บทที่ 1633

ในวินาทีที่มีดสั้นแทงทะลุท้ายทอยของฟูจิบายาชิโอตะ เขา รู้สึกบาดแผลทั้งเจ็บและชา และความรู้สึกอ่อนแรงก็แพร่กระจาย จากบาดแผลไปทั่วทั้งร่างกายของเขาทันที

ความเจ็บปวดนั้น มาจากบาดแผลที่โดนมีดสั้นแทง

ความอ่อนแรงนั้น มาจากยาพิษที่ทาอยู่บนมีดสั้น

เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าของเขาเริ่มเขียว เขาจ้องมองเยเฉิน ด้วยความหวาดกลัว และมีเสียงครวญครางไม่หยุด

เย่เฉินจ้องมองเขา และถามด้วยความสนใจ “คุณอยากถาม ฉัน ฉันทำแบบนั้นได้ยังไง?

ฟูจิบายาชิโอตะพยักหน้าทันที

จนกระทั่งใกล้ตายแล้ว ฟูจิบายาชิโอตะก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมเย่ เฉินถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมเขาถึงสามารถหลบซ่อนอำพราง ตัวต่อหน้าตัวเองได้ยังไง ทำไมเขาถึงทำให้มืดในสองเล่มนี้ เปลี่ยนทิศทางได้

ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและเอ่ยปากพูด “สมัยเด็กคุณ เคยเรียนฟิสิกส์ไหม? การเคลื่อนที่ของเสียง อาศัยการสั่น สะเทือน ถ้าสามารถควบคุมการสั่นสะเทือน ก็จะสามารถควบคุม เสียงต่างๆได้ ไม่ว่าหูของคุณจะไวต่อเสียงแค่ไหน คุณก็ตรวจจับ การเคลื่อนไหวของมันไม่ได้”
ดวงตาของฟูจิบายาชิโอตะเต็มไปด้วยความตกใจ

การเคลื่อนไหวของเสียงอาศัยจากการสั่นสะเทือน เรื่องนี้เขารู้ แต่คนสามารถควบคุมการสั่นสะเทือนของเสียงได้ยังไง?

จากนั้น เขาก็มองเยเฉินด้วยสายตากระตือรือร้นและมีเสียงอู้อี้ อยู่ในปาก

เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม “คุณอยากถาม ฉันทำให้มีดคในสอง เล่มนั้นโค้งออกไปได้ยังไงใช่ไหม?”

ฟูจิบายาชิ โอตะพยักหน้าอย่างควบคุมไม่ได้

เยเฉันยิ้มอย่างสงบ “มันก็เป็นหลักการเดียวกับที่ฉันควบคุม การสั่นสะเทือน แต่ความสามารถนี้ มันเป็นวิชาอันล้ำค่าของ ประเทศจีนที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ และวิชานินจาของญี่ปุ่น เทียบไม่ติดอยู่แล้ว ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมาก รีบลงนรกไป เถอะ”

สีหน้าของฟูจิบายาชิโอตะเต็มไปด้วยความตกใจและเสียดาย

สิ่งที่ทําให้เขาตกใจคือ ประเทศจีนมีวิชาที่ร้ายกาจและ สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ส่วนเรื่องเสียดายคือ ตัวเองได้มาถึง จุดจบของชีวิตแล้ว และไม่สามารถเรียนรู้วิชาที่ร้ายกาจแบบนี้อีก แล้ว

ในเวลานี้ สีหน้าของฟูจิบายาชิโอตะเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียว เป็นสีม่วง เขาเบิกตากว้างทั้งสองข้าง เหมือนดวงตาจะทะลุออก มาจากเบ้าตา
และร่างกายของเขาก็กระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ทำให้ ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง

เหตุผลที่เขาเป็นอย่างนี้ เพราะมีดสั้นของเขาได้ทาไซยาไนด์ ไว้ มันเป็นสารเคมีที่มีสารพิษสูงและฆ่าคนตายได้อย่างรวดเร็ว และก็ตายอย่างน่าอนาถด้วย

เขากระตุกแบบนี้อยู่ประมาณสิบกว่าวินาที จากนั้นฟูจิบายาชิ โอตะก็หมดลมหายใจและเสียชีวิตทันที กลายเป็นศพที่แข็งทื่อ

เยเฉันไม่ได้เห็นอกเห็นใจต่อการเสียชีวิตอันน่าอนาถของฟูจิ บายาชิโอตะเลย เพราะชายคนนี้พกอาวุธที่มียาพิษเป็นจำนวน มาก ใครจะไปรู้ว่าเมื่อก่อนเขาเคยใช้อาวุธพวกนี้ฆ่าคนมาแล้ว เท่าไหร่ ตอนนี้ให้เขาได้ลิ้มรสยาพิษที่เขาเคยใช้ฆ่าคนอื่น มัน เป็นการลงโทษที่ดีที่สุดสําหรับเขา

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มันเป็นจุดจบที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว

มิฉะนั้น หากวันไหนเขาตกไปอยู่ในมือของศัตรูละก็ เขาอาจ จะตาย โดยศพไม่สมบูรณ์ก็ได้

ในเวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงสั่นเบาๆมาจากกระเป๋าของฟูจิบายาชิโอ ตะ

ถ้าเย่เฉินไม่มีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม เขาคงไม่เห็นอย่าง

แน่นอน

เขาประหลาดใจและเอื้อมมือไปจับกระเป๋าที่อยู่ด้านในเสื้อ ของฟูจิบายาชิโอตะ และเขาก็พบโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง
โทรศัพท์เครื่องนี้ผ่านการตัดเปลี่ยนมอเตอร์สั่นสะเทือน ทำให้การสั่นสะเทือนสั้นลงและแรงสั่นสะเทือนก็เบาลงอย่างมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยตำแหน่งขณะหลบซ่อนอำพรางตัว เมื่อมี การส่งข้อความเข้ามาทางโทรศัพท์

ขณะนี้ มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ หลังจาก เย่เฉินใช้นิ้วของฟูจิบายาชิโอตะในการปลดล็อกหน้าจอ เขาเห็น ข้อความหนึ่งฉบับที่ส่งมาจากฟูจิบายาชิมาสะ ในข้อความมี เพียงตัวเลขสองตัวคือ “07”

เยเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และดูข้อความก่อนหน้านี้ที่พวกเขา คุยกัน และพบว่าพวกเขาใช้ตัวเลขสองตัวในการสื่อสาร ฟูจิบา ยาชิมาสะส่งตัวเลข 03 มา และฟูจิบายาชิโอตะก็ตอบกลับด้วย ตัวเลข 11