บทที่ 1632

อย่างไรก็ตาม เมื่ออาวุธสมัยใหม่ถูกพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อาวุธลับเหล่านั้นค่อยๆหายไปจากประวัติศาสตร์

แต่คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่านินจาของญี่ปุ่นยังใช้อาวุธลับ

พวกนี้อยู่

ในขณะที่เขาขยับพื้นรองเท้า เยเฉันก็ตระหนักได้ทันที ผู้ชาย คนนี้กำลังเตรียมจะดีดมีดสั้นที่อยู่ในรองเท้าออกมา

และหัวรองเท้าของเขาได้เลื่อนตัวไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าเขาเลื่อนไปในทิศทางที่ถูกต้องอีกเพียงแค่หนึ่งเซนติเมตร มีด สั้นที่ซ่อนอยู่ใต้รองเท้าก็จะดีดออกมาจากหัวรองเท้าทันที

ในเวลานี้ฟูจิบายาชิโอตะได้ตัดสินใจแล้ว ถ้าเขามีโอกาส ลงมือที่เหมาะสม เขาจะใช้มีดคในสองเล่มดึงดูดความสนใจของ อีกฝ่าย เมื่อความสนใจทั้งหมดของเยเฉินมาอยู่ที่มีดไน เขาจะ ใช้มีดสั้น ในรองเท้านินจาจู่โจมเขาทันที

เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะโจมตีทั้งบนและล้าง มีดทั้งสี่เล่มจู่โจม พร้อมกัน ถ้าเย่เฉินได้รับบาดเจ็บจากมีดเล่มหนึ่งจากมีดทั้งสี่เต็ม นี้ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!

ถึงแม้ว่าทากาฮาชิมาจิเคยบอกไว้ อย่าพึ่งฆ่าเช่เฉินในตอนนี้ แต่เขารู้สึกว่าตอนนี้เย่เฉินกำลังคุกคามความปลอดภัยในชีวิต ของตัวเองอยู่ ตอนนี้เขาไม่สนใจคำพูดของทากาฮาชิมาจิแล้วเรื่องสําคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องกำจัดเเงินก่อน

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เขาก็เริ่มดึงดูดความสนใจของเย่เฉิ

นทันทีและพูดว่า “คุณครับ คุณยังมีคำถามอะไรอีกไหม คุณถาม

มาได้เลย ฉันจะบอกความจริงทุกอย่างที่ฉันรู้ เยเฉินพยักหน้าและถาม: “พวกคุณคนเป็นนินจาที่แข็งแกร่ง ที่สุดของทากาฮาชิมาจิใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยความดูถูกดูแคลนว่า “ฉันคิดว่า พวกคุณสี่คนกระจอกมากๆ ความสามารถของคุณคือการขว้าง มีดบินใช่ไหม? แต่คุณขว้างได้ไม่แม่นเลย ความสามารถของคุณ แค่นี้ถ้าอยู่ในประเทศจีน ออกไปแสดงศิลปะบนถนนก็คงไม่มี ใครอยากดู คุณทําอะไรก็ช้ากว่าคนอื่นเสมอ”

ฟูจิบายาชิโอตะรู้สึกอับอายขายขี้หน้าและพูดทันที “คุณพูดไร้ สาระ! มีดคุไนของฉันแม่นยำมากๆ ในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร และ สามารถแทงโดนปีกของแมลงวันที่กำลังบินอยู่ได้!”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฟูจิบายาชิโอตะกล่าวอย่างเคร่งขรึม “แน่นอน! ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะโชว์ให้คุณดู!”

เย่เฉินยิ้มอย่างดูถูก: “เอาเลย คุณเริ่มโชว์ได้เลย”

ฟูจิบายาชิโอตะกัดฟันตัวเองและเขาก็ตระหนักได้ว่านี่เป็น โอกาส เขายิ้มเยาะเย้ย “ได้ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดูให้ดีๆละกัน!
เมื่อพูดจบ จู่ๆเขาก็สะบัดมือทั้งสองข้าง มีดคุในสองเล่มพุ่งไป ที่เย่เฉินทันที!

หลังจากนั้น เขาถูพื้นรองเท้ากับพื้นเล็กน้อย ที่มีมีดสั้นสองเล่ม พุ่งออกมาจากหัวรองเท้าทันที ฟูจิบายาชิโอตะไม่รอช้า รีบยกเท้าขึ้นมาและแตะไปที่เยู่เฉิ

นทันที!

ใบหน้าของเเฉินแสดงความดูถูกเหยียบหยามออกมา และ เย่เฉินได้ระแวดระวังการโจมตีของเขามาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่เย่เฉินก็ไม่ได้ขยับเขาเพียงดีดนิ้วสองครั้ง และปล่อยพลัง

ลมปราณสองอันที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าออกมา กระแทกมีดคุ ในสองเล่มที่พุ่งตรงเข้ามาหาเขาให้โค้งออกไป หลังจากนั้น มีดคูไนสองเล่มก็ถูกกระแทกจนโค้งออกไป เล่ม

หนึ่งพุ่งไปทางด้านซ้าย ส่วนอีกเล่มพุ่งไปทางด้านขวา และพุ่ง

ผ่านข้างๆร่างกายของเยเฉินไป

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ฟูจิบายาชิ โอตะตกใจจนหน้าขาว ซีด ในเวลานี้ ความหวังของเขาทั้งหมดอยู่ที่มีดสั้นในรองเท้า นินจา!

หลังจากสายลมพัดผ่าน เท้าของเขาก็เตะมาถึงด้านหน้าของ

เย่เฉิน

เย่เฉินมีสีหน้าที่สงบและจู่โจมอย่างรวดเร็วด้วยมือเพียงข้าง เดียว และคว้าข้อเท้าของเขาไว้แน่น
ฟูจิบายาชิโอตะมองเห็นมีดสั้นของตัวเอง อยู่ห่างจากร่างกาย ของเยเงินเพียงแค่นิดเดียว แต่มือของเยเฉินมีพละกำลังที่ แข็งแกร่งมาก ทำให้ตัวเองไม่สามารถขยับเข้าไปใกล้เขาได้อีก เลย!

ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มอย่างเยาะเย้ยและพูดอย่างดูถูก” ในเมื่อ คุณชอบใช้มีดสั้นทําร้ายคนอื่น งั้นฉันจะทำตามที่คุณต้องการ ทำให้คุณมีจุดจบของชีวิตที่สมบูรณ์”

ฟูจิบายาชิโอตะตกใจสุดขีดและพูดอ้อนวอนว่า “อย่า! ฉัน ขอร้อง…”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากข้อเท้า และเข่าของเขา

หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกร๊อบแกร๊บ จากนั้นฟูจิบายาชิโอ

ตะก็เห็นน้องของตัวเอง เพราะหัวเข่าของตัวเองถูกหักและน่องก็

ถูกพับไปข้างหน้า!

ปรากฏว่าเย่เฉิน ใช้มือเพียงข้างเดียวหักกระดูกข้อเข่าของเขา ทำให้น้องและข้อเข่าหักออกจากกัน

เขาถูกความเจ็บปวดทรมานจนเกือบจะเสียสติ เขาเปิดปาก และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “อ้า!!!”

วินาทีต่อมา เสียงของเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

มีดสั้นที่อยู่ในรองเท้านินจาของเขา ตอนนี้มันได้แทงเข้าไปใน ปากของเขา และปลายมีดสั้นที่มีเลือดติดอยู่ ได้แทงทะลุออกมาจากท้ายทอยของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ