บทที่ 147 ดื่มเหล้าไปเพื่ออะไรหรอ (1)

ชื่อเทียบก็คิดไม่ถึงว่าเธ่เฉินจะพูดดีไปทางหลานสาวตนเอง ใน ใจก็ตื้นตัน แล้วก็พูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านข่ง อาจารย์เปล่อม ตัวไปแล้ว จริงๆ แล้วที่ท่านซึ่งกลับมาเป็นปกติได้ทั้งหมดก็ เพราะฝีมืออันสุดยอดของอาจารย์เย่ ถ้าไม่ใช่เขา พวกเราก็ไม่ แน่ใจว่าจะสามารถช่วยให้ท่านฟื้นขึ้นมาได้

ท่านซึ่งพยักหน้า แล้วก็พูดอย่างเกรงใจว่า “ชื่อเสียงของหมอ เทพซื้อ ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน อย่าได้ดูถูกตนเองไปเลย ไม่ว่า อย่างไร ที่คุณมาได้ในครั้งนี้ ก็ถือว่ามีพระคุณกับผมมากแล้ว

พูดจบ ก็หันมามองเย่เฉิน แล้วตั้งใจพูดว่า “คุณเย่ครับ พระคุณที่ช่วยชีวิต ผมจะไม่มีวันลืมเลย ถ้าวันข้างหน้ามีอะไรที่ จะสามารถให้ตระกูลซ่งช่วยเหลือได้ ขอแค่คุณเข่บอกมา ตระกูล

ซึ่งทั้งหมด จะยอมรับใช้ เย่เฉินก็ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านซึ่งเกรงใจเกินไปแล้วครับ”

พูดจบ เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว ท่านซึ่งก็เลยบอกว่า “ท่านซึ่ง คุณเพิ่งหายดี ยังไม่ควรใช้กำลังอะไรมาก ให้คนมาคอย ปรนนิบัติก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมขอตัวก่อน

ท่านซึ่งรีบตอบว่า “คุณ เย่ ครั้งนี้คุณช่วยชีวิตผมไว้ไม่ทราบ ว่าจะคิดค่ารักษาเท่าไรครับ? เดี๋ยวผมจะให้เป็นสองเท่าเลย! เยเฉันพูดนิ่งๆ ว่า “เงินค่ารักษานั้น ไม่ต้องหรอก ที่ผมมาครั้งนี้ก็เพื่อให้เกียรติซ่งหวั่นถึง เป็นการช่วยเหลือกันระหว่างเพื่อน ครับ”

ซึ่งหวั่นถึงได้ยินดังนั้น ก็ตัวสั่น ใจสั่นไปทั้งตัว!

เยเงินกำลังเอาความดีความชอบมาโยนให้ตนเองต่อหน้าคุณ ปู่ เพราะถึงอย่างไร คุณก็สามารถกำหนดผู้ที่จะสืบทอดทรัพย์ สมบัติ

ของตระกูลเท่าไรก็ได้

ถ้าหากว่าได้รับความรักความชอบจากเขา ก็อาจจะเป็นคนที่ ควบคุมทุกอย่างของตระกูลซึ่งก็เป็นได้ และนั่นมันก็เป็นสิ่งที่เธอ ฝันใฝ่มาตลอด

ครั้งนี้เเฉิน ให้ผลงานกับเธอยิ่งใหญ่มาก ดูเหมือนว่าตนเอง จะเข้าใกล้จุดประสงค์เข้าไปอีกก้าวแล้ว!

ในตอนนั้นท่านซึ่งก็หันไปมองหลานสาวซึ่งหวั่นถึง แล้วพยัก หน้าเบาๆ พร้อมพูดว่า “ดี ดีมากเลย หวั่นถึง ชีวิตนี้ นับว่าเธอ เป็นคนช่วยเหลือไว้ เธอเองก็ตอบรับขับสู้อาจารย์เย่เขาดีๆ ด้วย! ”

ซึ่งหวั่นถึงรีบโค้งคำนับ แล้วตั้งใจพูดว่า “คุณปู่วางใจเถอะค่ะ หวั่นถึงจะตอบแทนอาจารย์เย่เป็นอย่างดี

“ดีมาก” ท่านส่งก็พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วก็หัวเราะร่าขึ้นมา ส่วนซึ่งทรงที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก็มีสีหน้าที่ดูไม่ได้เลยผลงานครั้งนี้ สุดท้ายก็ถูกข่งหวั่นถึงแย่งไป เช่นนี้ในอนาคต เกรงว่าตนเองจะต้องเป็นรองแน่ๆ ………

เย่เฉินก็ไม่อยู่ที่ตระกูลข่งนาน พอเห็นท่านซึ่งฟื้นตัวได้ไม่น้อย แล้ว ก็เอ่ยปากให้เขารักษาตัวดีๆ ตนเองจะขอลากลับก่อน

ดังนั้น ท่านข่งก็พอคนตระกูลข่งทั้งหมด ออกมาส่งที่หน้าประตู

อ๋อเทียน ก็ตัดสินใจพาหลานสาวตนเองกลับ เย่เฉินบอกเขา ว่า ว่าช่วงนี้จะไปหาโรงแรมแถวเมืองจีนหลังพักก่อน รอตนเอง ทํายาเสร็จ ก็จะติดต่อพวกเขากลับไป

ชื่อเทียนฉีก็ขอบคุณเป็นยกใหญ่ แล้วก็มองเเฉินขึ้นรถของ ซึ่งหวั่นถึงอย่างนอบน้อม

จากนั้น ซึ่งหวั่นถึงก็ขับรถไปส่งเเฉินกลับเข้าเมืองไป

ระหว่างทาง ซึ่งหวั่นถึงก็พูดกับเขาว่า “อาจารย์เย่ วันนี้ต้อง

ขอบคุณคุณมากเลยนะคะ”

เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ขนาดนี้ ในอนาคตไม่แน่ว่าผมอาจจะมีเรื่องอะไรให้คุณซึ่งช่วย เหลือก็เป็นได้

ซึ่งหวั่นถึงรีบตอบว่า “อาจารย์เย่วางใจเถอะ ขอแค่พูดมา หวั่นถึงบุกน้ำลุยไฟก็ไม่ปฏิเสธ

พูดเสร็จ ซึ่งหวั่นถึงก็มองข้างๆ ใบหน้าของเเฉิน แล้วถาม แบบลองใจว่า “อาจารย์เย่ ไม่ทราบว่าฉันจะขอเชิญคุณหาที่ดื่ม อะไรกันสักหน่อย ได้ไหมคะ?”
ในใจเธอมีความสงสัยในตัวของเยเงินมากมาย ที่รอการ เฉลยออกมา และอีกอย่าง เธอพบว่า บนตัวเยเงินคนนี้ มี แรงดึงดูด มหาศาล ที่ส่งแรงดึงดูดมาให้ตัวเธอเองอย่าง ต้านทานไม่ได้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่อยากจะใกล้ชิดกับเขา เข้าไป ทําความเข้าใจ ความลึกลับในห้วงลึกหัวใจของเขา