บทที่ 1530

เย่เฉินถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เขาหันกลับมาและ อของเล็กๆ น้อยๆ ของ Hermes จากเคาน์เตอร์แบบกระจาย

หลังจากชื้อครบถึง 500,000 หยวน เขาก็รูดบัตรเพื่อชำระ เงินโดยตรง โดยถือกล่องของขวัญ Hermes กองหนึ่งและมุ่ง หน้าไปยังห้องพักผู้โดยสารวีไอพี

เมื่อเย่เฉินมาถึงห้องพักผู้โดยสารวีไอพีแล้ว ตั้งรั่งหลินก็มา ถึงแล้วเช่นกัน

เมื่อเธอเห็นเยเฉันเดินเข้ามาพร้อมกับถือสินค้าของ Hermès เธอพูดด้วยความอิจฉาเล็กน้อยว่า “ฉันก็ว่าว่าทำไมมาถึงแล้ว ถึงหาคุณไม่เจอเลย ที่แท้ก็ไปช้อป Hermes มานี่เอง! ซื้อของ ขวัญฝากซูหนใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ “กว่าจะมาถึงที่เมือง ใหญ่อย่างเช่นจิงมันไม่ง่ายเลยนะ แน่นอนว่าต้องซื้อของที่ระลึก ฝากภรรยาบ้างแหละ”

ต่งรั่งหลินเบะปาก พร้อมกับพูดว่า “เย่เฉิน ฉันรู้ว่าคุณน่ะ เป็นคนที่ปิดบังเก่งแค่ภาพรูปถ่ายพร้อมลายเซ็นของซุปตาดัง อย่างกู้ชีวนะ ถ้าวางขายบนเว็บไซต์มือสองยังสามารถขายได้ หลายพันหยวนเลยนะ และคุณก็รู้จักกับเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก เลยแต่กลับไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเธอเลย
เยเฉันพูดอย่างเฉยชาว่า “ผมจะเอาคนอื่นออกไปเป็นต้นทุน ที่โอ้อวดของตัวเองได้ยังไงกันล่ะ? นั่นไม่ใช่ว่าจะเป็นการทรยศ ต่อความใจดีของผู้อื่นที่มีต่อผมเหรอ?”

ต่งรั่งหลินพยักหน้าเบาๆ “นั่นคือสิ่งที่ฉันพูด หลังจากพูดจบ เธอก็มีคำถามที่ซุบซิบขึ้นมา “งั้นหน เรื่องที่พวกคุณทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กไหม?”

เย่เฉินส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า “แน่นอนไม่รู้ ที่จริงแล้วผมไม่ อยากจะบอกกับใครทั้งนั้น แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อวานจะถูก คุณเห็นเข้าที่ทะเลสาบโหวไห่ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่รู้หรอก”

ต่งรั่งหลินพูดอย่างมีความสุขว่า “งั้นก็แสดงว่า ฉันได้รู้ ความลับของตัวคุณที่แม้แต่หวั่นยังไม่รู้ด้วยซ้ำแล้วสิ นี่ หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเราพัฒนาไปอีกก้าวแล้วล่ะ สิ?”

เย่เฉินพูดอย่างจนปัญญาว่า “นี่คุณกำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ? บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่านี่มันแค่เรื่องที่บังเอิญถูกคุณเห็นเข้า

ต่งรั่งหลินส่งเสียงพึมพำเบาๆ “ไม่ว่าจะโดยบังเอิญหรือไม่นั้น ฉันก็ได้รู้ความลับของตัวคุณมากกว่าหน!”

ขณะที่พูด เธอก็จ้องไปที่ดวงตาของเยเฉิน และเอ่ยปากถาม ว่า “เอ๊ะเย่เฉิน ตกลงตัวคุณมีความลับมากมายแค่ไหนนะ?รู้สึก เหมือนว่าคุณคนนี้น่ะจะลึกลับอย่างมาก ราวกับว่าไม่สามารถ มองเห็นทะลุตัวคุณได้เลย”
เยเงิน ไม่อยากให้เธอต้องคอยซักใช้กับคำถามแบบนี้ เขา จึงเยาะเย้ยอย่างฉลาดว่า “ยังมีอะไรอีกที่มองไม่เห็น ครั้งนั้นที่ พวกเราไปแช่น้ำพุร้อนด้วยกัน ผมสวมแค่กางเกงว่ายน้ำตัว เดียวเอง อะไรที่ควรเห็น ก็ให้เห็นไปหมดแล้ว ที่เหลือ ก็คือ สิ่งที่ไม่สามารถให้คุณเห็นได้ทั้งนั้นแหละ

แค่ครู่เดียวคงรั่งหลินก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

อยู่ๆ ก็ปรากฏว่าภาพเมื่อครั้งที่เเฉินสวมกางเกงว่ายน้ำที่ บ่อน้ำพุร้อนของโรงแรมขึ้นมา ในสมองของเธอรูปร่างที่แข็ง แรงและสมบูรณ์แบบนั้น ทำให้เธอเขินอายและดีใจขึ้นมาใน คราเดียวกัน

แม้ว่าจะหน้าแดง แต่เธอก็ยังตอบด้วยน้ำเสียงเขินอายว่า “ทำไมถึงไม่ให้ฉันเห็นส่วนที่เหลือล่ะ…”

เยเฉันพูดอย่างเก้อเขินว่า “เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ? เรา เป็นเพื่อนกันนะ และคุณก็เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาผมด้วยดัง นั้นที่เหลือจึงไม่สามารถให้คุณเห็นได้!”

ต่งรั่งหลินก้มหน้าลงและกระซิบเบาๆว่า “ทำไมคุณถึงทำกับ ว่าฉันเป็นคนนอกแบบนี้ด้วย? ตอนนั้นเค้าได้รับบาดเจ็บส่วนที่ ไม่ควรให้คุณก็ให้คุณเห็นไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ส่วนที่ไม่ควรให้ คุณสัมผัสคุณก็ให้คุณสัมผัสไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

เย่เฉินโพล่งออกมาว่า “นี่เป็นเรื่องที่แตกต่างกัน ตอนนั้น เพื่อผมช่วยชีวิตคุณ ไม่ใช่เพื่อเอาเปรียบคุณ

ต่งรั่งหลินเบะปากพร้อมกับมองบนไปทางเย่เฉิน และพูดว่า”ใครจะไปรู้ว่าคุณไม่ได้เอาเปรียบเล่า? หรือไม่บางทีคุณอาจ ช่วยชีวิตคน และเอาเปรียบทั้งสองทางเลยกว่าได้

พูดอย่างนั้น เธอก็พูดอย่างเร่งรีบและจริงจังอีกว่า “ที่จริง แล้วฉันไม่ได้สนใจหรอกว่าคุณจะเอาเปรียบ ต่อให้คุณเอา เปรียบ ฉันก็ยินดี…