บทที่ 133 ผมขอยอมรับผิดกับคุณ(1)

เมื่อทุกเรื่องประดังประเดเข้ามาพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง ทําให้เหมยผิงเหงื่อแตกพลั่กเหมือนดั่งสายฝน จนยืนทรงตัว ไม่อยู่ต้องใช้มือจับกับกำแพงไว้

เซียวชูหรันไม่รู้ว่าเขาโทรศัพท์คุยกับใคร เพียงแต่เห็น ว่าหลังจากที่รับสายแล้ว ทันใดนั้นการแสดงออกของเขาก็ เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เหมือนเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้น เธอ อดไม่ได้ที่จะสงสัย

* เย่เฉิน เหมยผิงเหมือนป่วยกะทันหันหรือเปล่าคะ? ”

เย่เฉินเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้วกล่าวด้วย” เหมือนจะ ใช่ ในสมองมีโรค จําไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นห่าอะไร”

เสียงร้องไห้และตื่นตระหนกของเลขาดังมาจากปลาย สายโทรศัพท์ แต่เหมยผิงหูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว สมองของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่เย่เฉินพูดในตอนนั้น

“คุณล้มละลายแล้ว”

เหมยผิงเหงื่อแตกพร่า เงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว จ้องเขม็งมองไปที่เย่เฉิน

หรือว่าเขาสามารถรับรู้ได้ล่วงหน้า?

เขา……..ล้มละลายจริง ๆแล้ว!

เหมยผิงทรุดตัวลงกับกำแพง ด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง

เย่เฉินมองหน้าเขาแวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูด กับเซียวซูหรันว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

เซียวชูหนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหมยผิง เพราะเธอ ไม่อยากมองคน ๆ นี้อีกต่อไป หันหลังแล้วเดินจากไป ขณะนี้ จู่ๆเหมยผิงก็ได้สติขึ้นมา เงยหน้าขึ้นและมองไป ที่เย่เฉิน!

ทันใดนั้นเขาก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน มุ่งหน้ามาทาง ด้านหลังของเย่เฉิน

ขณะที่เย่เฉินกำลังจะขึ้นรถ เหมยผิงรีบเข้ามาหา ดวงตาของเขาแดงก่ำ หายใจด้วยความหอบ จ้องเขม็งมองเย่ เฉินอย่างไม่วางตา

การปรากฏตัวที่บ้าคลั่งของเหมยผิง ทำให้เซียวชูหน ประหม่า จิตใต้สำนึกของเธอบอกให้เย่เฉินก้าวถอยหลังไป

“แกเป็นคนทำใช่ไหม? ทั้งหมดนี้แกเป็นคนทำใช่ไหม? ”

เหมยผิงจ้องมองเย่เฉิน ถามอย่างรีบเร่ง เย่เฉินมองหน้าเหมยผิงแวบหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าที่เรียบ เฉยว่า “ไสหัวออกไป!”

ด้วยโทนเสียงเรียบ ๆ เหมือนดุหมาตัวหนึ่ง คนมากมายมามุงดูกัน

แม่งฉิบ

นี่มันประธานเหมยคนดังไม่ใช่เหรอ?

ชายหนุ่มคนนี้แต่งตัวแต่งตัวธรรมดา เหมือนผู้คนที่ สัญจรไปมา กล้าไล่ประธานเหมยให้ไสหัวออกไปได้ยังไง?

ไม่อยากอยู่ที่เมืองจินหลิงอีกต่อไปแล้วใช่ไหม? อย่างไรก็ตาม……

ขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมองอยู่ เหมยผิงก็ได้คุกเข่าต่อ หน้าเย่เฉิน ร้องไห้และพูดว่า “ท่านเย่ ผมผิดไปแล้ว! ผม ขอร้อง ปล่อยผมไปสักครั้งได้ไหม” ทั่วทั้งรอบ ๆ เงียบสงัด ทุกคนไม่อยากจะเชื่อสายตา ของตนเอง

เหมยผิงคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจก่อสร้าง คุกเข่า ต่อหน้าหนุ่มที่ดูธรรมดาเหมือนผู้คนที่สัญจรไปมา!

แม้แต่เซียวซูหร้นก็ยังตะลึง ไม่คาดคิดเลยว่าเหมยผิงจะ คุกเข่าให้เย่เฉิน

“ท่านเย่ ผมมันสมควรตาย ไม่ควรคิดไม่ซื่อกับเซียวชูห รัน! ผมผิดเอง ผมจะกลับเนื้อกลับตัว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ทําผิดอีกแล้ว โปรดให้ทางรอดกับผม อย่าเอาผม ตายเลยครับ.…….

เหมยผิงพูดไป ก็ตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปด้วย จน ได้ยินเสียงตบดังกังวาน

สีหน้าเย่เฉินเรียบเฉย มองดูเขาตบหน้าตัวเองไปสิบกว่า ครั้ง จนเลือดกบปาก แล้วกล่าวด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ประธาน เหมย ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร”

“ท่านเย่ ถ้าหากบริษัทเฉียนเฉิงล้มละลายแล้ว ไม่เพียง แค่ผมไม่มีเงินสักหยวน แต่ผมยังมีหนี้อีกหลายร้อยล้าน ชดใช้ถึงชาติหน้าก็ไม่หมด!

เหมยผิงขอร้องอ้อนวอนคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่เหลือคราบ นักธุรกิจที่ประสบความสําเร็จเลย

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกะทันหัน และมันประจวบเหมาะ มากเกินไป!

ที่เย่เฉินเพิ่งพูดว่าเขาจะ “ล้มละลาย” บริษัทเฉียนเฉิงก็มี ข่าวร้ายเข้ามาต่อเนื่อง พรุ่งนี้คงต้องประกาศล้มละลายอย่าง แน่นอน!