บทที่ 1311

เย่เฉินเกิดความรู้สึกไม่พอใจต่อยามาโมโตะ คาซึกอย่างมาก จริงๆ แต่ว่ามีหนึ่งพูดหนึ่ง มีสองพูดสอง ภาพพจน์ที่ติดอยู่ใน ความทรงจําของเขาต่ออิโตะนานาโกะยังถือว่าไม่เลวมาก

แม้ว่าอิโตะนานาโกะจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี แต่ยัง สามารถมองออกได้ถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลดั่งสายน้ำในส่วน ลึกของจิตใจ นับได้ว่าเป็นหญิงสาวที่รู้จักความที่หาได้ยากคน หนึ่ง

ทันทีที่ซื้อเทียน ได้ยินคำพูดของเขา พูดว่า “ผมรู้แล้วอาจาร เย่ ท่านวางใจเถอะ ถ้าหากว่าคราวหน้าเธอยังเข้ามาอีก ผมก็ จะดำเนินการตามมารยาทในการต้อนรับแขกอย่างเต็มที่เช่น กัน”

“อืม อย่างนี้ก็พอแล้ว” เย่เฉินพูด “เอาล่ะ ตาแก่ซื้อ ผมใกล้จะ ถึงบ้านแล้ว ก็แค่นี้ก่อนนะ

“ไอาจารย์เย

วางสายซือเทียนแล้ว เยเฉินขับรถเข้าไปในเขต คฤหาสน์Tomson Riviera

ตอนที่มองเห็นว่าใกล้จะถึงหน้าบ้านตนเอง เย่เฉินก็ค่อยๆขับ ช้าลง

ในเวลานี้ อยู่ดีๆมีเงาคนปรากฏออกมาจากข้างๆแวบหนึ่งขวางอยู่หน้ารถของตนเอง

เย่เฉินเหยียบเบรกทันทีหยุดรถไว้ เงยหน้ามองไปก็ได้พบเห็น คนที่ขวางอยู่หน้ารถตนเอง ถึงขนาดเป็นอิโตะนานาโกะ

เขาอดไม่ได้ที่จะงงงวย

หญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้อยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ?

พลังความสามารถของอิโตะนานาโกะ อยู่ในคนทั่วไปยอด เยี่ยมมากจริงๆ ดังนั้นเธอสามารถเข้าไปใน Tomson Riviera นี้ ไม่พอที่จะถือว่าแปลกประหลาด

แต่ว่า สิ่งที่เยเฉันอยากรู้อยากเห็นคือ หญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้ มาหาตนเองทําไมล่ะ?

อิโตะนานาโกะในเวลานี้ ขวางอยู่ที่ข้างหน้ารถBMWของเย่

เฉิน และไม่พูดอะไร เพียงแค่โค้งคำนับกับเขานอบน้อมถ่อมตัว

เต็มใบหน้าอย่างเคารพจริงใจ

เย่เฉินจนใจ ผลักประตูลงจากรถ มาถึงข้างหน้าเธอถามว่า “คุณอิโตะ คุณอยู่ที่นี่ทำอะไรหรือ?”

อิโตะนานาโกะเงยหน้าขึ้น สีหน้ามีความตื่นเต้นเล็กน้อยจ้องม องเย่เฉิน หลังจากเม้มปากลังเลสักครู่ ทั้งสองขาอยู่ดีๆ งอลงทันที คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา พูดวิงวอนว่า “คุณเย่ ฉันขอร้องท่านช่วย อาจารย์ฉันสักหน่อย!

“ช่วยเขาหรือ?” เย่เฉินถามอย่างรู้สึกน่าขำ “เส้นลมปราณ ของเขาขาดหมดแล้วทั้งตัว คุณเอาอะไรมาคิดว่าผมจะสามารถช่วยเขาได้ล่ะ?”

อิโตะนานาโกะพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันเชื่อข้อวินิจฉัยของ ตนเอง ฉันเชื่อว่าท่านสามารถช่วยอาจารย์ฉันได้อย่างแน่นอน ถึงเขาจะมีความผิดก็ตาม แต่ความผิดไม่ถึงขนาดนั้น!!

เย่เฉินหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ความผิดไม่ถึงขนาดนั้นหรือ? คุณต้องรู้ว่าวันนี้ที่เขาเหยียดหยาม ไม่เพียงแค่ผมคนเดียว แต่ เป็นลูกๆหัวเซียทั้งหลาย คุณมีสิทธิ์อะไรรู้สึกว่าเขาผิดไม่ถึง ขนาดนั้นล่ะ? ผมก็จะไม่เอ่ยถึงว่า ในปีนั้นประเทศญี่ปุ่นทิ้งความ เจ็บปวดกับรอยแผลเป็นมากน้อยเท่าไหร่ไว้ให้กับประชาชนหัว เซี่ย เพียงแค่ขี้โรคแห่งเอเชียค่นั้น ก็ล้วนไม่สามารถให้อภัย แล้ว!”

อิโตะนานาโกะละอายใจเหลือเกินพูดว่า สิ่งที่ท่านพูดไม่ผิด ฉันรู้ว่าคำนั้นไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง แต่ตัวอาจารย์ฉันก็เป็นคนแก่ วัยไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ตอนนี้ท่านก็เพราะว่าคำนี้ ก็จะทำให้ชีวิตครึ่ง หลังของเขากลายเป็นคนพิการ นี่ก็โหดร้ายมากหน่อยแล้ว จริงๆ? อีกทั้ง ลูกน้องของท่านเอาคำนี้สลักอยู่บนหน้าผากของ เขา เขาได้รับความทรมานกับการเหยียดหยามที่ไร้มนุษยธรรม ไปแล้ว ก็ขอความเมตตาท่านให้ลดหย่อนผ่อนผัน ปล่อยเขาไป เถอะ…..”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณอิโตะ ผมมอบคำเตือนด้วยใจ จริงให้คุณสักคำเถอะ

อิโตะนานาโกะไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมเเฉินจะมอบคำเตือนด้วยใจจริงให้ตนเอง ดังนั้นก็เลยรีบพูดว่า “คุณเย่ เชิญท่านพูด ฉันจะตั้งใจฟัง!”

เย่เฉินพูดว่า “ผู้หญิงนิสัยอย่างคุณแบบนี้ ยังคงกลับประเทศ ญี่ปุ่น หาผู้ชายดีๆ สักคนแต่งงานไปเลยเถอะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ช่วยเหลือสามีสั่งสอนบุตร อย่าคิดที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อีก เลย ยิ่งอย่าเพ้อฝันว่าจะสามารถอยู่บนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ มีการบุกทะลวงอะไรอีกเลย

อิโตะนานาโกะจ้องมองเขา ไม่ยอมถามว่า “คุณเย่ ท่านดูถูก พลังความสามารถของฉันหรือ? แม้ว่าอยู่ต่อหน้าท่านฉันไม่คุ้ม ค่าที่จะเอ่ยถึง แต่อย่างน้อยก็เคยคว้ารางวัลชนะเลิศการแข่งขัน ในวิทยาลัยระดับโลกมาก่อน ทําดีเยอะกว่าคนมากมายล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มแล้วยิ้มอีก พูดว่า “พลังความสามารถของคุณอยู่ใน คนวัยเดียวกันถือว่าไม่เลวมากจริงๆ แต่ว่าสภาวะจิตของคุณ กลับไม่เหมาะสมกับเส้นทางศิลปะการต่อสู้”