บทที่ 155 พลังต่อสู้ของเซียวหรับระเบิดออกมาแล้ว (1)

ได้ยินแม่เตือนให้ตนเองกลับบริษัทเชียวชื่อ เซียวซูหนก็ถาม อย่างสงสัยว่า “แม่คะ คุณย่าเอายาอะไรให้แม่กินกันแน่? ทำไม แม่จะต้องให้หนูกลับบริษัทเชียวชื่อด้วย?”

หม่าหลินก็ร้อนรน ตอบไปว่า “ก็ที่บริษัทเขียวอมีเงินเดือน เดือนละล้านให้แล้วไม่ใช่หรือไง? ยังไม่มากกว่าเธอทำธุรกิจเอง อีกหรือ? ถ้าเธอไปเปิดธุรกิจเองแล้วเจ๊งจนต้องใช้เงิน พ่อกับแม่ จะทําอย่างไร?”

เซียนซูหนก็มีน้ำเสียงยืดหยัด “แม่ไม่ต้องพูดเลยค่ะ หนูจะไม่ กลับบริษัทเซียว อแน่ ต่อให้ต้องไปเป็นขอทานตามถนน หนูก็จะ ไม่ยอมกลับไป หนูจะยืดหยัดของหนูแบบนี้!

หม่าหลันก็มีท่าที่ผิดหวังกับลูกสาวตน แล้วก็สั่งสอนไปว่า “ยืน หยัดงั้นหรือ? ไม่มีเงินแล้วจะยืนยังไง?”

หม่าหลันพูดจบ ก็น้ำตาไหล แล้วพูดอย่างเสียใจว่า “ตอนนี้ บริษัทของตระกูลเซียวใกล้จะล้มละลายแล้ว ถ้าล้มละลายไป จริงๆ แม่กับพ่อก็คงต้องเอาเงินที่เก็บไว้ใช้ตอนแก่ออกมาใช้ เธอก็รู้ว่าพ่อกับแม่จําเป็นต้องใช้เงินนี้มากเท่าไร อีกอย่าง ต่อให้ ย่าของเธอไม่ต้อนรับพ่อเธอ พ่อของเธอก็ยังหุ้นอยู่ที่บริษัทเชียว ชื่อ ถ้าเธอไม่กลับไป ก็จะอดส่วนที่ต้องได้ แล้วพ่อกับแม่ไม่มีที่พึ่ง แล้วจะทําอย่างไร?

เขียวชูหนแก้ต่างว่า “แม่คะ ตระกูลเขียวบริหารไม่ดีเอง ถ้าวันหนึ่งพวกเขาจะล้มละลายขึ้นมา ก็สมควรแล้ว! ”

หม่าหลับก็ร้อนรน “เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย? พวกเราอดทน อดกลั้นอยู่ในตระกูลเซียวมาหลายปี ตอนนี้กำลังจะคว้าน้ำเหลว ไม่เหลืออะไร เธอคิดเผื่อแม่บ้างหรือเปล่า?

เซียวซูหนตั้งใจพูดว่า “หนูคิดเพื่อแม่มาโดยตลอด แม่บอก ว่าให้เอาเดือนส่วนใหญ่มาให้แม่ หนูก็ทำตามมาโดยตลอด แม่ บอกว่าจะดูแลเงินทั้งหมดของบ้านเรา แม่จัดการทรัพย์สิน หนู กับพ่อก็ไม่มีความเห็นอะไร หนูยอมให้ตั้งหลายส่วน แต่แม่ต้อง เคารพหนูด้วย หนูไม่อยากกลับไปบริษัทเชียวชื่อ หนูอยากทำ ธุรกิจเอง อยากทำอะไรเอง แม่จะไม่สนับสนุนหนูหน่อยหรือคะ?”

หม่าหลันรู้ว่าเหตุผลสู้ไม่ได้ พูดสู้เซียวซูหนไม่ได้ ได้แต่นั่ง ร้องไห้อยู่ที่โซฟาเอามือปิดหน้าน้ำตาไหลนอง ในปากก็บ่น พิมพ์ว่า “ฉันทําไมถึงมีชีวิตลำบากอย่างนี้นะ ประคบประหงม เลี้ยงลูกสาวคนหนึ่งมาอย่างลำบาก หวังว่าจะให้แต่งไปในบ้าน แม่สามีที่ดีๆ เป็นเจ้าคนนายคน แต่สุดท้ายละ? พ่อของเธอกลับ จะเอาลูกเขยเข้าบ้านมา ตอนนี้ลูกสาวก็ฟังฉันแล้ว ฉันไม่มี ตำแหน่งอะไรในบ้านนี้แล้ว แล้วยังจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก ทําไมกัน?”

เซียวซูหนเห็นแม่ตนเองกำลังเรียกร้องความสนใจ เพื่อให้ เธอเห็นใจ ก็ร้อนรน แล้วพูดว่า “แม่คะ อย่าเอาเรื่องทุกเรื่อง ไป โยนให้กับเย่เฉันได้ไหมคะ? ตอนนี้เเฉินก็มีผลงานบ้างแล้ว บ้านพักหลังนั้น ไม่นานก็จะตกแต่งเสร็จแล้ว แม่จะได้ เข้าไปอยู่ ได้แล้ว ไม่ใช่เพราะได้เย่เฉินหรอกหรือคะ?”
หม่าหลันร้องไห้พูดว่า “เข้าไปอยู่แล้วอย่างไร? เข้าไปอยู่ก็ยัง ต้องกังวล กลัวว่าวันไหนตระกูลหวังรู้ทันขึ้นมา เดี๋ยวก็ไล่พวกเรา ออกมางั้นหรือ?”

เซียนหวั่นก็ถอนหายใจ พูดว่า “ถ้าแม่ยังร้องไห้เสียใจอยู่ แบบนี้ งั้นหนูก็ทําอะไรไม่ได้ เดี๋ยวหนูกับเก๋เฉินไปเช่าห้องอยู่เอง ก็ได้ เดี๋ยวพวกหนูย้ายออกไปเอง

“นี่เธอ….” หม่าหลันได้ยินดังนั้นก็ร้อนรน แล้วลุกขึ้นพูดว่า “นี่ เธออยากจะแยกบ้านอยู่กับพวกเราหรือ?”

เซียนหวั่นพยักหน้าพูดว่า “พวกเราแต่งงานกันมาหลายปี แล้ว ถึงเวลาที่ควรจะออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว

“ไม่ได้” หม่าหลันรีบพูดแก้ต่าง “ไม่ได้เด็ดขาด”

เซียนซูหนตั้งใจพูดว่า “แม่คะ ถ้าแม่จะบังคับให้หนูไปบริษัท เซียวซื้อให้ได้ งั้นหนูก็จะแยกไปอยู่กับเย่เฉิน ถ้าแม่ไม่พูดเรื่อง บริษัทเชียวชื่ออีกละก็ หนูก็จะไม่แยกออกไปอยู่ เลือกมาหนึ่งข้อ แม่คิดเอาเองเถอะค่ะ”

หม่าหลันมองตาของเซียวซูหน รู้ว่าลูกสาวตนเองไม่ได้ล้อ เล่นกับตนเอง ก็รู้สึกได้ว่า ตนเองเล่นเกินไปหน่อยแล้ว

ถ้าตนเองยังแกล้งร้องไห้ร้องห่มบีบให้ลูกสาวตนเองยอม เธอ ก็อาจจะย้ายไปอยู่ข้างนอกกับเย่เฉินจริงๆ พอถึงตอนนั้น ก็ เท่ากับ แตกหักกับตนเองแล้วจริงๆ