บทที่ 1318

จากนั้น เขารีบยอมแพ้ พูดกันหม่าหลันว่า “คุณล่ะ ไม่ว่าเรื่อง อะไรก็อย่าผ่านการอาละวาดมาแก้ไขดีหรือไม่?”

หม่าหลันพูดเสียงเย็นชาว่า “คุณล้วนพูดแล้ว บ้านหลังนี้คุณ เป็นคนตัดสินใจ ฉันไม่มีสิทธิยัง งั้นฉันไม่อาละวาด จะเอาอะไร มาสร้างฐานะให้ฉันมั่นคงอยู่ในบ้านหลังนี้ล่ะ?”

เซียวฉางควนเป็นฝ่ายยอมแพ้เอง พูดว่า “คือผมพูดผิดแล้ว คุณมีสิทธิยุ่ง อย่างนี้พอได้แล้วล่ะ?”

หม่าหลันภูมิใจพูดว่า “ในเมื่อคุณล้วนพูดว่าฉันมีสิทธิ์ยุ่งแล้ว ขั้นตอนนี้ฉันก็จะเรียกใช้สิทธิกับอำนาจของฉัน เซียวฉางควน คุณพูดความจริงกับฉัน ในมือคุณตอนนี้มีเงินเท่าไหร่ล่ะ? คุณ ค้าขายของโบราณลับหลังฉันได้เงินแล้วไม่ได้บอกกับฉันใช่หรือ ไม่?”

เซียวฉางควนแค้นเสียใจเต็มใบหน้า พูดว่า “ผมได้เงินเหี้ย อะไรล่ะ! ผมพูดความจริงกับคุณล่ะ ตอนนี้ผมเงินเหี้ยอะไรล้วน ไม่มี สมาคมศิลปะจีนก็ได้เงินไม่เท่าไหร่เลยสักนิด ก่อนหน้านั้น ค้าขายของโบราณ ยังสามารถหาเงินได้บ้าง แต่ตอนนี้ไม่มี โอกาสดีขนาดนั้นแล้ว ช่วงนี้ผมได้รับการเขียนพู่กันจีนและภาพ วาดถูกๆหลายแผ่น ล้วนถูกตบตาแล้ว ภาพวาดหนึ่งแผ่นล้วนใช้ เงินหลายพันบาทซื้อมาหนึ่งแผ่น ผลสุดท้ายพบเห็นว่าล้วนเป็น สินค้าหัตถกรรมที่แม้แต่ร้อยบาทล้วนไม่ถึง”
พูดอยู่ เขียวฉางควนทอดถอนใจยาวๆหนึ่งที่ถอนหายใจ อย่างเสียดายพูดว่า “จางเอ้อเหมาคนนั้นช่วงนี้ก็ไม่รู้ไปไหนแล้ว เช่นกัน แต่ก่อนไปหาเขา ยังสามารถช่วยผมเอาของไปขายได้ ราคาดีเสมอ ตอนนี้อยากจะไปหาเขาล้วนหาไม่เจอเลยสักนิด เหมือนดั่งระเหยจากโลกนี้ไปแล้ว”

เยเฉินฟังแล้ว รู้สึกน่าขำไปพักหนึ่ง

ก่อนหน้านั้นจางเอ้อเหมาคนนั้นเพื่อที่จะประจบตนเอง ใช้เงิน มากมายรับขยะหลายชิ้นจากมือพ่อตา เงินเหล่านี้ล้วนขาดทุนไป เปล่าๆนะ

ถ้าหากว่าขาดทุนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทรัพย์สินร้อยล้านล้วนไม่ พอให้พ่อตาหลอก

ดังนั้นเขาย่อมคิดวิธีหลอกพ่อตาอยู่

ตอนนี้พ่อตาอยากจะไปหาเขา งั้นย่อมยากดังปืนขึ้นฟ้าอย่าง

แน่นอน

หม่าหลั่นไม่เชื่อคำพูดของเขา พูดเสียงเย็นชาว่า “มา เอา บริการธนาคารทางโทรศัพท์มือถือ อาลีเพย์ WeChatWallet ของคุณล้วนเปิดออก ให้ฉันดูยอดเงินสิ!”

เขียวฉางควนโมโหพูดว่า “คุณทำไมยังจะตรวจสอบบัญชีของ ผมอีกแล้วล่ะ? ในตอนต้นที่คุณเอาเงินทั้งหมดของบ้านเสียพนัน ไปหมด ผมให้คุณเอายอดเงินให้ผมดู คุณยอมตายก็ไม่ให้ดู ตอนนี้คุณมีสิทธิ์อะไรให้ผมเอายอดเงินให้คุณดูล่ะ?”หม่าหลันโมโหพูดว่า “ได้ ไม่ให้ดูใช่ไหม? ไม่ให้ดู อีกสักครู่ ฉันก็ไม้เท้าไว้ไปสมาคมศิลปะจีนของพวกคุณ เที่ยวด่าไปทั่ว ฉันหมาหมันพูดได้ทำได้!

เขียวฉางควนกลัวแล้ว รีบพูดว่า “ได้ได้ได้ ผมให้คุณดูเดี่ยว

พูดจบ เอาบัญชีธนาคาร บัญชีอาลีเพย์ บัญชีWeChat Wallet เปิดออกมาทีละอัน ให้หม่าหลันดูแล้วดูอีก

หลังจากหม่าหลันดูเสร็จ ทันใดนั้นผิดหวังเต็มใบหน้า “เซียว ฉางควบ คุณทำมาหาเลี้ยงชีพให้รอดไปวันๆ ยังไงล่ะ? บัตร ธนาคาร อาลีเพย์ WeChat รวมกันออกมา แค่หนึ่งหมื่นกว่าบาท ลูกผู้ชายที่อายุห้าสิบกว่าปีอย่างคุณคนหนึ่ง ยากจนถึงมีลักษณะ โง่เขลาอย่างนี้ คุณรู้สึกขายหน้าหรือไม่ล่ะ?”

สีหน้าของเซียวฉางควนแดงพักหนึ่งขาวพักหนึ่ง โมโหพูดว่า “แม่มึงเอ่ยคุณยังมีหน้าที่จะพูดหรือ? เงินออมของกูทั้งชีวิต แม่ มึงเอ่ย มึงล้วนทำให้เสียพนันหมดแล้ว ถ้าไม่งั้นล่ะก็ ถึงขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ!” กูจะยากจน

สีหน้าหม่าหลันกวาดผ่านความอึดอัดเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ แข็งแกร่งขึ้นมาอีก “ออกไปหาเงินคือหน้าที่ของผู้ชายอย่างพวก คุณ ในเมื่อเงินในบ้านหมดแล้ว คุณก็ควรออกไปคิดวิธีหา! ก็ เป็นเช่นนี้แล้วทั้งวันยังมั่วแต่จะไปสมาคมศิลปะจีนเหี้ยๆอะไร มี ประโยชน์อะไรอีกล่ะ? มหาร้านอาหารแห่งหนึ่งไปเสิร์ฟอาหาร ให้กับคนอื่นดีกว่า อย่างน้อยหนึ่งเดือนยังได้เงินสองสามพันล่ะ!”
เซียวฉางควนพูดอย่างกระหืดกระหอบว่า “หม่าหลัน กูดีเลวก็ เป็นกรรมการผู้จัดการของสมาคมศิลปะจีนจีนหลังล่ะ! คุณให้ผม ที่เป็นกรรมการผู้จัดการแท้ๆคนหนึ่งไปเสิร์ฟอาหารหรือ?”

“กรรมการผู้จัดการเหี้ยๆอะไรล่ะ? หาเงินไม่ได้ก็สู้ไม่ได้แม้แต่ ตดหมา!” หม่าหลันโมโหร้องตะโกน “ฉันพูดกับคุณว่า รอขาของ ฉันนี้หายดีคล่องแคล่วแล้ว ฟันก็ใส่ดีแล้ว ทุกวันฉันก็ต้องออกไป นัดรวมตัวกันเล่นไพ่ ทำหน้า กินข้าว ร้องเพลงกับเพื่อน สิ่งเหล่า นี้ล้วนต้องใช้เงินนะ ช่วงนี้คุณรีบคิดวิธีหาเงินให้ฉันไม่งั้นล่ะก็ ถึง เวลานั้นฉันไม่มีเงินออกไปเที่ยว ก็จะเกาะติดคุณอยู่ทุกวัน!!