บทที่ 1604

อันที่จริงเธอก็รู้ว่า ตอนนี้ทากาฮาชิ เอคิจิมีจุดจบแบบนี้ ก็คือ หาเรื่องใส่ตัว

แต่เธอยังคงหวังว่าจะวิธีการใช้เหตุผล ด้วยการชักจูงด้วย ความเป็นมิตร ทำให้เยเฉินก็จะวางมือ และอย่าได้หักแขนทั้ง สองของทากาฮาชิ เอคิจจริงๆ

แม้ว่าคือหยูอายุจะไม่มาก แต่ได้รับการศึกษาที่ยอดเยี่ยมมา ตั้งแต่อายุยังน้อย และอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาเป็นเวลาหลาย ปี ดังนั้นจึงถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจของมาตรฐาน

ดังนั้น เธอทําเรื่องอะไร ก็รู้ดีแก่ใจแล้ว

ตัวอย่างเช่นในครั้งนี้ ในฐานะตัวแทนของตระกูลซู มาเจรจา การร่วมลงทุนกับตระกูลทากาฮาชิ ยังไม่ได้เจรจาการร่วมลงทุน กัน ทากาฮาชิ เอคิจิถูกคนทำร้ายจนพิการ ถ้าตัวเองเฝ้าดูด้วย ความนิ่งดูดาย เรื่องนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามค่อนข้างไม่เหมาะสม ไม่เพียงดูเหมือนว่าตัวเองค่อนข้างไม่ยึดหลักคุณธรรม ที่สำคัญ ยังส่งผลกระทบต่อรายละเอียดส่วนย่อยและความคืบหน้าของ ทั้งสองตระกูลที่ตามมาทีหลัง

ดังนั้น ด้วยความมิตรด้วยเหตุผลด้วยผลประโยชน์ เธอก็ต้อง ออกหน้ามาห้ามไว้

แม้ว่าการห้ามของตัวเองจะไม่มีประโยชน์อะไรทากาฮาชิ เอคิก็ยังถูกเยเฉินหักแขน อย่างน้อยตัวเองก็เคยได้พยายามแล้ว สําหรับภายในใจของตัวเองสำหรับเกียรติของตระกูลทากาฮาชิ ก็สามารถมีคำอธิบายได้

แน่นอน สถานการณ์ที่ดีที่สุด ก็คือหลังจากที่ตัวเองออกหน้า แล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ สามารถพอที่จะให้เกียรติตัวเอง เห็นว่าพอดีก็วางมือแล้วปล่อยทากาฮาชิ เอคิจิไปครั้งหนึ่ง

ด้วยแบบนี้ ตัวเองไม่เพียงแต่ข้างในใจและความมีเกียรติพอ ยอมรับไปได้ ตระกูลทากาฮาชิยังเป็นหนี้บุญคุณตัวเองด้วย ผลที่ จะตามมาตอนที่เจรจารายละเอียดเฉพาะของการร่วมลงทุน ตัว เองถึงขนาดสามารถใช้เรื่องนี้ มาขอเพิ่มผลประโยชน์ที่มากมาย กับตระกูลทากาฮาชิได้

แต่ว่า สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือ ความเกลียดชังในอารมณ์ของ หมอนี่ช่างรุนแรงเหลือเกิน!

เมื่อเห็นท่าทีของเขา คือต้องการที่จะหักแขนของทากาฮาชิ

เอคิจิให้ได้!

ดังนั้น เธอจึงระงับความโกรธ ในใจไว้ และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณผู้ชายท่านนี้ ฉันคือเป็นจิง

ยังพูดไม่จบ เย่เฉินก็ขัดจังหวะเธอในทันที และพูดด้วยความ ไม่พอใจเล็กน้อย: “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณไม่จำเป็นต้องบอกกับ ฉันว่าคุณเป็นใคร ฉันก็ไม่ได้อยากรู้ คุณก็อย่าได้พยายามใช้ ฐานะของคุณมากดขี่ฉัน เพราะต่อให้คุณเป็นราชาแห่งสรวง สวรรค์ เรื่องราวของวันนี้ฉันก็ไม่มีทางให้เกียรติเธอ ได้ยินชัดเจนมั้ย?”

อารมณ์ของซูจือหยูก็ค่อนข้างทนไม่ไหวแล้ว!

ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่มีใครกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ

เธอคุ้นเคยกับความรู้สึกที่ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ก็เป็นที่เคารพ นับถือและสรรเสริญเยินยอด้วยความประจบของผู้คนมานาน แล้ว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่ให้เกียรติจริงๆ

ถึงขนาด แม้แต่คำพูดก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองพูดจบด้วยซ้ำ

แรงกระตุ้นในหัวใจของซูจือหยูถูกจุดประกายโดยเย่เฉินใน ทันที เธอส่งเสียงเย็นชา และพูดด้วยความโกรธ “เรื่องราวของ ในวันนี้ฉันยุ่งอย่างแน่นอน! ถ้าคุณกล้าลงมือกับเขา ฉันจะทำให้ คุณเสียใจอย่างแน่นอน!

เย่เฉินยิ้มอย่างสนุกสนาน ทำให้ฉันเสียใจเหรอ?”

ซูจือหยูพูดอย่างมั่นใจ “ถูกต้อง!

ทันทีที่เสียงของซูจื่อหยูลดลง ก็ได้ยินเสียงแกร๊กดังมาจาก ด้านข้าง ต่อจากนั้น เสียงร้องที่น่าสังเวชของทากาฮาชิ เอคิจิก ดังออกมา!

เธอมองที่ทากาฮาชิ เอคิจิในทันที เห็นเพียงแขนซ้ายของเขา ถูกเย่เฉินบิดไปรอบหนึ่งอย่างชัดเจนแล้ว ตอนนี้แขนทั้งสอง เหยียดอยู่ตรงหน้า และเจ็บจนร้องไห้เสียงดัง

ซูจือหยมองเยเงินอย่างโกรธเคือง และตะโกนว่า “คนอย่างคุณนี่มันยังไงกันแน่? ต้องการมีเรื่องกับฉันใช่มั้ย?

เยเงินส่ายหน้า: “อย่าได้คิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียว ฉัน ไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ ทําไมจะต้องมีเรื่องกับคุณด้วย? คุณอยู่ใน สายของฉัน ก็เป็นแค่อากาศ”

พูดไปแล้ว เย่เฉินก็ขี้เกียจที่จะมองทั้งสองคนอีก น้ำเงิน ทั้งหมดที่เขาขโมยมาจากเด็กผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลง ออกมา จากกระเป๋าของ โอนิซึกะ ดันมะที่นอนอยู่บนพื้น ต่อจากนั้นหัน หลังมาถึงตรงหน้าของเด็กผู้หญิงที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น

“เก็บเงินไว้ให้ดี จากนี้ไปอย่าได้ออกมาดีดกีตาร์ร้องเพลง แล้ว”

หญิงสาวซาบซึ้งจนน้ำตาไหลออกมา และพูดด้วยเสียงสะอื้น ว่า: “ขอโทษด้วย ลําบากคุณแล้ว….

เย่เฉินส่ายหัว และพูดว่า “อยู่ในต่างประเทศคนเดียว ต้อง

ดูแลตัวเองให้ดี ฉันไปก่อนแล้ว

พูดแล้ว เขาก็หันหลังออกไปจากที่เกิดเหตุ

ซูจือหยู โกรธมากจนกำหมัดแน่น และจ้องไปที่แผ่นหลังของ เขาแล้วตะโกน “ไอ้สารเลว นายหยุดเดี๋ยวนี้!”