บทที่ 1387

โคบายาชิจิโร่ได้ยินเย่เฉินบอกว่าพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่ ทำให้เขาสิ้นหวังทันที

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “คุณ…คุณรับเงินจาก ฉันไปพันล้านหยวน รับปากว่าจะฆ่าพี่ชายของฉัน คุณหลอกฉัน มาตลอดเลยใช่ไหม? |

เยเฉันพูดด้วยรอยยิ้ม “โคบายาชิจิโร่ อย่าแกล้งทำตัวโง่ และใสซื่ออีกเลย สังคมสมัยนี้ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่ง กันและกัน เหตุผลแค่นี้คุณก็ไม่เข้าใจเหรอ? ”

โคบายาชิจิโร่พูดด้วยความโกรธ “คุณ…คุณไม่รักษาคำ พูด!

เยเฉันถามกลับ : “ฉันไม่รักษาคำพูด ? คุณพูดสิ? คุณรู้สึก ว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม? แม่งเอ๊ย คุณบินจากญี่ปุ่นมาที่จีน แล้ว มาขโมยสูตรยาของฉันและคุณก็ตั้งใจจะลักพาตัวลูกน้องของฉัน คุณคิดว่าตัวเองรักษาคำพูดเหรอ? ยังมีอีกเรื่อง พี่ชายของคุณก็ เหมือนกัน บินจากญี่ปุ่นแล้วมาที่จีน เพื่อมาขโมยสูตรยาวิเศษ ของฉัน คุณคิดว่าเขารักษาคำพูดหรือเปล่า? สำหรับคนของ ตระกูลโคบายา การขโมยของคนอื่นมันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม?

โคบายาชิจิโร่พูดไม่ออกทันที ตอนนี้เย่เฉินพูดด้วยความรังเกียจ “คุณเป็นคนพูดว่าฉันไม่รักษาคำพูด? ก็ได้ งั้นพวกเราทำอย่างนี้ดีกว่า ตอนนี้ฉันจะหา คนไปฆ่าพี่ชายของคุณทันที!

เมื่อพูดจบ เขาก็มองโคบายาชิจิโร่และพูด: “มีอีกเรื่อง เมื่อ สักครู่ฉันเคยพูดไว้แล้ว ฉันจะส่งคุณไปเจอพี่ชาย แต่คุณไม่อยาก ให้พี่ชายของคุณมีชีวิตอยู่ ถ้างั้นฉันคงต้องฆ่าพี่ชายของคุณ จาก นั้นค่อยฆ่าคุณ ส่งคุณไปลงนรกเพื่อเจอหน้าพี่ชายคุณ ถ้าท่า อย่างนี้แปลว่าฉันรักษาคำพูดใช่ไหม? ”

เมื่อโคบายาชิจิโร่ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น รีบคุกเข่ากับพื้นแล้วคำนับและพูดอ้อนวอน : “คุณเย่ ฉันผิดไป แล้ว! เมื่อสักครู่ฉันพูดไร้สาระ คุณอย่าถือสาฉันเลย ฉันต้อง ขอบคุณมากๆ คุณเมตตาไว้ชีวิตพี่ชายของฉัน…ฉันต้อง ขอบคุณอีกครั้ง ที่คุณเมตตาและไว้ชีวิตฉัน

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย โคบา ยาชิจิโร่พวกเราไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปเจอหน้า หน้า ชายของ คุณ”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็โบกมือให้เงินจือข่าย: “จับตัวเขาไว้ไป โรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า

เฉินจือข่ายรีบพยักหน้าทันที “ได้ครับอาจารย์เย่! ”

เว่ยเสี่ยงที่อยู่ข้างๆก็รีบถามทันที “อาจารย์เฉันต้องไป ด้วยไหม? ”

เย่เฉินตบไหล่ของเขาเบาๆและพูด : “คุณยุ่งกับเรื่องของโรง ยามามากพอแล้ว คืนนี้เจอเหตุการณ์แบบนี้อีก คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องไปควบคุมการผลิตอีก

เว่ยเลี้ยงรีบพยักหน้าทันทีและพูด “ได้ครับ อาจารย์เย่ ถ้า งั้นฉันขอตัวกลับไปก่อน

เฉินจือข่ายให้ลูกน้องของตัวเองจับตัวโคบายาชิอิจิโร่ขึ้น รถยนต์คันหนึ่ง

จากนั้น เฉินจือข่ายให้คนกลุ่มหนึ่งอยู่ที่นี่เพื่อจัดการปัญหาที่ อาจจะเกิดขึ้นในภายหลัง เขาขับรถยนต์ด้วยตัวเองพาเเฉินไป ที่โรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า

หลังจากที่พวกเขาถึงโรงเลี้ยงสุนัข เฉินซื้อขายบอกให้ลูกน้อง น่าตัวโคบายาชิจิโร่ไปยังห้องทำงานของหงห้า หงห้าก็รีบออก มาต้อนรับ พูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพ : “อาจารย์เย แล้วเหรอ! คุณมา

เยเฉันพยักหน้าเล็กน้อยและถาม: “หงห้า ช่วงนี้โคบายาชิอิจิ โร่อยู่ที่นี่ทำตัวดีไหม? ”

หงห้าพูดด้วยรอยยิ้ม : “เขาทำตัวดี ช่วงนี้เขาเชื่อฟังมากๆ ทุกวันก็ช่วยเลี้ยงสุนัข พาสุนัขไปเดินเล่น ปัดกวาด โรงเลี้ยงสุนัข ช่วงว่างๆก็เรียนภาษาจีน เดือนที่แล้วเขายังขอร้องให้ฉันซื้อ พจนานุกรมให้เขาสองเล่มเลย

เยเฉินหัวเราะ “ผู้ชายคนนี้ดีนะ ยังมีใจที่ฝักใฝ่หาความรู้ หงห้าพูด “อาจารย์เย่ ประเด็นสำคัญคือผู้ชายคนนี้ไปไหนไม่ได้ เขาไม่กล้าออกไปจากโรงเลี้ยงหมาแม้แต่ก้าวเดียว เขาอยู่ ที่นี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาคงหาอะไรบางอย่างเพื่อฆ่าเวลา

เย่เฉินพูด “อืม คุณไปเรียกเขามาที่นี่หน่อย

ได้ครับ!

หงห้ารีบเดินออกไปทันที