บทที่ 1389

ผ่านไปสักพัก โคบายาชิจิโร่โดนพี่ชายทำร้ายจนเลือดอาบ ใบหน้า และเขาเจ็บปวดจนเกือบจะหมดสติไปหลายครั้ง แต่เขาก็โดนหมัดของโคบายาชิ อิจิโร่ต่อยจนได้สติกลับมา ตอนนี้โคบายาชิอิจิโร่เก่งมากๆ

เมื่อก่อนเขาเป็นลูกคนรวยที่ชอบสุราและนารีจนทำให้ ร่างกายอ่อนแอ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาทำงานหนักทุกวันที่โรง เลี้ยงสุนัขของหงห้า ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรงมากขึ้น ฉันไม่ กล้าพูดว่าเขาเป็นยอดฝีมือ แต่เขาสามารถชกต่อยโคบายาชิจิ โรที่ชอบสุรานารีจนร่างกายอ่อนแอได้อย่างสบายมากๆ

ในเวลานี้โคบายาชิจิโร่ตระหนักได้ว่า ร่างกายของตัวเอง อ่อนแอมากแค่ไหน หลังจากโดนต่อยไม่กี่หมัด เขาก็เกือบจะ หมดสติและเกือบจะเสียชีวิต

เขาร้องไห้และพูดอย่างคลุมเครือว่า “พี่ชาย ได้โปรดเห็นแก่ ที่พวกเราเป็นพี่น้องกันคลานตามกันมา พี่ชายปล่อยฉันไป เถอะ…”

เมื่อพูดจบ เขาก็ร้องไห้เสียงดังทันที

โคบายาชิอิจิโร่กัดฟันและด่า: “แกยังรู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้อง กันอีกเหรอ? แกยังรู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาอีก เหรอ? ! ”
“ชิจิโร่ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันรักและเอ็นดูแกมากๆ แกลืมไปแล้ว เหรอ? ! ”

“ถึงแม้พวกเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเรามักจะต่อสู้เพื่อแย่ง ฐานะในตระกูล แต่ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายแกเลย!

“แต่แกละ? แกรู้ทั้งรู้ว่าพวกเราสองคนเป็นพี่น้องพ่อแม่ เดียวกัน แกรู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ฆ่าพ่อตัวเองอยู่แล้ว แต่แกกลับกล่าว หาว่าฉันฆ่าพ่อตัวเอง และใช้เงินพันล้านเพื่อจ้างคนมาฆ่าฉัน อีก!”

“ฉันไม่มีน้องชายที่เป็นเดรัจฉานอย่างแก วันนี้ฉันจะฆ่าคน อกตัญญูของตระกูลโคบายาอย่างแก! ฆ่าไอ้สารเลวอย่างแก ด้วยมือของฉันเอง!

โคบายาชิจิโร่หวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา เสียงของเขาก็แทบ

ไปด้วย

แต่โคบายาชิอิจิโร่ไม่ได้เห็นใจหรือสงสารเขาเลย ตอนนี้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเขากำลังจะทุบตีโคบายาชิจิโร่จนใกล้จะตาย เขาก็รีบเดินไปข้างหน้าและดึงมือเขาไว้และพูดอย่างเย็นชา : อิจิโร่พอได้แล้ว ไว้ชีวิตน้องชายเถอะ เขาจะรับช่วงทำงานที่นี่ต่อ จากคุณ”

โคบายาชิอิจิโร่อึ้งไปชั่วครู่และถามด้วยน้ำตา : “คุณเ คุณ…ทำไมคุณต้องไว้ชีวิตไอ้สารเลวที่ไม่มีคุณธรรมแบบนี้ด้วย? ! เขาฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ชายแท้ๆของตัวเอง คุณไม่กลัวว่า มีวันหนึ่งเขาจะแว้งมากัดคุณเหรอ? ”

เยเฉินหัวเราะอย่างเยอะเย้ย “ฉันให้โอกาสเขา แต่เขากล้า แว้งกัดฉันไหม? ”

โคบายาชิจิโร่ได้ยินว่าเยเฉันคิดจะไว้ชีวิตเขา ให้เขาอยู่ที่นี่ และทํางานแทนพี่ชายตัวเอง เขาไม่สนใจว่างานของที่นี่คืองาน อะไร เขารีบคุกเข่าและคำนับร้องไห้และพูดว่า “คุณเ ขอบคุณที่คุณเมตตาไว้ชีวิตฉัน ! ขอบคุณมากๆ! ”

เย่เฉินหัวเราะออกมา โคบายาชิอิจิโร่ที่อยู่ข้างๆรีบถามด้วย ความเคารพ : “คุณเย่ คุณให้เขามาทำงานแทนฉัน แล้วฉันต้อง ทําอะไรต่อจากนี้?

เยเฉินหันหน้าไปมองโคบายาชิอิจิโร่และพูดเบาๆว่า “ชิอิจิ

โร่ คุณอยากกลับญี่ปุ่นและสืบทอดกิจการของบริษัทผลิตยาโค

บายาไหม? ”

เมื่อโคบายาชิอิจิโร่ได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ตื่นเต้นจนเลือดลมสูบ ฉีด เขาถามขึ้นมาทันที “กลับญี่ปุ่น? ! สืบทอดกิจการของ บริษัทผลิตยาโคบายา? ! เย…คุณเย…คุณ…คุณไม่ได้…ไม่ได้ ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม?

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันกำลังถามความคิดเห็นของคุณ อย่างจริงจัง ถ้าฉันยอมปล่อยคุณกลับไป คุณยินดีจะกลับไปหรือ เปล่า?”

โคบายาชิอิจิโร่ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นและพูดทั้งน้ำตา“ฉันยินดีกลับไป! คุณเฉันยินดีกลับไป เยเฉินพยักหน้า “ฉันปล่อยคุณกลับไปได้ แต่มีเงื่อนไข ต้องรับปากฉันก่อน” คุณ

โคบายาชิอิจิโร่รู้ว่าเย่เงินไม่ปล่อยเขากลับไปโดยที่ไม่หวังผล ประโยชน์ ดังนั้นเขาถามอย่างไม่ลังเล “คุณเย่ ไม่ว่าคุณจะมี เงื่อนไขอะไร ฉันรับปากทั้งหมด! ขอแค่คุณยอมปล่อยฉันกลับ ไปที่ญี่ปุ่น!

เขาทำงานในโรงเลี้ยงสุนัขถึงแม้จะไม่ใช่งานที่ยากลำบาก และไม่ได้โดนลงโทษหรือรังแก แต่การใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ มันไม่ได้ สุขสบายเหมือนตอนที่เขาเป็นลูกชายใหญ่ของตระกูลโคบายา มันต่างกันมากๆ

เขาทนทุกข์มานาน และคาดหวังว่าตัวเองจะได้กลับไปตลอด เวลา เดิมทีเขาคิดว่าชั่วชีวิตนี้คงออกไปจากโรงเลี้ยงสุนัขไม่ได้ แล้ว แต่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะได้ออกไปจาก ที่นี่จริงๆ

ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะต้องแลกด้วยอะไร เขาก็ยอม!

แต่เขาคาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะพูดว่า : “โคบายาชิอิจิโร่ ฉัน ปล่อยคุณกลับญี่ปุ่น ให้คุณไปสืบทอดกิจการของบริษัทผลิตยา โคบายา แต่ฉันต้องการหุ้น 80% ของบริษัทผลิตยาโคบายา คุณรับปากได้ไหม? “