บทที่ 1529

“คุณหนูเหรอครับ?”

ทันทีที่ทานากะโคอิจิได้ยินคำถามของเยเฉิน สีหน้าของเขาก็ มืดครึ้มลง เขาถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “คุณเยครับ พูด ตรงๆ แบบไม่ปิดบังนะครับ ในการต่อสู้ครั้งนั้นของคุณหนูกับ คุณฉิน เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะช่วยชีวิตได้ แต่ ร่างกายก็ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ ที่เกียวโตครับ…”

เมื่อเย่เฉันนึกถึงท่าทีที่อ่อนโยนของอิโตะ นานาโกะก็รู้สึก ประหม่าเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้ เขาแสดงออกมาอย่างสงบนิ่งและเอ่ยปากถามว่า “มีอะไรร้าย แรงหรือเปล่า? ต่อไปยังจะสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้หรือ เปล่า?”

ทานากะโคอิจิส่งเสียงหัวเราะเพื่อนๆ “การแข่งขันคงจะไม่ สามารถเข้าแข่งขันได้แล้วครับเพราะร่างกายของคุณหนูอ่อนแอ อย่างมากและเมื่อไม่กี่วันมานี้ก็พยายามลุกขึ้นยืนบ้างแล้ว แต่ เดินออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ซึ่งเวลาส่วนมากช่วงนี้คุณหนู เอาแต่นอนพักอยู่บนเตียงเกือบทั้งวัน ถ้าช่วงกลางวันแดดดี ก็ จะนั่งรถเข็นไปตากแดดที่สวนหลังบ้าน

ทันใดนั้นสมองของเย่เฉินก็ปรากฏภาพของหญิงสาวผู้ชอบยิ้มคนนั้นที่ซึ่งกำลังนั่งตากแดดอยู่บนรถเข็น จากนั้นก็รู้สึก เพียงว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดไปครู่หนึ่ง

เขาถามอีกครั้งว่า “แล้วความรู้สึกของเธอล่ะดีขึ้นไหม?”

ทานากะโคอิจิสายหัว “ลักษณะท่าทางภายนอกของคุณหนู ไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลย คุณหนูยังคงมีความสุขอยู่ทุกวัน แต่ตามความเข้าใจของผมที่มีต่อคุณหนูคือ คุณหนูคงมีเรื่อง มากมายอยู่ในใจ เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณหนูยังถามถึงตลอดเวลา กับผมเลยว่า ผมมีคนที่อยากเจอมาก แต่ทั้งชีวิตนี้ไม่อาจเจอ หรือเปล่าซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณหนูต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ แต่ ผมก็สามารถดูออกว่า อารมณ์ของคุณหนูในตอนนั้นดูผิดหวัง อย่างมาก…”

เย่เฉินถอนหายใจอย่างอดไม่ได้พร้อมกับเอ่ยปากพูดว่า เธอไม่ควรเข้าการแข่งขันครั้งนั้นเลย”

ทานากะโคอิจิคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินจะรู้สึกเสียใจกับคุณหนู ของบ้านเขาด้วย

หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ด้วย เช่นกัน “คุณเพูดถูกแล้วครับตอนนั้นผมกับท่านประธาน เกลี้ยกล่อมไม่ให้คุณหนูแข่งขันครั้งนั้น แต่คุณหนูไม่เห็นด้วย อย่างมาก…”

ในขณะที่ทานากะโคอิจิพูดอยู่นั้น เขาก็พูดขึ้นอีกว่า “ระยะนี้ ท่านประธานได้ค้นหาคุณหมอดังจากทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้ว แต่ก็ ยังไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของคุณหนูได้เลย ดังนั้นจึงมาที่เป็นจิง เพื่อไปที่ศูนย์การแพทย์แห่งชาติเย่นจึงขอคุณหมอ มารักษาคุณหนู … ”

เย่เฉินส่งเสียงอึมและถามเขาว่า “แล้วเป็นยังไงบ้าง? ขอได้ บ้างไหม?”

“ไม่ได้เลยครับ” ทานากะโคอิจิสายหัวอย่างขุ่นเคือง พร้อม กับพูดว่า “ท่านประธานได้เสนอค่าตอบแทนที่สูงมาก ซึ่งผมก็ หวังว่าจะสามารถแพทย์ที่ชื่อดังของศูนย์การแพทย์จีนมารักษา คุณหนูที่ญี่ปุ่น แต่พวกเขากลับไม่ยินยอม

เย่เฉินส่ายหัว

ในวันที่อิโตะ นานาโกะได้รับบาดเจ็บ เขาเป็นคนที่เฝ้าดูแล อยู่ข้างๆ เขาจึงรู้ว่าอิโตะ นานาโกะได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส และมันก็อยู่ไกลเกินกว่าระดับการรักษาในปัจจุบันของแพทย์ แผนจีนและตะวันตกจะรักษาได้

ดังนั้นไม่ว่ามันจะเป็นสุดยอดยาตะวันตกหรือยาจีนชั้นใน ปัจจุบันก็ตาม ต่างก็ไม่สามารถรักษาคุณหนูได้เลย

อาจเป็นไปได้ว่า คนเดียวในโลกนี้ที่สามารถรักษาตัวคุณหนู ก็คือตัวคุณหนูเอง

เมื่อนึกถึงจุดจุดนี้ เย่เฉินก็นึกขึ้นได้ว่า เขากำลังจะไปญี่ปุ่น เร็วๆ นี้เหมือนกันซึ่งก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะสามารถไปเยี่ยมอิโตะ นา นาโกะที่โตเกียวได้หรือเปล่า?

ถ้ามีโอกาสจะต้องไปเยี่ยมเธอสักครั้ง อย่างน้อยที่สุด ต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเธอให้ได้

เย่เฉิน ในขณะนี้ไม่ได้มีความรู้สึกที่จะไปคิดบัญชีกับทานากะ โคอิจิและแฟนของเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงโบกมือ และพูด ว่า “เอาล่ะ ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้แล้ว พวกคุณทั้ง สองรีบไปเถอะ”

ทานากะ โคอิจิราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรม เขาโค้ง คำนับเย่เฉินอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยความเคารพอย่างที่สุด ว่า “คุณเย่ครับ งั้นพวกเราขอตัวไปก่อนนะครับ……

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขา ออกไปอย่าง รวดเร็ว