคุณอยู่ที่สามสิบเปอร์เซ็นต์ในขณะนั้น และขีดจํากัดที่ยอมรับได้สูงสุดคือสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์ พวกคุณ ได้ตัดสิบเปอร์เซ็นต์ลงโดยตรง จากพื้นฐานของวงเงินขีดจำกัดที่ เขายอมรับได้ หลังจากเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว คุณปู่ของพวก คุณก็จะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน และจะต้องให้คะแนน ผลงานที่ดีแก่พวกคุณอย่างแน่นอน!

ซูจือเฟยหัวเราะและพูดว่า “ท่านพ่อ ถ้าท่านให้คะแนนผล งานที่ดีกับพวกเราจริงๆ งั้นถึงเวลานั้นสามารถขอให้ท่านย ปล่อยกธุรกิจการเดินเรือในมหาสมุทรทั้งหมดให้ครอบครัวเรา ดำเนินการได้หรือไม่?”

ซูโสบู่เต้าหัวเราะและพูดว่า “ในธุรกิจนี้ ผมจะต้องพยายามยื่น ขอกับคุณท่านอย่างแน่นอน และผมคิดว่าเปอร์เซ็นต์ที่คุณท่านจะ เห็นด้วยนั้นสูงมาก พวกคุณก็เตรียมงานช่วงก่อนสำหรับความ ร่วมมือทางการค้า ในญี่ปุ่นให้ดี ถึงเวลานั้นผมจะคุยกับคุณนาย ให้ พยายามให้เขามอบธุรกิจนี้กับพี่น้องสองคนพวกคุณ
ซูจ่อหยูรีบโบกมือ “คุณพ่อ ฉันไม่อยากทำ ปล่อยให้พี่รับช่วง ต่อก็พอแล้ว”

ซูโสว่เต้าถามด้วยความประหลาดใจว่า “ทําไม? โอกาสที่ดี

เช่นนี้ ทำไมคุณถึงไม่อยากทำ? ” ซูจื่อหยูกล่าวอย่างจริงจังว่า “หลังจากเสร็จงานนี้แล้ว ฉันก็จะ

ไปเรียน เอ็มบีเอ ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว

ซูจือเฟยรีบกล่าวว่า “โอ๊ยแม่เจ้า คุณมีความฉลาดมากขนาด นี้ตั้งแต่เกิด ยังจะไปเรียน เอ็มบีเออะไรนั่นเพื่ออะไรเหรอ? มัน เป็นเพียงการเสียเวลาเปล่าๆ เท่านั้น รีบกลับกลับมาทำงานใน ตระกูลจะดีกว่า และก็จะสามารถล็อคทรัพยากรบางอย่างได้ล่วง หน้าด้วย!”

ซูจือหยุส่ายหัว การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ฉันยังไม่อยากจะกลับ มาทำงานเร็วขนาดนี้นัก และฉันก็ไม่ได้มีความสนใจกับ ทรัพยากรของทางตระกูลมากนัก”

ซูโสว่เต้ารีบพูด “จือหยู อายุของคุณก็ไม่ได้น้อยแล้วนะ ใกล้ ถึงเวลาที่จะต้องพิจารณาเรื่องแต่งงานได้แล้ว การไปเรียนต่อ เอ็มบีเอ มันค่อนข้างใช้เวลานาน รีบแต่งงานภายในสองปีนี้จะดี กว่า”

ซูจื่อหยูถามกลับว่า “แต่งงาน แต่งงานกับใครเหรอ?”

ซูโสบู่เต้ากล่าวว่า “คุณปู่ของคุณจะช่วยเลือกคนที่ดีที่สุดให้ คุณสักคนโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”
“ฉันไม่เอา” ซูจือหยูสายหัว “ถ้าปล่อยให้คุณเลือกให้ฉัน นั้น ฉันหาใครสักคนที่ถูกใจอยู่บนถนน ในโตเกียวอย่างผ่านๆ และ แต่งงานด้วยยังจะดีกว่าเลย”

“หยุดพูดถึงเรื่องเหลวไหลพวกนี้ได้แล้ว!” ซูโสว่เต้าพูดอย่าง โกรธเคืองว่า “อย่าดูว่าคุณปู่ของคุณปล่อยให้คุณไปคุยเรื่องการ ค้าที่ญี่ปุ่น แต่เขาจะไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับคนญี่ปุ่นอย่าง แน่นอน!”

ซูจื่อหยูเม้มปากของเธอ และจงใจพูดกับซูโสบู่เต้าอย่างอุ่น เคืองว่า “ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับคนญี่ปุ่น? มีคนจีน มากมายอยู่ตามท้องถนนในโตเกียว ระหว่างทางที่เดินทางมา ฉันก็ได้เจอกับคนหนึ่ง ทั้งสูงทั้งหล่อ และค่อนข้างมีออร่า ฉันเห็น ว่าเขาค่อนข้างเข้าตาฉันอยู่ หรือว่าฉันก็แต่งงานกับเขาไปเลย มันก็จะดีกว่ากลับไปให้คุณเลือกให้ฉันมาก

ซูจือเฟยพูดอย่างอักอ่านว่า “คุณรู้หรือไม่ว่าคนอื่นเขาชื่อ อะไร?”

ซูจือหยูฮัมเพลงว่า “ฉันก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น ไม่สำคัญ หรอกว่าเขาจะชื่ออะไร ฉันจะถามเขาในครั้งต่อไปที่ได้เจอเขา

ซูจือเฟยยิ้มและพูดว่า “เกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก แล้ว ด้วยนิสัยของทากาฮาชิ มาจิ จะไม่ปล่อยให้เขาออกจาก ญี่ปุ่นไปอย่างมีชีวิตอย่างแน่นอน”

ซูจื่อหยูเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าทากาฮาชิ มาจิจะสามารถฆ่าเขาได้? ฉันคิดว่าชายคนนั้นมีความสามารถมาก และทากาฮาชิ มาจอาจไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ซูจือเฟยส่ายหัว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้มีอำนาจก็เอาชนะ กองกำลังในท้องถิ่นไม่ได้ ต่อให้สองหมัดมือสามารถเอาชนะ มือได้ แต่ก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะสี่สิบหรือสี่ร้อยมือได้หรอก”