บทที่ 1505

เย่เฉินแม้ว่าไม่ได้มีการตอบกลับใดๆต่อคำพูดของชิวอี้ แต่ หลังจากที่ความทรงจำในวัยเด็กปรากฏขึ้นในสมองไม่หยุด ก็ยัง คงซึมซับเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ให้เขารู้สึกว่าระยะห่างกับชิวใกล้ นเข้ามาอีกหน่อย

เขาถึงขั้นมีภาพสมมุติหนึ่งปรากฏขึ้นมาภายในสมองว่า หาก พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ตนเองก็ไม่ได้พเนจรไปจินหลิง ตนเองในตอน นี้ ก็คงจะแต่งงานกับชิวแล้วใช่หรือเปล่า?

บางที ที่เฝ้าอยู่ข้างบ่อปลาคาร์ปในตอนนี้ ก็อาจจะไม่ใช่ ตนเองในตอนนี้กับกู้ชิวอีกต่อไป ในแถวเดียวกัน บางทีอาจจะ ยังมีพ่อแม่ของตนเอง พ่อแม่ของชีว

ถึงขั้น ยังมีความเป็นไปได้จริงๆว่า ตามมาด้วยเด็กวัย เตาะแตะคนสองคน ล้อมอยู่ที่ข้างๆตนเองกับชิวอี้เสียงดัง จ๊อกแก๊ก เรียกพวกเขาว่าพ่อแม่ จากนั้นก็ถามพวกเขาเกี่ยวกับ รายละเอียดและความทรงจำมากมายของปลาคาร์ปด้วยเสียง เด็กที่น่ารัก

ที่จริงแล้ว ทุกอย่างนี้ก็ไม่ใช่การจินตนาการ โดยไม่มีเหตุผล ของเย่เฉิน

เขารู้นิสัยของคุณพ่อ คุณชายสองตระกูลเย่ เยฉางอิง พูดคำ ไหนคำนั้น หากท่านยังมีชีวิตอยู่ ตนเองกล้าพูดหนึ่งคำว่าไม่ แต่งงานกับกู้ซิวอี้ เกรงว่าท่านคงจะตีตนเองจนขาขาด
อีกทั้ง ลูกคนรวยระดับสูงสุดของเล่นจิง ส่วนใหญ่แต่งงาน ค่อนข้างเร็ว เพราะว่าที่บ้านจัดการคู่แต่งงานเอาไว้เรียบร้อยมา ตั้งนานแล้ว ปกติถึงอายุที่สามารถแต่งงานได้ตามกฎหมาย ก็รีบ จัดงานแต่งงานในทันที

หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็ ในปีนั้นที่ตนเองอายุยี่สิบสอง ก็คงจะแต่ง กู้ชีวเข้ามาในบ้านแล้ว

นับมาจนถึงตอนนี้ ตนเองคงจะแต่งงานกับชิวมาแล้วสี่ปี หากประสิทธิภาพสูงหน่อย มีลูกสองคนก็เป็นปกติมาก

กู้ซิวอี้เห็นเเฉินค่อนข้างที่จะเหม่อลอย ก็เอ่ยถามขึ้นที่ข้าง

กายของเขาเบาๆว่า “พี่เย่เฉิน พี่กำลังคิดอะไรคะ?”

เย่เฉินยิ้มขึ้นอย่างขมเพื่อน เอ่ยว่า “คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ขึ้น มา”

กู้ซิวถอนหายใจออกมาเบาๆ “เมื่อครู่นี้ฉันก็คิดถึงลุงเข่และ ป้ายขึ้นมาเหมือนกันค่ะ เมื่อครู่นี้ฉันยังคิดอยู่เลยว่า หากในปี นั้นพวกท่านไม่เกิดเรื่อง พวกเราสองคนคงจะแต่งงานกันไปตั้ง นานแล้ว ลูกก็คงจะมีแล้ว หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็ ที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ ก็ คงจะเป็นการรวมตัวกันครบของคนสามรุ่นแล้ว”

เย่เฉินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

คิดไม่ถึง ว่าชิวจะคิดมาถึงจุดเดียวกันกับตนเอง

ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา กู้ชิวอี้ตั้งแต่เด็ก ก็ได้รับสถานะว่าที่ภรรยาของตนเอง หลายปีมานี้ก็พยายามหาตนเองให้เจอมาโดยตลอด แต่งงานกับคนที่ตนเองถือว่าเป็นเป้า หมายของชีวิต หากอนาคตตนเองทำให้เธอผิดหวังขึ้นมาจริงๆ จะเผชิญหน้ากับเหยียนจงและหลินหว่านซิวสองสามีภรรยายัง ไง? อนาคตภายใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้า ทั้งจะเผชิญหน้ากับ พ่อแม่ที่พูดคำไหนคำนั้นยังไง?

ชิว ที่อยู่ด้านข้างไม่รู้ว่าเเฉินกำลังต่อสู้วุ่นวายภายใน สมอง ดึงมือของเขาเบาๆ เอ่ยปากว่า “ขอโทษนะคะพี่เเฉิน ฉัน ไม่ควรเอ่ยถึงลุงเป้าเก๋ ทำให้เสียใจแล้ว…

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับสายศีรษะ เอ่ยว่า “ไม่เป็นไร ผ่านมาหลาย ปีขนาดนี้ ก็ไม่ได้เศร้าเสียใจขนาดนั้นแล้ว ที่มากกว่าก็คือความ เสียใจในสิ่งที่ไม่ได้ทำล่ะมั้ง…

กู้ชิว ถือโอกาสประสานนิ้วมือกับเเฉิน ดึงเขาลุกขึ้นมา เอ่ย ขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เย่เฉิน พวกเราออกไปเที่ยวเล่นกันเถอะ ค่ะ!

เย่เฉินพยักหน้า สลัดความคิดที่ซึมเศร้าเหล่านั้นในหัวสมอง ทิ้ง เดินเล่นภายในเรือนสี่ประสานกับซิวอี้ จากนั้นก็ไปที่ทะเล สาบโหวไห่ด้วยกัน

ตลอดเส้นทางนี้ กู้ซิว ต่างก็ไม่ยอมแยกห่างมือของเขา เย่เฉิน เห็นเธอสดใสเต็มเปี่ยมขนาดนี้ ก็เลยไม่ได้ฝันบังคับอะไร

อากาศในตอนนี้แม้ว่าจะหนาวเย็นมาก แต่สำหรับคนเล่นจิง ท้องถิ่นแล้ว เวลานี้ก็คือเวลาที่ดีที่สุดในการมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งที่ ทะเลสาบโหวไห่
ดังนั้น ทั้งทะเลสาบโหวไห่ครึกครื้นเป็นอย่างยิ่ง บนพื้นน้ำแข็ง ก็เต็มไปด้วยหนุ่มสาวทุกเพศทุกวัยกำลังเล่นกันอย่างรื่นเริง สนุกสนาน

เย่เฉินกับชิว จูงมือกันมาถึงบนพื้นน้ำแข็ง เช่ารถสเก็ตน้ำ แข็งสำหรับนั่งสองคนจากคุณปู่ที่อยู่ชายฝั่งตรงนั้น จากนั้นเย่เฉิ นก็พากชิวอี้ เริ่มเล่นกันอย่างสบายใจไร้กังวลบนพื้นน้ำแข็ง

ในเวลานี้ ในกลุ่มคนมีสายตาที่ตกใจถึงขีดสุด จ้องมาที่เ เฉินไม่ยอมหยุดตลอดเวลา!

เจ้าของสายตานี้ ก็คือต่งรั่งหลิน

ต่งรั่งหลินก็เป็นสาวท้องถิ่นของเมืองเป็นจิง เพราะว่าพรุ่งนี้ก็ ต้องออกจากเมืองเช่นจึงกลับไปยังจินหลิงแล้ว ดังนั้นเธอจึง คิดถึงประสบการณ์การเล่นสเก็ตน้ำแข็งที่ทะเลสาบโหวให้เป็น พิเศษ ลากน้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งภายในบ้าน มาเล่นที่ ทะเลสาบโหวไห่ด้วยกัน