บทที่ 157 อาจารย์เย่ ผมจะเป็นสุนัขรับใช้คุณเอง (1)

ได้ยินเขียวฉางคนพูดถึงจุดนี้ คนอื่นๆ ก็มีใบหน้าไม่เชื่อ

หน้าหลับก็ถามอย่างตกใจว่า “คุณบอกว่ามีคนยอมจ่ายให้ สามแสนเพื่อซื้อไอ้ของบ้านี่นะหรือ? ของพวกนี้เนี่ยนะ ฉัน ว่า50หยวน ก็ขายไม่ออกหรอก

เซียวจางควนพูดอย่างภูมิใจว่า “ผมจะหลอกคุณท่าไมกัน? ถ้าไม่เชื่อก็ดูที่ผมคุยกับเขาแล้วกัน

พูดไป เขาก็เปิดข้อความในวีแชทที่คุยกัน คนหนึ่งชื่อว่าเอื้อ เหมา ครั้งก่อนส่งคลิปเสียงมาให้เขา

เซียวฉางควนเปิดคลิปเสียง เสียงของจางเอ้อเหมาก็ดังออก มาว่า “คุณอาเซียวครับ แจกันใส่พู่กันอันนี้ของคุณอา ดีมากเลย ครับ ผมดูแล้ว มันเป็นของราชวงศ์ชิงครับ เอาอย่างนี้ครับ ผมให้ ราคา3แสน คุณอามาขายให้ผมเลย

หม่าหลันได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างดีใจว่า “โห จริงหรือนี่! คุณ ก็ไม่เบาเลยนะเนี่ย เก่งแล้ว ซื้อมา5พัน ขายได้3แสน ถ้าทำได้ หลายๆ ครั้ง บ้านเราก็รวยแล้ว

เขียวฉางควนก็หัวเราะ ถามอย่างใบหน้าได้ใจความว่า “ยอม หรือยังละ? คุณยอมผมหรือยัง?”

“ยอมแล้วๆ ! ” เดิมทีหม่าหลันก็เป็นคนเห็นเงินแล้วตาโต เงินเหมือนดั่งพระเจ้า พอได้ยินว่าจะขายได้3แสน ก็ลืมสิ่งที่
ตนเองพูดไปเมื่อครู่นี้เลย แล้วก็ยิ้มแฉ่งพูดว่า “สามีฉันเก่ง แล้ว เก่งจริงๆ เลย ดูเหมือนว่าบ้านเรานี้ ไม่เอาไหนที่สุดก็ยังคง เป็น เ เงินสินะ”

เเงินก็หน้าเสีย นี่มันเกี่ยวอะไรวะเนี่ย? ตอนนี้แล้ว ยังจะเอา กูไปว่าได้อีก? จะรู้ไหมว่ายาที่ไปปั่นราคาขายไปนั้น มันเป็นฝีมือ กูเอง?

ดูเหมือนว่า จะต้องหาโอกาสถามจางเอ๋อเหมาเสียหน่อยแล้ว ว่าผิดปกติตรงไหน? นี่มันไม่ได้เอาเงินมาให้พ่อตากฟรีๆ เลย หรือ ?

ตอนนี้ เซียวจางควนก็ยื่นแจกันใส่พู่กันมาให้เยเงินอย่าง ภูมิใจ พูดว่า “เย่เฉิน วันพรุ่งนี้ แกเอาแจกันใส่พู่กัน ไปหาจาง เอ้อเหมาที่ถนนขายของโบราณ เขาจะเตรียมเงิน3แสนให้แกเอง แล้วแกก็เอาเงินมาให้พ่อ

เย่เฉินก็รีบพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับพ่อ

เขียวฉางควนพูดอย่างพอใจว่า “แกนี่นะ วันหลังก็เข้าไปอยู่ กับพวกคนขายของโบราณแบบพ่อ ดีไม่ดีจะได้เป็นแบบพ่อ ฝึก สายตาอันเฉียบคม พอถึงตอนนั้น เราก็ออกไปรับของมาขาย ทีนี้ เราจะยังกลัวว่าบ้านเราจะไม่รวยอีกหรือ?”

เย่เฉินก็ได้แต่รับปากไป แต่ในใจคิดว่า วันๆ ไม่เห็นจะทำ อะไร แค่เรื่องของโบราณนี้ก็นำปัญหามามากมาย ยังจะให้ไป เรียนรู้ อีกหรือ? ทำไมถึงถึงไม่คิดนะ ว่าตอนนั้นที่ซึ่งถัง จึงไป ทําแจกันของเขาแตก ถ้าไม่ได้เป็นคนซ่อมไว้ จึงถูกเขาแจ้งความไปนอนคุกนานแล้ว ยังไม่รู้จักว่าอีก?

แต่พอกลับมาคิดดู พ่อตาตนเองนี้ ก็เป็นเหมือนเฒ่าทารก วันๆ ทำอะไรก็ทําเอาจริงเอาจัง แต่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง จะ ว่าก็ไร้ผล ให้เขาคิดว่าตนเองเก่งต่อไปแล้วกัน

เช้าวันต่อมา เขียวฉางควนก็มาเรียกเย่เฉิน แล้วพูดว่า “เย่เฉิน เอ๊ย รีบเอาแจกันใส่พู่กันนี้ไปหาจางเอ้อเหมา เขาเตรียมเงินสด ไว้เรียบร้อยแล้ว! “

เย่เฉินก็ได้แต่พยักหน้า แล้วถามว่า “พ่อครับ พ่อไม่ไปด้วย หรือ?”

เขียวฉางควนตอบ “ตอนเช้าพ่อจะไปสมาคมศิลปะจีนเสีย หน่อย พวกเขาเชิญพ่อไปประชุม ให้พ่อเข้าร่วมด้วย พอเข้าร่วม แล้ว ก็จะมีข้อมูลที่ดีๆ เกี่ยวกับการประมูลรูปภาพ มีช่องทาง หากินได้มากเลย!

เย่เฉินก็พูดอย่างทําอะไรไม่ได้ว่า “ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปหา จางเอ้อเหมาเอง”

ในเมื่อพ่อตามอบหมายให้แล้ว เย่เฉินก็เตรียมตัวออกไปหา จางเอ้อเหมาที่ตลาดของโบราณ

พอดีว่าวันนี้เชียวชูหนจะพักผ่อน ก็ว่างมากจนน่าเบื่อ ก็เลย พูดว่า “เย่เฉิน วันนี้ฉันไปด้วยแล้วกัน”

เย่เฉินหยักหน้า พูดว่า “ดีเลย ขับรถของคุณไปแล้วกัน”
เขียว หมพูดว่า “คุณขับเถอะ ฉันไม่อยากขับรถ