บทที่ 1360

เธอ เป็นเหมือนดั่งดอกไม้ที่งามสง่าและหอมกรุ่นที่สุด คนที่ได้ พบเจอต่างมีความรู้สึกอย่างปกป้องดูแล

เย่เฉินถึงจะไม่ได้ชอบเธอ แต่ความชื่นชอบของเขายังคงเป็น ส่วนใหญ่

ชื่นชมคนคนหนึ่ง แน่นอนว่าไม่อยากให้บุคคลนี้ได้รับบาดเจ็บ แต่ คู่ต่อสู้ที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้ คือฉันเอ้าเสงี่ยนสาวแสบ เหมือนพริกขี้หนู

จากการแข่งขัน แน่นอนว่าเยเฉันอยากให้ฉันเข้าเสวียนชนะ ในขณะเดียวกันยังสามารถสร้างชื่อเสียงเกียรติยศให้กับ ประเทศจีน

อย่างไรก็ตาม โดยส่วนตัวแล้ว เขาก็ไม่อยากให้อิโตะ นานา โกะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส

ในช่วงเวลาหนึ่ง เยเฉันอยากเตือนกับฉันเอาเสงี่ยน ให้เธอ หลังจากที่ขึ้นมาบนสังเวียนแล้ว เก็บออมแรงไว้หน่อย อย่าทำร้า ยอิโตะ นานาโกะให้สาหัสนัก

แต่แล้ว หลังจากที่ลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้

เพราะว่า เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับการแข่งของ ฉันเอ้าเสวียน
ถ้าหากตนเองพูดออกไป ในใจของฉันเอาเสงี่ยนจะเกิดความ ตกใจ และผิดหวัง

เนื่องจาก ในสายตาของเธอตนเองเป็นอาจารย์ที่เธอเคารพ และเป็นครูฝึกของเธอในตอนนี้ ถ้าหากก่อนการแข่งขันตนเอง บอกให้เธอแสดงความเมตตาต่อศัตรู เธอจะต้องรู้สึกถึงการถูก หักหลังอย่างแน่นอน

เพราะฉะนั้น ตัวเองจึงต้องเก็บความห่วงใยนี้ไว้ในใจ ในขณะ เดียวกันก็แอบคิด ถ้าหากอิโตะ นานาโกะบาดเจ็บไม่หนัก เขา หยุดแทรกแซง แล้วปล่อยให้เธอกลับญี่ปุ่น

แต่ถ้าอิโตะ นานาโกะได้รับบาดเจ็บสาหัส ตัวเองคงไม่ สามารถไม่เอ่ยถามไถ่ อย่างน้อยก็ต้องช่วยเธอหนึ่งครั้ง จะให้ เธอเป็นเหมือนยามาโมโตะ คาซึกิผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ของเธอไม่ได้ เป็นคนพิการคนหนึ่ง

ในเวลาเดียวกัน ห้องพักผ่อนอีกห้อง สีหน้าของอิโตะ นานา โกะมีความตื่นเต้นไม่ใช่น้อง

ผู้ช่วยของเธอ ทานากะโคอิจิวางโทรศัพท์มือถือตรงหน้าของ เธอสองเครื่อง ซึ่งทั้งสองเครื่องกำลังสนทนาทางวิดีโอ

เครื่องหนึ่ง มีวิดีโอของยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่ในโรง พยาบาล อีกเครื่อง เป็นการวิดีโอกับคุณพ่อของเธอที่อยู่ญี่ปุ่น แดนไกล วิดีโอกับอิโตะทาเคชิโกะ

ทานากะโคอิจิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “นานาโกะ ถอนตัวตอนนี้ ยังทันนะ ทางที่ดีที่สุดเธออย่าขึ้นสังเวียนแข่งกับฉันเอ้าเสงี่ยนคนนั้นเลยนะ ถ้าเกิดบาดเจ็บสาหัสหนัก ทั้งชีวิตเธอพังเลยนะ

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจัง อาจารย์คะ ถ้าเป็นแบบนี้ โปรดอย่าพูดอีกเลยค่ะ นานาโกะจะต้องขึ้นสังเวียนอีกในสิบ นาที คุณช่วยพูดเป็นกำลังใจ หรือแนะนำเทคนิคเคล็ดลับเกี่ยว กับยุทธวิธีให้นานาโกะด้วยเถอะค่ะ!”

ทานากะ โคอิจิถอนหายใจ เห้อ! ธะ…..ทำไมเธอถึงไม่ฟังกัน บ้างล่ะ!

อิโตะทาเคฮิโกะที่อยู่ในโทรศัพท์มือถืออีกเครื่อง ก็พูดอย่าง ประหม่ากดดัน “นานาโกะ! คุณยามาโมโตะเป็นอาจารย์ของลูก นะ ทำไมลูกไม่ฟังคำแนะนำของเขา แล้วยังยืนยันที่จะแข่งขันนัด นี้อีก? หนูเป็นลูกคนโปรดของพ่อ พ่อยอมให้ลูกเป็นคนสามัญ ธรรมดา แต่จะไม่ยอมให้ลูกได้รับบาดเจ็บ! ”

อิโตะ นานาโกะดวงตาแดงก่ำ แล้วเริ่มเอ่ยปาก คุณพ่อคะ คุณพ่อดูนานาโกะเติบโต รู้นิสัยของนานาโกะที่สุด ถ้าการ แข่งขันของวันนี้ นานาโกะล่าถอย ในชีวิตนี้คงจะปล่อยวางไม่ได้ ปีนี้หนูพึ่งอายุ 22ปี หรือคุณพ่ออยากให้หนูใช้ชีวิตต่อจากนี้ ด้วย ความเสียใจอย่างงั้นหรอคะ?

อิโตะทาเคฮิโกะอดสะอึกไม่ได้ แล้วพูดว่า “นานาโกะ หนู เอาแต่เรียกว่าคุณพ่อ วันนี้ วันนี้ พ่ออยากได้ยินเหมือนครอบครัว เด็กคนอื่นๆ เรียกโอะโต้ซัง……….

อิโตะ นานาโกะรีบลุกขึ้นยืน แล้วโค้งคำนับต่อวิดีโอคอลบน โทรศัพท์มือถือตรงหน้า แล้วพูดอย่างเคารพ” โอะโต้ซัง! ”
โอะโต้ซัง มีความหมายว่าคุณพ่อ ในภาษาญี่ปุ่น

หลังจากที่ได้ยินอิโตะ นานาโกะพูดคำว่าโอะโต้ซัง อิโตะทาเค ฮิโกะจึงถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “นานาโกะ ไปเถอะ พ่อ เคารพการตัดสินใจของลูก ไปไล่ตามสิ่งที่ทำให้ตนเองไม่รู้สึก ละอายใจในการตรวจสอบเถอะ พอจะรอลูกอยู่ที่โตเกียว! ”

อิโตะ นานาโกะยิ้มหวาน แล้วพูดว่า “โอะโต้ซัง ถ้าหากหนูได้ รับบาดเจ็บสาหัสในครั้งนี้ หนูไม่อยากกลับโตเกียวแล้ว หนู อยากไปพักร่างกายที่เกียวโต หนูชอบบรรยากาศที่เกียวโตก

โตเกียวเป็นเมืองหลวงของญี่ปุ่น มหานครระดับนานาชาติ มี ตึกสูงใหญ่ คนและรถราวิ่งกันขวักไขว่ เต็มไปด้วยความทันสมัย

แต่เกียวโต เป็นเมืองหลวงเก่าของญี่ปุ่น ที่นั่นมีอนุสรณ์สถาน ทางประวัติศาสตร์จํานวนมากที่มีอายุนับร้อยกระทั่งหลายพันปี อีกทั้งได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดี บรรยากาศสมัยใหม่ไม่ รุนแรงนัก สภาพแวดล้อมเงียบสงบ และอากาศก็ดี

เมื่อตอนที่อิโตะ นานาโกะยังเด็ก เธอได้เติบโตในขึ้นมาใน บ้านหลังเก่าของตระกูลอิโตะในเกียวโต เมื่ออายุได้สิบสี่ปีเธอ ก็ได้ย้ายไปอยู่ที่โตเกียว แต่ในใจของเธอ เกียวโตเป็นบ้านเกิด เพียงแห่งเดียวในความทรงจําของเธอ