บทที่ 1504

นี่ก็คือกำแพงบังตาเก้ามังกรที่ในสิ่งก่อสร้างของราชสำนัก สมัยโบราณถึงจะมี สามารถพูดได้ว่าเป็นอย่างหนึ่งที่มาตรฐาน สูงที่สุด ภายในราชวังต้องห้ามก็มีกำแพงบังตาเก้ามังกรที่ คล้ายคลึงกันอยู่หนึ่งชิ้น

วางไว้ในปัจจุบันยังถือว่าพูดง่าย หากวางไว้ในสมัยโบราณ นอกจากฮ่องเต้แล้ว ใครก็ไม่สามารถใช้สิ่งของที่มาตรฐานสูง ขนาดนี้ได้

หากถูกราชสำนักพบเข้า นั่นก็คือโทษกบฏ ถึงขั้นสามารถ ประหารเก้าชั่วโคตร

อีกทั้งเรือนสี่ประสานนี้ก็คือสี่เข้าออก ลานทางเข้าประตูคิด

ไม่ถึงว่าจะสร้างเป็นสวนหางขนาดย่อ มีภูเขาจำลอง มีศาลาพัก

ร้อน มีสะพานเล็กๆ มีน้ำไหล

ในเรือนสี่ประสานมีเพียงแค่คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตระกูลไม่ กี่คน ดังนั้นกู้ชิวก็ไม่ได้มีความพะว้าพะวังอะไร ถอดผ้าปิดปาก ออก คล้องแขนของเยเฉินเอาไว้ เอ่ยกับเขาว่า “พี่เย่เฉิน พี่ยังจำ ลานแห่งนี้ได้ไหมคะ? พวกเราตอนเด็กๆ เล่นซ่อนแอบกันที่นี่อยู่ บ่อยๆ”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า “พี่จำได้ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ ตรงกับในความทรงจำอีก”
กู้ซิวอี้หัวเราะพร้อมกับเอ่ย “ที่นี่ทำการรีโนเวทใหม่ เทียบกับ เมื่อก่อนแล้วมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ในขณะที่พูด เธอชี้ไปที่น้ำในบ่อที่แข็งตัวแล้ว เอ่ยว่า “ที่นี่มี ปลาคาร์ปที่ดีมากเยอะมากมาโดยตลอด บางตัวเลี้ยงอยู่ที่ ตระกูลมาสามสิบกว่าปีแล้ว บางตัวเมื่อก่อนพี่ยังเคยเห็นด้วย นะ! แต่ว่าตอนนี้อากาศหนาว ปลาคาร์ฟย้ายไปเลี้ยงในเรือน เหนือที่อยู่ข้างๆแล้ว รอเข้าฤดูใบไม้ผลิค่อยปล่อยพวกมันออก มา พี่จะไปดูหน่อยไหมคะ?”

เย่เฉินเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง “อายุขัยของปลาคาร์ปนานขนาด นี้เลย?”

กู้ชิวอี้หัวเราะพร้อมกับเอ่ย “อายุขัยของปลาคาร์ปอยู่ที่ ประมาณหกสิบถึงเจ็ดสิบปี หากเลี้ยงดี ดูแลดีล่ะก็ ยังสามารถมี ชีวิตอยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย

ในขณะที่พูด กู้ซิวอี้ดัดนิ้วพร้อมกับเอ่ยด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า “พี่ดูสิ มีสัตว์เลี้ยงหลายชนิด หากพี่เลี้ยงดีล่ะก็ มันอาจจะมีชีวิต อยู่ได้นานกว่าพี่เสียอีก อีกชนิดก็คือปลาคาร์ป ที่ยังมีก็คือเต่า แล้วก็นกแก้ว มาคอว์และกระตั้วหงอนเหลืองต่างก็สามารถมี ชีวิตอยู่ถึงหกสิบเจ็ดสิบปี

เพิ่งจะพูดจบ เธอก็ดึงเย่เฉิน เอ่ยว่า “ไปค่ะ ฉันพาพี่ไปดูพวก มัน พี่ลองดูว่ายังจำได้อยู่หรือเปล่า

จากนั้น กู้ชิง ก็ลากเย่เฉิน มาถึงยังภายในเรือนเหนือเรือน หนึ่งที่อยู่ด้านข้างลาน
เรือนเหนือเรือนนี้พื้นที่ใหญ่มาก พื้นที่ภายในกว่าครึ่งค่อน ต่างก็ทำเป็นบ่อปลาที่อุณหภูมิคงที่ ด้านในปลาคาร์ฟที่ขนาด ใหญ่มหึมากองใหญ่กำลังว่ายไปว่ายมาอยู่ในนั้น

กู้ชิวชี้ไปยังปลาคาร์ปตัวหนึ่งขนาดความยาวประมาณหนึ่ง เมตรที่อยู่ด้านใน เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “พี่ยังจำมันได้หรือ เปล่าคะ? เมื่อก่อนพี่ตั้งชื่อให้มันว่า โนบิตะ ก็คือ โนบิตะคนนั้นที่ อยู่ในเรื่องโดราเอมอน

เย่เฉินหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า “จำได้ ในความทรงจำตอน เด็ก ดูเหมือนก็คือมันที่หัวโตสุด

กู้ชิวอี้พยักหน้าพร้อมกับเอ่ย “มันคือปลาคาร์ปไทโช ซันเก้ พ่อฉันบอกว่าราคาที่ซื้อมันในปีนั้น เทียบได้กับบ้านสามห้อง นอนใหญ่หลังหนึ่งที่วงแหวนรอบสามในเมืองเป็นจิง

เย่เฉินนิ่งอึ้งเล็กน้อย แม้จะบอกว่าค่อนข้างที่จะตกใจ แต่ก็ไม่ ได้ช็อกมากจนเกินไป

ปลาคาร์ปของแบบนี้ ที่จริงแล้วผลาญเงินมาก ข่าวที่คุณหนู ใหญ่แห่งตระกูลจงใช้เงินสิบกว่าล้านประมูลปลาคาร์ปตัวหนึ่ง ช่วงก่อนหน้านี้ เย่เฉินก็เคยเห็น

ดังนั้น ปลาคาร์ปที่มีชื่อเสียงทั้งยังล้ำค่า มูลค่าไม่อาจจะใช้มิติ ของปลาสวยงามธรรมดาไปประเมินได้

ในเวลานี้ กู้ชิวโค้งตัวนั่งย่ออยู่บนขอบบ่อปลาคาร์ป โบกมือ ให้กับปลาคาร์ปที่ใหญ่มหึมาตัวนั้น ร้องเรียกโนบิตะ คิดไม่ถึงว่า ปลาคาร์ปตัวนั้นก็ว่ายตรงเข้ามา ชิวยื่นมือไปลูบมัน มันก็ไม่หลบเลยแม้แต่น้อย

กู้ซิวอี้ลูบปลาคาร์ปตัวนั้นไปด้วย พูดไปด้วยว่า “โนบิตะ แกดู สิ พี่เย่เฉินมาเยี่ยมแกแล้ว แกยังจำเขาได้หรือเปล่า? เขายังจํา แกได้เลยนะ”

ปลาคาร์ปแม้จะไม่กลัวคน กับชิวอื่น่าจะมีความคุ้นเคยอยู่ บ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เข้าใจมนุษย์ ไม่อาจจะตอบกลับอะไรให้กู้ ชิวอี้ได้

และกู้ชิวอี้ก็พูดเองเออเอง จากนั้นเงยศีรษะขึ้น เอ่ยกับเย่เฉิ นว่า “พ่อฉันบอกว่า โนบิตะปีนี้เพิ่งจะอายุสามสิบ หากดูแลดีล่ะก็ ยังสามารถมีชีวิตอยู่อีกสี่สิบปี พวกเราตอนเด็กๆก็เล่นกับมัน รอ พวกเราสองคนมีลูกแล้ว ลูกก็เล่นกับมันได้ด้วย!