บทที่ 1602

ซูจือเฟยกับซูจือหยูที่ในรถก็ตกตะลึงเช่นกัน

ซูจือเฟยกลืนน้ำลาย แล้วอุทานว่า “หมอนี่…แข็งแกร่งเกินไป หรือเปล่า?!”

ซูจื่อหยูก็ตกตะลึงจนตาค้าง และอ้าปากพูดว่า “เป็นยอดฝีมือ ชั้นสูงจริงๆ ดูเหมือนว่าเมื่อกี้นี้ฉันจะประเมินเขาไปแล้ว

ในขณะนี้ เย่เฉินได้จัดการทั้งหมดบอดี้การ์ดล้มลงแล้ว และ

ก้าวเท้าเดินไปทางทากาฮาชิ เอคิจิ

และขาทั้งสองของทากาฮาชิ เอคิจิก็อ่อนแรงแล้วสั่นเทาไปทั้ง ร่างด้วยความกลัว อยากจะหนี กลับพบว่าขาทั้งสองข้างควบคุม ไม่ได้ด้วยซ้ำ

ที่สำคัญในใจของเขารู้ดีว่า ความแข็งแกร่งของไอ้หมอนี่มาก

ถึงขั้นนี้ ตัวเองไม่มีทางหนีพ้นไปได้ด้วยซ้ำ…..

ดังนั้น เขาทำได้เพียงพูดด้วยความสยดสยอง: “แกต้องการ อะไร?! ฉันจะบอกแกให้ฉันเป็นคุณชายของตระกูลทากาฮาชิ!”

เย่เฉินไปถึงก็ตบไปที่บนใบหน้าของทากาฮาชิ เอคิจิอย่าง รุนแรง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นคุณชาย ของทากาฮาชิอะไร ตอนนี้พวกเรามาคุยกันเรื่องที่แกติดค้างแขน ทั้งสองข้างฉัน!”
ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเยเฉินตบจนเวียนหัวตาลาย

เขาเติบโตมาขนาดนี้ ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีถูกโอ้มาตั้งแต่ เด็กถูกคนนับไม่ถ้วนล้อมอยู่ตรงกลางเหมือนดาวล้อมเดือน เคย โดนตบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ที่สําคัญ ยังถูกดนตบที่ถนน

สิ่งนี้น่าขายหน้ามากจริงๆ

ทากาฮาชิ เอคิจิกุมใบหน้าที่บวมไว้ กัดฟันตะโกนว่า “ไอ้ สารเลว! แกกล้าตบฉันเหรอ?! ระวังฉันจะเอาชีวิตของแก!!

เย่เฉินยื่นมือไปตบหน้าของเขา และพูดอย่างราบเรียบว่า “ตบหน้าแกเพียงแค่ทําการทดสอบผิวหนังของแก ฉันบอกแล้ว แกติดค้างแขนทั้งสองข้างฉัน!

พูดไปแล้ว เยเฉินก็ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา จับข้อมือ

ของเขาไว้ทันที และแกว่ง

มือ บิด

ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียง “แกร๊ก” แขนขวาของทากาฮาชิ เอคิจิ ก็หักออกจากข้อต่อแล้ว เจ็บจนเขาทั้งร้องทั้งตะโกน น้ำมูกน้ำตา ก็ไหลออกมา: “เจ็บ…ฉันเจ็บแขนจะตายอยู่แล้ว…..

เย่เฉินไม่หวั่นไหว พูดว่า “นี่เป็นแค่แขนข้างหนึ่ง แกยังติด ค้างฉันอีกข้างหนึ่ง ยื่นมือซ้ายมา!”

ทากาฮาชิ เอคิจิเจ็บปวดจนสั่นเทาไปทั้งตัว สีหน้าซีดเซียวมาก ครั้งนี้เขาตระหนักถึงจริงๆว่าเยเฉันไม่ได้ล้อเล่นกับเขา แม้แต่น้อย

นอกเหนือจากความหวาดผวา เข่าทั้งสองของเขาอ่อนลงแล้ว คุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้อ้อนวอนว่า “พี่ใหญ่ ขอโทษ ผมไม่ดี เอง! ผมไม่ควรตามราวีไม่เลิก พี่ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ อย่า ได้หักแขนซ้ายของผม…ผมขอร้องพี่

เย่เฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เผชิญหน้ากับปัญหาต้องรับมืออย่างกล้าหาญ แทนที่จะคุกเข่าลง อ้อนวอนขอความเมตตา!”

หลังจากที่พูดจบ เย่เฉินก็ถามว่า “แกคิดว่า แกขอร้องฉัน ฉัน ก็จะปล่อยแกไปเหรอ?”

ทากาฮาชิ เอคิจิแทบจะตกใจ

หมอนี่ต้องการทําอะไรกันแน่?

จะหักแขนทั้งสองข้างของตัวเองจริงๆเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนั้น ตัวเองก็จะเป็นแค่คนพิการไม่ใช่เหรอ? ต่อให้ ตัวเองย้อนกลับไปฆ่าเขาทิ้งแล้วยังไง?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาคร่ำครวญร้องไห้ใหญ่ วิงวอนด้วยความ ตื่นตกใจ: “คุณผู้ชาย ผมยินยอมที่จะจ่ายเงินชดเชยให้คุณก้อน หนึ่ง? หนึ่งร้อยล้านเยนเป็นยังไง? ตราบที่คุณพยักหน้า ผมก็จะ ให้คนเอาเงินมาให้คุณ!”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “อย่าพูดถึงเรื่องที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ต่อแกให้ฉันหนึ่งล้าน แขนข้างของแกเก็บไว้ไม่

ในเวลาเรื่องพวกเราสามารถแล้วนั่งดูๆไม่อย่างนั้นจะ เป็นธรรมต่อเกียรตินี้

“สนเหรอ?ซูจือเฟยอ้าปากพูด “เธอแล้วเหรอไม่เห็น ว่าพลังหมอวิปริตด้วยล่ะ”

ซูจือพูดอย่างจริงจัง ฉันไปเหตุผลเขา หรือว่าพูด ชักจูงความมิตรไม่หักแขนอยู่ในรถ ไม่สอดคล้องกับศีลธรรมของยุทธภพ

“เอ๊ย ไม่ได้นะปลอดซูจือกำลังโน้มน้าว ออกแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ