บทที่ 1536

เยเฉินพยักหน้า “สองสามหมื่นครับ”

“ไอ้หยา! ลูกเขยของแม่ใจกว้างมากจริงๆ ยังซื้อผ้าพันคอ ราคาแพงขนาดนี้ให้แม่อีกด้วย ซึ่งเงินสองสามหมื่นน่ะ สามารถซื้อเสื้อขนมิงค์สักตัวใส่ได้เลยนะ!”

จากนั้น หม่าหลันก็เปิดกล่องของขวัญอีกกล่อง แล้วตะโกน อย่างตกใจออกมาว่า “ไอ้หยา! นี่เป็นเข็มขัดแอร์เมสรุ่นสุด คลาสสิกสำหรับผู้หญิงนี่นา! ลูกเขยคนที่เอ๊ย แม่ชอบเข็มขัด เส้นนี้มาหลายปีแล้ว และทำใจซื้อไม่ได้มาโดยตลอด คิดไม่ ถึงว่าลูกจะช่วยทำให้ฝันของแม่เป็นจริง

เชียวฉางควนที่อยู่ข้างๆ ดูอิจฉาเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะ ถามว่า “ลูกเขยคนดี ลูกไม่มีของขวัญอะไรมาให้พ่อบ้างเลยเห รอ?”

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “มีครับ ผมเตรียมหลายอย่างให้

คุณพ่อเลยครับ”

ขณะที่พูดอย่างนั้น เยเฉันก็ยื่นกล่องของขวัญแอร์เมสสอง กล่องให้เขา

เซียวฉางควนก็ตบขาตัวเองไปที่หนึ่งอย่างดีใจ และพูดอย่าง มีความสุขว่า “ไอ้หยา มีของพ่อจริงๆ ด้วย ช่างเป็นลูกเขยคน ดีของพ่อจริงๆ!”
ทันทีที่เสียงเงียบลง เขาก็รีบพุ่งเข้าไป และรับกล่องของขวัญ จากมือของเยเงิน

แล้วแกะกล่องแรกออก ก็พบว่าเป็นเข็มขัดผู้ชายเส้นหนึ่ง และหัวเข็มขัดเป็นตัวอักษร H สีทอง ที่ส่องแสงอันพร่างพราว ภายใต้แสงอาทิตย์

เขียวฉางควนตบมืออย่างดีใจ “ไอ้หยา นี่เป็นเข็มขัดแอร์เมส แบบเดียวกับของประธานสวีเจียนเลย! ในปีนั้นเข็มขัดของ เขาเป็นที่นิยมไปทั่วทั้งประเทศเลยนะ!”

เยเฉินพยักหน้า และยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ปัจจุบันนี้เข็มขัด เส้นนี้ก็กลายเป็นสัญลักษณ์สำหรับผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ แล้วครับ”

เขียวฉางควนถอนหายใจ “ไอ้หยา ไอ้เซียวเอ๊ยแกก็เป็นคน ที่ประสบความสำเร็จแล้วเช่นกันนะ เราอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ ใหญ่ของ Tomson Riviera ขับรถ BMW ซีรีส์ 5 และใส่เข็มขัด แอร์เมส จากนั้นก็ใส่สร้อยคอทองเส้นใหญ่ นาฬิกาทอง ซึ่ง นั่นก็คือคนชนชั้นสูงผู้ร่ำรวยและมีเกียรตินั่นเอง!

เซียวซูหนพูดอย่างจนปัญญาว่า “พ่อคะ พ่อเคยเห็นชายวัย กลางคนไหนที่ยังสวมสร้อยคอทองเส้นใหญ่เพื่ออวดไปทั่วเมือง ไหมล่ะคะ? นั่นมันเป็นรสนิยมของคนหนุ่มสาวที่เข้าสังคมกัน

เซียวฉางควนหัวเราะแหะๆ “พ่อก็พูดไปอย่างนั้นแหละ

พอพูดจบ เขาก็ส่งสายตาให้เย่เฉินแล้วพูดว่า “ลูกเขยคนดี เมื่อไหร่จะซื้อนาฬิกาทองให้พ่อล่ะ? ช่วงนี้พ่อถูกใจนาฬิกาโรเล็กซ์ ซับมารีเนอร์หน้าปัดสีเขียวเรือนหนึ่ง นาฬิกาเรือนนั้นทัน สมัยและดึงดูดใจพ่อมากเลย!!

เยเฉันนึกขึ้นได้ในวันนี้ ” เอ๊ะ ดูเหมือนก่อนหน้านี้ทานเหม่ ยฉิงจะมอบนาฬิกาโรเล็กซ์ เดย์โทนาให้คุณพ่อเซียวฉางควน ไม่ใช่เหรอครับ ราคาตั้งสามถึงสี่แสนหยวนเลย แต่เพราะ พ่อตากลัวว่าถ้าหม่าหลันเห็นเข้าแล้วจะระแวงเอา เขาจึงไม่กล้า ใส่มันมาโดยตลอด

“และตอนนี้ที่เขาพูดถึงนาฬิกาโรเล็กซ์ ซับมารีเนอร์หน้าปัดสี เขียวอีก คงจะประเมินไปแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วว่าต้องการให้ ผมยอมรับคําขอของเขา”

“ด้วยวิธีนี้ เขาก็จะสามารถใส่นาฬิกาโรเล็กซ์ ที่หานเหมยฉิง ซื้อให้เขาไว้ที่มือได้อย่างเปิดเผย และถึงแม้ว่าหม่าหลันจะเห็น เข้า เขาก็จะสามารถบอกหม่าหลันได้ว่า ผมเป็นคนซื้อนาฬิกา เรือนนี้ให้เขา”

เมื่อนึกถึงจุดจุดนี้ เยเฉันก็อดรู้สึกทอดถอนหายใจด้วยความ หดหูไม่ได้ “พ่อตาคนนี้ เพื่อที่จะสามารถสวมใส่ของขวัญที่รัก ครั้งแรกมอบให้อย่างเปิดเผย เลยเตรียมการล่วงหน้าขนาดนี้ งั้นก็ช่วยเขาอย่างตรงไปตรงมาเลยละกัน!!

ดังนั้น เยเฉินจึงพูดกับเซียวฉางควนอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณพ่อครับ คุณพ่อวางใจได้เลยครับ นาฬิกาโรเล็กซ์ เดย์โท นาใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง!”

เมื่อเชียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็ดีใจอย่างสุดขีดขึ้นมาทันทีเขาวิ่งไปข้างหน้าแล้วจับมือเยเฉินไว้ พร้อมกับพูดจากใจว่า “ลูกเขยคนดี ไม่มีใครรู้ใจพ่อตา เท่าลูกอีกแล้ว ”

พอพูดจบ ก็ขยิบตาให้กับเยเงิน และการแสดงออกที่เต็มไป

ด้วยความซาบซึ้งใจ

หม่าหลันที่อยู่ด้านข้างไม่พอใจ เธอพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้ ตาแก่เขียวฉางควนคนนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ คนไร้อนาคตอย่าง แกน่ะคู่ควรที่จะใส่โรเล็กซ์ด้วยเหรอ? หยุดมาผลาญเงินของ ลูกเขยฉันได้แล้ว!

“ขณะที่พูด หม่าหลันก็ยิ้มให้เยเงินอย่างเร่งรีบและพูดว่า “ลูกเขยที่ดี ดูสิจนถึงตอนนี้แม่ก็ยังไม่มีนาฬิกาดีๆ สักเรือนเลย ถ้าไม่อย่างนั้นหลังจากลูกเดินทางกลับช่วยซื้อให้แม่สักเรือนดี ไหม?”