บทที่ 152 นี่ถึงจะเป็นความสุขใจของจริง (2)

แต่ไม่คิดว่า ภายนอกเธอนับถือพระ แต่ภายในเป็นพวกโลกใน โทสัน

ในตอนนั้น ถ้ามีใครให้เงินเขาหนึ่งล้าน เขาก็ยอมคุกเข่าให้

คนนั้นเพื่อเงิน1ล้าน

คนเรา ตอนที่ไม่มีเงิน ก็จะไม่มีทางหักห้ามแรงดึงดูดของเงิน ได้

คนที่มองว่าเงินเป็นของนอกกายจริงๆ นั้น ล้วนเป็นคนที่มีเงิน ที่ใช้ไม่หมดแล้วในชีวิตนี้

ก็เหมือนกับตนเองในตอนนี้ สิบยี่สิบล้านเท่านั้นเอง เงินใน บัญชีตนเองตั้งหลายหมื่นล้าน ก็ไม่รู้จะใช้อย่างไรแล้ว ตี๋เหากรุ๊ป แต่ละปีมีดอกเบี้ยกว่าร้อยล้าน ตนเองก็ไม่รู้จะใช้อะไรแล้ว

ในสถานการณ์เช่นนี้ จะเอาเงินสิบยี่สิบล้านไปทำไมกัน? ตนเองยอมไม่เอาเงินก้อนนั้น เพื่อให้พวกเขาเคารพ เรียกปรมา จารย์ๆ ไม่ขาดปาก เรียกว่าผู้มีพระคุณไม่ขาดปาก

ต่างหากที่เป็นความสุขใจของจริง

เพียงแต่ คำพูดพวกนี้ ตนเองหรือจะสามารถพูดกับซึ่งหวั่นถึง

ได้ ตอนนี้เธอคิดว่าตนเองนั้นเป็นคนที่มองเงินเป็นของนอกกายแล้วยังเป็นเทวดาที่มีความสามารถเหนือใคร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้เธอคิดเช่นนั้นต่อไปก็แล้วกัน

ในตอนนั้นเอง ซึ่งหวั่นถึงดูเหมือนจะดื่มไปมากแล้ว เริ่มพูดคน เดียวว่า “จริงๆ แล้ว เรื่องอื่นๆ ล้วนอดทนได้หมด แต่เรื่อง แต่งงานนี้ ฉันไม่อยากถูกพวกเขาควบคุมจริงๆ ฉันไม่อยากเป็น หมากของพวกเขา ไม่อยากแต่งกับผู้ชายที่ตนเองไม่ได้รัก และ ไม่อยากเอา

ความสาว ความสุขของตนเองไปสังเวยให้กับตระกูลซึ่ง ฉัน ไม่อยากเดินตามรอยแม่ของฉัน”

เยเฉันก็ถามอย่างสงสัย “แม่ของคุณ ก็ถูกคลุมถุงชนแต่งงาน งั้นหรือ?”

“ใช่ค่ะ” ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า พูดว่า “แม่ฉันแต่งกับพ่อ ไม่มี ความสุขเลยตลอดชีวิต เป็นโรคซึมเศร้าหลายปี เสียชีวิตไป ตั้งแต่อายุยังน้อย

เย่เฉินจําได้ ครั้งก่อนซึ่งหวั่นถึงทำของที่แม่ตนเองทิ้งไว้ให้ หายไป ตามที่ท่านหงห้าบอก แม่ของเธอเสียไปสิบกว่าปีแล้ว

ซึ่งหวั่นถึงก็อายุ25-26แล้ว คาดว่าเธออายุ10ขวบ แม่ของ เธอก็จากโลกนี้ไป ถ้าเช่นนั้น ตอนที่แม่เธอเสีย เธอยังเด็กมาก

ซึ่งหวั่นถึงดื่มคนเดียว แล้วก็หมุนแก้วไวน์เล่น แล้วพูดด้วย สีหน้าเกรงใจว่า “ต้องขอโทษคุณเยด้วยนะคะ ที่ให้คุณมาฟัง เรื่องไร้สาระ
พวก มากมาย

เย่เฉินรีบพูดว่า “คุณข่งอย่าพูดเช่นนี้ครับ คุณเลือกคุยกับผม เรื่องนี้ได้ ก็แสดงว่าต้องเชื่อใจผมในระดับหนึ่ง

ซึ่งหวั่นถึงหยักหน้าเบาๆ แล้วก็ปาดน้ำตา พูดว่า “จะว่าไป วัน นี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงนะคะ คุณเย่ ไม่เพียงช่วยชีวิตฉันไว้

ยังมาฟังฉันเล่าเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!”

เย่เฉินหัวเราะเบาๆ พูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจครับ พวกเราก็นับ ว่าเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ มันจะดูห่าง

“อืม! ” ซึ่งหวั่นถึงหยักหน้าแรงๆ พูดว่า “นี่ก็ผ่านไปนานแล้ว คุณเยอะ ให้ฉันไปส่งคุณไหมคะ?

เย่เฉินโบกปฏิเสธ “คุณไม่ต้องส่งผมหรอกครับ แต่คุณเองก็

ไม่น่าจะขับรถไหว ทางที่ดีหาคนมาขับให้ดีกว่า

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า พูดว่า “คุณวางใจเถอะ ผู้จัดการผู้หญิงที่นี่ สามารถขับให้ฉันได้ ฉันจะไปส่งคุณกลับก่อนดีกว่า!