บทที่ 1603

เมื่อเห็นเย่เฉินไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ทากาฮาชิ เอคิจิรู้สึกว่า วันนี้ตัวเองต้องจบเห่แล้ว

เพราะตอนนี้ เขาไม่มีใครใช้งานได้แล้ว

ต่อให้ตอนนี้โทรหาแจ้งให้ยอดฝีมือจากตระกูลให้มารวมตัว กันที่นี่ ก็ไม่ทันแล้ว

ตอนที่ทากาฮาชิ เอคิจิสิ้นหวังเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นประตู

รถโรลส์-รอยซ์ ข้างๆก็เปิดออก

ซูจือหยูก้าวลงจากรถ และพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณผู้ชายท่านนี้ คุณเป็นคนประเทศจีน ต้องเข้าใจเหตุผลที่ว่าอย่าเรื่องอะไรที่เกิน ความพอดี คุณก็ไม่น่าจะไม่เข้าใจนะ?”

เยเงินคาดไม่ถึงว่า ยังมีคนกล้าออกหน้าให้ทากาฮาชิ เอคิจิ

คนนี้

ที่สำคัญ ยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย

เขาขมวดคิ้วมองไปทางซูจือหยู ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันฟังจากที่คุณพูดก็น่าจะเป็นคนจีนใช่มั้ย? ทำไม? จะขอร้อง แทนญี่ปุ่นคนนี้เหรอ?”

ซูจือหยูพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันไม่ได้ขอร้อง ฉันเพียงแค่ แนะนำคุณเป็นคนอย่าทำสิ่งที่เกินพอดี ทุกเรื่องควรจะเหลือทางรอดไว้บ้าง”

เย่เฉินยิ้ม แล้วถามเธอ “เมื่อกี้นี้เขาให้คนนับสิบมารุมดิฉัน พร้อมกัน ทำไมไม่เห็นคุณห้ามไว้บ้างเกลี้ยกล่อมเขาว่าทุกเรื่อง ควรจะเหลือทางรอดไว้บ้าง?

ซูจื่อหยูตกตะลึงเล็กน้อยกับคำถามของเยเฉิน

เมื่อกี้นี้ อันที่จริงมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเธอ ถ้าเ เฉินรับมือไม่ไหวชีวิตตกอยู่ในอันตราย ตัวเองคงจะลงมาห้ามทา กาฮาชิ เอคิจิไว้

แต่ทว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า ตอนนี้ตัวเองพูดแบบนี้ อีกฝ่ายไม่ เชื่ออย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงเอ่ยปากพูดว่า “อีกฝ่ายนับสิบคนรมคุณ คุณก็ ไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อไม่ได้รับบาดเจ็บ ทำไมไม่ เหลือทางเอาตัวรอดให้อีกฝ่ายบ้าง?

เย่เฉินแสยะยิ้ม ถามกลับว่า “เขาไม่เหลือทางเอาตัวรอดให้ ฉัน ทำไมฉันต้องเหลือให้เขาด้วย?”

ซูจือหยูอ้าปากพูดว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ พวกเราก็ว่ากันไป ตามสถานการณ์ เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ คุณมีความผิดก่อน ที่นี่เป็น ถนนสายหลัก ไม่ใช่สวนหลังบ้านของคุณ คุณไล่ตีกับคนบนถนน สายนี้ ตัวของคุณเองก็มีความผิดอยู่ก่อน ที่สำคัญเมื่อกี้นี้คนคน นั้นก็ถูกคุณไล่ตามอยู่ ถึงได้ถูกรถคันนี้ทับ ในที่สุด

เย่เฉินยิ้มแล้วพูด: “งั้นฉันถามคุณ คุณรู้มั้ยว่า เมื่อกี้นี้ทำไมฉันต้องไล่ไอ้หมอนั่นด้วย?

ซูจือหยูพูดอย่างไม่สนใจใยดีว่า “ฉันไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ ด้วย เรื่องอื่นไม่ต้องพูด คุณไล่ตามอีกฝ่ายอยู่บนถนน นี่ก็ เป็นการกระทําที่หยาบคายในตัวของมันเอง

พูดไปแล้ว ซูจือหยูก็พูดว่า “เดิมทีเรื่องนี้เป็นความผิดของคุณ ก่อน กลับลงมือกับทากาฮาชิ เอคิจิอย่างไร้เหตุไร้ผล ที่สำคัญยัง ลงมืออย่างโหดเหี้ยม จากเหตุผลของความรู้สึก ก็ค่อนข้างไม่ ค่อยเป็นธรรมเท่าไหร่นะ?”

เย่เฉินแสยะยิ้ม: “สาวน้อย ฉันดูคุณก็ไม่เหมือนกับเป็นคนไม่ดี นะ ทำไมต้องปกป้องคนญี่ปุ่นสองคนด้วย? ที่สำคัญยังเป็นคน เหลือเดนสองคนด้วย?”

“คนเหลือเดน?”ซูจือหยูถามกลับ “งั้นฉันถามคุณนะ ทำไมคน เหลือเดนสองคนที่คุณพูดถึง คนหนึ่งถูกคุณไล่ตามจนเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์ และอีกคนหนึ่งถูกคุณทำร้ายจนแขนหัก?”

เย่เฉินพูดอย่างเหยียดหยามว่า: “ใบไม้หนึ่งใบบังตาประโยค นี้ ใช้กับคนที่ตื้นเขินอย่างคุณ เหมาะเจาะจงจริงๆ!

ซูจือหยูค่อนข้างโกรธจนทนไม่ไหว และถามว่า: “เฮ้ย นายพูด อะไรนะ?! ฉันตื้นเขินเหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า: “ถูกต้อง ที่สำคัญตื้นเขินมาก!

ชะงักนิ่งไปชั่วครู่ เย่เฉินก็พูดว่า “ยิ่งเป็นคนตื้นเขิน ซึ่งเชื่อใน สิ่งที่ตัวเองเห็น ยังไม่พูดถึงไอ้หมอนี่ที่ถูกรถทับทำความชั่วร้ายอะไรกันแน่ พูดแค่ผู้ชายที่นามสกุลทากาฮาชิคนนี้ ลงรถก็ราวฉัน ไม่หยุด ยังให้คนมากมายขนาดนี้ลงมือกับฉันอย่างพร้อมเพรียง กัน คุณคิดว่าคนคนนี้เป็นผู้บริสุทธิ์มั้ย? ถ้าหากฝีมือของฉันแย่ไป เล็กน้อย เมื่อกี้นี้ก็ถูกบอดี้การ์ดเหล่านั้นทุบตีตายไปตั้งนาน แล้ว!”

ซูจือหยูโกรธจนหน้าอกขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง พูดด้วยโกรธว่า “ฉันเพียงแค่อยากให้คุณอย่าเรื่องอะไรที่เกินความพอดี คุณก็หัก แขนข้างหนึ่งของเขาไปแล้ว นี่ยังไม่พออีกเหรอ?”

“ไม่พอ!”เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “เมื่อกี้นี้ฉันบอก

แล้วว่า ต้องสองข้าง!”

“แก…”

ซูจือหยอกจะแตกตายอยู่แล้วจริงๆ คาดไม่ถึงว่าหมอนี่จะไม่เห็นใครอยู่ในสายตาขนาดนี้