บทที่ 1541

เฉียนหงเช่นเดินตามหลังคนของตระกูลเขียว เข้าไปในร้าน อาหารด้วยความขุ่นเคืองที่มีต่อนายหญิงใหญ่เชียว

นายหญิงใหญ่เชียวนั่งลงบนที่นั่งหลักของโต๊ะอาหารโดยตรง และเหลือบมองไปยังอาหารที่เฉียนหงเย็นทำไว้ เธอขมวดคิ้ว อย่างไม่พอใจและพูดว่า “ทำไมมีแต่อาหารแบบพื้นบ้านทั้งหมด ล่ะ? ไม่มีอาหารจานพิเศษอะไรเลยแม้แต่จานเดียว ไม่รู้ว่าฉันแก่ แล้ว จะต้องบำรุงร่างกายบ้างงั้นหรือ?”

เฉียนหงเช่นพูดด้วยความน้อยใจเล็กน้อย “แม่ เรื่องนี้คุณจะ โทษฉันไม่ได้ คุณเป็นผู้ถือเงินในครอบครัวเอง ฉันมีเงินทั้งหมด เพียงไม่กี่ร้อยหยวนเท่านั้น มันจะพอซื้อเนื้อสัตว์ได้สักที่ไหน?”

นายหญิงใหญ่เชียวตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “หาข้ออ้าง เก่งนัก มีหลายร้อยหยวนคุณก็ซื้อไก่มาตุ๋นสักตัวก็ยังดีหรือ เปล่า? ไก่บ้านตัวหนึ่งก็แค่ร้อยกว่าหยวนเท่านั้น หรือคุณจะซื้อไม่ ได้งั้นเหรอ?”

เฉียนหงเย่นรู้สึกโกรธเคืองมากอยู่ในใจ และพูดว่า “แม่ ใน ครอบครัวมีคนกินข้าวตั้งห้าคน คุณไม่ให้ค่าครองชีพแก่ฉันเลย ถึงฉันจะเป็นแม่ครัวที่เก่งและฉลาดฉันก็ไม่สามารถทำอาหารได้ โดยที่ไม่มีวัตถุดิบเลย อย่างน้อยในอาหารมื้อนี้ยังมีเนื้อหมูอยู่ ในวันนี้ และมื้อต่อไปอาจจะไม่มีเนื้อกินเลยด้วยซ้ำ”

นายหญิงใหญ่เชียวจ้องมองเธอ “ค่าครองชีพไม่มีปัญหา แต่คุณต้องรายงานบัญชีรายรับรายจ่ายตามจำนวนที่ใช้จ่ายจริง ต่อไปนี้คุณก็ไปซื้อกับข้าวที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอย่าเป็นทางการ และ มาเบิกเงินกับฉันพร้อมกับใบเสร็จรับเงิน

เฉียนหงเย่นรู้ว่า นายหญิงใหญ่กลัวว่าตัวเองจะเอาเงินเข้า กระเป๋าตัวเองจริงๆ

เฉียนหงเย่นรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย ที่คิดว่าเธออาจจะต้อง รายงานบัญชีกับนายหญิงใหญ่ทุกวัน กับเงินซื้อกับข้าวเพียง หลายร้อยหยวน

แต่เธอก็ไม่เคยแสดงออกมาเลย เพียงแค่พูดอย่างไม่ลังเลว่า “ตกลง ในเมื่อคุณแม่ไม่คิดว่ามันจะลำบากเกินไป งั้นต่อไปนี้เรา ก็มาทำบัญชีกันวันต่อวัน

นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มอย่างประชดประชัน “ฉันไม่รู้สึกว่ามัน จะลำบากเลย นายหญิงใหญ่อย่างฉันมีพลังมากมาย

เฉียนหงเล่นไม่ได้ตอบคำพูดของเธออย่างชาญฉลาด หยิบ ชามขึ้นมา แล้วกินเข้าไปสองสามคำ

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆ กำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ ขณะที่กิน อาหารค่เล็กน้อยอยู่ หลังจากนั้นก็พูดกับนายหญิงใหญ่เซียว ว่า “คุณย่า หนูขอเบิกค่ารูปลักษณ์กับคุณสักหน่อยได้ไหมคะ?”

นายหญิงใหญ่เชียวขมวดคิ้วและถามว่า “ค่ารูปลักษณ์อะไรเห รอ?”

เซียวเวยเวยทำท่าทางที่เชื่อฟังและพูดว่า “คุณย่า คุณลองคิดดูสิ ตอนนี้ฉันก็เป็นถึงผู้จัดการการตลาดของบริษัทเชียวชื่อ ผู้ จัดการการตลาด ส่วนใหญ่จะต้องไปรับหน้าต่อกิจการภายนอก โดยเฉพาะ หลังจากออกไปแล้วก็แสดงถึงภาพลักษณ์ของบริษัท เรา ดังนั้นการแต่งกายของฉัน แม้กระทั่งเครื่องสําอางและ ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ต้องเหมาะสมตรงตามระดับตำแหน่งของ บริษัทเรา”

นายหญิงใหญ่เซียวเหลือบมองเธอ และพูดว่า “อย่ามาพูด พล่ามให้มันมากอยู่ที่นี่ อยากจะได้อะไรก็บอกมาตรงๆ เลย

เซียวเวยเวยกล่าวว่า “คุณย่า ฉันอยากจะขอเบิกเงินสักหนึ่ง แสนหยวน เพื่อที่จะซื้อกระเป๋าสักใบ ซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชุด และ ซื้อเครื่องสําอางเล็กน้อย และผลิตภัณฑ์ดูแลผิวต่างๆ

“หนึ่งแสน?!” นายหญิงใหญ่เชียวตะคอกอย่างเย็นชา “คุณ คิดว่าเงินของบ้านเรามาตามสายลมจริงๆ เหรอ?”

เซียวเวยเวยกล่าวอย่างน้อยใจเล็กน้อยว่า “คุณย่า ประธานอู๋ เขาไม่ใช่เอามาให้พวกเราทั้งหลายสิบล้านเลยเหรอ เงินในบัญชี ของบริษัทก็ยังมีมากพอสมควร หนึ่งแสนหยวนมันไม่ได้ถือเป็น อะไรเลยสําหรับเรา!”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่ถือเป็นอะไรนั้น เหรอ? ฉันจะบอกคุณนะว่า ก็เพราะมีความคิดที่ว่าเงินหนึ่งแสน ไม่ถือเป็นอะไร และสองแสนก็ไม่ถือเป็นอะไรเหมือนกัน แม้ กระทั่งหนึ่งล้านก็ไม่ถือเป็นอะไรตลอดมา ดังนั้นจึงทำให้บริษัท เซียว อสูญเสียทีละน้อยจนล้มละลาย ดังนั้นนับจากนี้ไป เราจะต้องยึดมั่นโอกาสที่จะเกิดใหม่จากเถ้าถ่านในครั้งนี้ไว้ จะต้องไม่ ทําผิดพลาดเหมือนในอดีตอีกต่อไป!

เซียวเวยเวยก็รู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย และพิมพ์ด้วย อารมณ์เล็กน้อย “ผ่านวันเวลาที่ยากลำบากยาวนานมามากแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเครื่องสําอางดีๆ สักชุดเลยด้วยซ้ำ และต่อไปหาก จะต้องออกไปคุยเรื่องธุรกิจและการร่วมมือ ด้วยหน้าโทรมผมยุ่ง เช่นนี้ มันก็จะเสียชื่อเสียงของบริษัทเชียวชื่อของเรา อีกอย่าง กระเป๋าของฉันถูกขายในราคาถูกเพื่อนำมาดำรงชีวิตอยู่ก่อน หน้านี้ ตอนนี้ฉันไม่มีกระเป๋าที่ดีสักใบเลย หากออกไปข้างนอก แล้วจะโดนคนอื่นหัวเราะเอาได้

นายหญิงใหญ่เซียวโบกมือด้วยความไม่อดทนเล็กน้อย เอา ล่ะ อย่ามาไม้นี้กับฉัน ปัญหาเรื่องกระเป๋าแก้ได้ง่ายๆ ก็แค่ซื้อ ของปลอมสักใบหนึ่งก็พอแล้ว ซื้อ Hermes ของปลอมสักใบ พกออกไปมันก็พอมีหน้ามีตาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”