บทที่ 1508

ในตอนที่กำลังจะเกิดวิกฤตอันตรายอย่างใหญ่หลวง เย่เฉิ นวางชิวอี้ที่อยู่ในอ้อมแขนลง ตามทันเด็กผู้หญิงที่สูญเสียการ ควบคุมคนนั้นมาด้วยความรวดเร็ว ในหนึ่งวินาทีก่อนที่กำลังจะ เกิดการพุ่งชนกับต่งรั่งหลินนั้น ก็ช้อนตัวอุ้มเธอขึ้นมาดื้อๆ ใน ทันที!

ต่งรั่งหลินลืมตาขึ้น พบว่าเป็นเย่เฉินที่หยุดยั้งเด็กผู้หญิงที่สูญ เสียการควบคุมคนนั้นเอาไว้ในช่วงเวลาสำคัญ ในใจรู้สึกมี ความสุขทั้งยังโมโหจริงๆ

ที่มีความสุขก็คือ เย่เฉินจะเหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวปรากฏ ตัวอยู่ที่ด้านหน้าของเธอ ในช่วงเวลาวิกฤต ขวางกั้นอันตราย ทั้งหมดให้กับตนเองเสมอ

ที่โมโหก็คือ ตนเองสารภาพกับเขามานานขนาดนี้ ทุ่มทั้งกาย และใจไปที่เขาหวังว่าจะสามารถเป็นคนรักแอบๆของเขาได้ แต่ เขาปฏิเสธตนเองด้วยเหตุผลที่ถูกต้องและวาทะที่เต็มไปด้วย สัจธรรมครั้งแล้วครั้งเล่า ปฏิเสธมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คนๆนี้จะแอบหาคนรักแบบแอบๆที่เล่น จิงเสียเอง!

เย่เฉินในเวลานี้ยังไม่ได้สังเกตเห็นตั้งรั่งหลิน ความสนใจของเขาล้วนอยู่ที่เด็กคนนั้น เพราะในใจของเขารู้ดีมากว่า หากเกิดการชนกระแทก โอกาสในการได้รับบาดเจ็บ ของเด็กจะสูงกว่า การขนกระแทก ในแบบเดียวกัน ผู้ใหญ่บางที อาจจะพักเล็กน้อยก็จะดีขึ้น แต่เด็กมีความเป็นไปได้อย่างมากว่า ต้องพักรักษาที่โรงพยาบาล

โชคดีที่เด็กเพียงแค่ได้รับความตกใจเท่านั้น ไม่ได้รับบาดเจ็บ ที่เป็นรูปธรรมอะไร

เด็กผู้หญิงในเวลานี้ลืมตาขึ้น เห็นว่าเป็นเยเฉินที่ช่วยชีวิต ตนเองเอาไว้ ให้ตนเองไม่ได้ไปชนคนอื่น ก็ถอนหายใจยาวออก มา เอ่ยอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณค่ะคุณอา ขอบคุณมาก….

เยเฉันยิ้มเล็กน้อย วางเธอลงบนพื้นน้ำแข็ง กำชับเธอว่า “สาว น้อย ต่อไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งจะต้องจำไว้ว่าความเร็วช้าลงหน่อย

สาวน้อยรีบพยักหน้าในทันที “ขอบคุณค่ะคุณอา หนูรู้แล้ว

พูดจบ เธอก็โบกมือให้กับเย่เฉินอย่างระมัดระวัง “ลาก่อนค่ะ คุณอา”

เย่เฉินมองดูเธอสไลด์ไปอย่างช้าๆ ถึงได้โล่งอก ในขณะที่ กำลังจะกลับไปหากู้ชิวอี้ อยู่ๆมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย กำลังจ้อง ตนเองด้วยความโมโหสุดขีด

เขาชำเลืองมอง เอ่ยถามด้วยความตกใจในทันทีว่า “รั่ง หลิน? ! คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?”

ต่งรั่งหลินจงใจยื่นจมูกอุทานออกมา เอ่ยว่า “ทะเลสาบโหวให้ก็ไม่ใช่บ้านคุณที่เปิดสักหน่อย ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ไม่ได้?

เย่เฉินกลับไม่รู้ว่าต่งรั่งหลินในเวลานี้กำลังโมโหเขาในใจอยู่ เห็นเธอพูดจาดูเหมือนแข็งไปหน่อย ก็เลยยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า “ผมก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมเพียงแต่รู้สึกบังเอิญไปหน่อย เช่นจึงใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถึงมาปะกันที่นี่ได้

ต่งรั่งหลินเบ้ปาก “คำโบราณถึงพูดเอาไว้อย่างดี ความลับ ไม่มีในโลก! เมื่อก่อนฤดูหนาวทุกปีฉันก็จะมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งที่ ทะเลสาบโหวไห่ ปีนี้อยู่ที่จินหลิงตลอด ไม่มีโอกาส คิดว่าพรุ่งนี้ก็ จะไปแล้ว ก็เลยอยากจะมาเล่นสักหน่อยก่อนที่จะไป คิดไม่ถึงว่า จะมาพบคุณเข้า”

ในขณะที่พูด ต่งรั่งหลินมองดูชิวที่กำลังเดินเข้ามาแวบหนึ่ง เอ่ยกับเย่เฉินว่า “หากฉันไม่มา ก็ยังไม่รู้ว่า ที่แท้คุณยังมีชู้รักอีก คนอยู่ที่เย่นจิง!

เยเฉินพอฟังประโยคนี้ ก็รู้แล้วว่าเธอเข้าใจความสัมพันธ์ของ ตนเองกับกู้ชิวอี้ผิด ดังนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “รั่งหลิน เรื่องนี้จะต้อง เป็นคุณที่มีอะไรเข้าใจผิด ผมไม่ได้มีชู้รักอะไร คุณอย่าพูดมั่วเด็ด ขาดนะครับ”

ต่งรั่งหลินเบ้ปาก “ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่ คุณก็ไม่ต้องยิ่ง อยากปกปิดยิ่งเห็นได้ชัดอยู่ที่นี่แล้ว คุณไม่ใช่ก็แค่กลัวว่าฉันจะ กลับไปบอกเซียวซูหนหรอกหรอ?”

เย่เฉินเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “รั่งหลิน เรื่องนี้คุณเข้าใจผมผิดแล้ว จริงๆ”
ในขณะที่กำลังพูด ชิวได้มาถึงที่ด้านข้างพอดี เธอเห็นเเ นกำลังพูดคุยกับสาวสวยคนหนึ่งอยู่ ก็เลยถือโอกาสคล้องแขนข องเยเฉันเอาไว้ เอ่ยถามอย่างสนิทสนมว่า “พี่เเฉิน คุณผู้หญิง คนนี้เป็นเพื่อนของพี่หรอคะ?”

เยเฉันพยักหน้าเล็กน้อย “คือเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัย มหาวิทยาลัยของพ

ชิวอี้พอได้ฟังว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยมหาวิทยาลัยของ เยเฉิน ก็หันซ้ายหันขวา เห็นบริเวณนี้นอกจากตั้งรั่งหลินกับน้อง สาวของเธอแล้ว ไม่ได้มีคนอื่นอีก ก็เลยออกมาจากมารยาท ถอดผ้าปิดปากของตนเองออก ยื่นมือออกไปหาต่งรั่งหลิน ยิ้ม พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “สวัสดีค่ะพี่สาว ฉันคือกู้ซิว! “