บทที่ 1322

หม่าหลันพอได้ยินคำนี้ ซาบซึ้งใจอย่างยิ่งพูดว่า “ลูกเขยที่ดี! แกเป็นลูกเขยที่ดีที่สุดในโลกนี้จริงๆ แม่ได้ลูกเขยอย่างแกแบบนี้ เป็นบุญวาสนาที่ได้สร้างไว้จากชาติที่แล้วจริงๆ…..

พ่อตาที่อยู่ข้างๆถอนหายใจต่อๆกัน เขารู้ว่าลูกเขยเย่เฉินมี ฝีมือเล็กน้อย ในเมื่อบอกว่าจะเอาเครื่องสำอางให้หม่าหลัน งั้นก็ ย่อมจะเอามาได้อย่างแน่นอน

แต่ พอเขานึกถึงว่าหม่าหลันกำลังจะใช้เครื่องสําอางที่เป็น แสน ในใจของเขานี้มีความทรมานเล็กน้อยจริงๆ

ในเวลานี้ เย่เฉินพูดกับเขาพอดีว่า “ใช่แล้วพ่อ วันนี้ท่านใช้รถ

ไหม? วันนี้ผมมีธุระเล็กน้อย ถ้าหากว่าท่านไม่ใช้รถล่ะก็ ให้ผม

ยืมขับรถได้หรือไม่?”

แล้วเย่เฉินยังต้องไปส่งชิวที่สนามบิน จากนั้นค่อยรีบไป สนามยิมเนเซียมจินหลิงอีก ถ้าไม่มีรถล่ะก็ยังคงไม่ค่อยสะดวก เล็กน้อยจริงๆ

เชียวฉางควนรีบพูดว่า “อย่างนี้ อีกสักครู่แกขับรถส่งผมไป มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็พอแล้ว ตอนเที่ยงทางโน้นมีการจัดเลี้ยง ดังนั้นตอนเที่ยงผมก็ไม่กลับมากินข้าวแล้ว หลังจากช่วงบ่าย เสร็จงานผมค่อยเรียกรถกลับมาเอง”

เย่เฉินพยักหน้าต่อๆกัน พูดว่า “งั้นพวกเรารีบกินข้าว กินเสร็จก็ออกเดินทางเลย”

เซียวฉางควน “ได้ล่ะ!”

ฝีมือการทําอาหารของหม่าหลั่นถือว่าธรรมดา

แต่ว่า ก๋วยเตี๋ยวแห้งมะเขือเทศไข่ก็ไม่จำเป็นต้องมีฝีมือมาก เท่าไหร่จริงๆ

ดังนั้นอาหารมื้อนี้ที่เธอทำก็ถือว่าพอถูๆไถๆกินลงไปได้ เย่เฉินกับเซียวฉางควนพ่อตากินข้าวเสร็จ ก็รีบขับรถออกไป ด้วยกัน

เย่เฉินเพิ่งขับรถBMWของพ่อตาออกจากประตูบ้าน พ่อตาก็ ทอดถอนใจด้วยความหดหูอยู่ข้างๆ “ไอ้หยะเยเฉินล่ะ แกเด็กนี่ ช่างโง่จริงๆนะ! รับปากกับหม่าหลันอีกะหรี่คนนั้นทำไม หา ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวแพงขนาดนี้ให้เธอล่ะ! แกก็ไม่ดูก่อน ลักษณะ โง่เขลาอย่างเธอนั้นจะคู่ควรหรือ?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “พ่อ เป็นแสนเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พูด ได้อีกว่าผมไม่ใช่มีเพื่อนหรือ หาเครื่องสำอางชุดหนึ่งก็เป็นเรื่อง ง่ายๆ

เซียวฉางควนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจด้วยความหดหู่ “ไอ้ห ยะ น่าเสียดาย น่าเสียดายแล้วล่ะ!!

เย่เฉินยิ้มแต่ไม่พูด

ดูแล้วสำหรับพ่อตา ถึงแม้หม่าหลันใช้ครีมเด็กห่อละหนึ่งหยวน เกรงว่าล้วนน่าเสียดายมาก

แต่ว่า สําหรับตนเองมากล่าวแล้ว เงินแค่นี้จะเป็นอะไรล่ะ?

อย่าเพิ่งพูดว่าตนเองเสียเงินเลย โทรสะเปะสะปะหาเงินจือ ข่าย หวังเจิ้งกาง ฉินทางคนเหล่านี้ ให้พวกเขาช่วย อสักสิบชุด ยี่สิบชุด จะเรียกว่าอะไรได้อีกล่ะ?

จุดสําคัญคือ ผลประโยชน์เล็กน้อย ก็สามารถทำให้แม่ยาย ของตนเองคนนั้นว่านอนสอนง่าย การค้าขาย คุ้มค่ามากจริงๆ เลย

เซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆอีกๆอักๆถามว่า “ไอ้ ใช่แล้วเย่เฉิน เรื่องนั้น………ได้หรือไม่ว่า……..ขอร้องแกเรื่องหนึ่งล่ะ?”

เย่เฉินพยักหน้าต่อๆกัน “พ่อท่านพูดเถอะ เกรงใจกับผมขนาด

นี้ทําไมล่ะ?”

เซียวฉางควนหัวเราะ แฮ่ๆ หนึ่งที มือไปมา พูดว่า “ถ้าแกมี ช่องทางหาเครื่องสำอางแบบนี้ได้ หาเพิ่มอีกชุดหนึ่งให้ผมได้ หรือไม่ล่ะ?”

โดยจิตใต้สำนึกเย่เฉินถามว่า “พ่อ ท่านยังเตรียมตัวที่จะ บำรุงรักษาๆหรือ? แต่ว่าดูเหมือนไม่จำเป็นมั้ง ผู้ชายต้องแก่ หน่อยจึงจะยิ่งมีเสน่ห์ล่ะ!!

เซียวฉางควนรู้สึกอายเล็กน้อยยิ้มแล้วยิ้มอีก “พ่อก็ไม่ปิดบัง แกเช่นกัน ผมอยากจะเอากับแกชุดหนึ่ง ไม่ใช่เอามาให้ตนเอง ใช้ อยากจะหาโอกาสมอบให้คุณน้าหานแก แกก็รู้ว่า ตอนนี้พ่อไม่มีเงินอะไร คุณน้าหานแกล้วนกลับมานานขนาดนี้แล้ว พ่อยัง ไม่ได้มอบของขวัญอะไรให้เธอเลย รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่………

พูดอยู่ พูดอีกว่า “ผมครุ่นคิดอยู่ ในเมื่อแกมีช่องทางหาเครื่อง สําอางแบบนี้มา งั้นก็หามาเพิ่มชุดหนึ่งให้กับพ่อ พ่อจะเอาไป มอบให้คุณน้าหานแก ก็ไว้หน้าหน่อย ใช่หรือเปล่า?