บทที่ 1299

หลังจากที่กู้ว แอดเพื่อนวีแชทกับเซียวซูหนเรียบร้อยแล้ว ก็หันไปทางเเฉินในทันที ยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ใช่แล้วค่ะอา จารย์เย่ พวกเราก็มาแอดเพื่อนกันดีกว่าค่ะ”

พูดจบ ก็น่าคิวอาร์โค้ดวีแชทของตัวเองยื่นไปถึงด้านหน้าของ เย่เฉิน

เย่เฉินได้แต่ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา สแกนไปหนึ่งที แอดเธอเป็นเพื่อน

กู้ชิวอี้เล่นหูเล่นตาใส่เขาด้วยใบหน้าที่บรรลุผลสำเร็จอยู่ ระลอกหนึ่ง จากนั้นถึงได้เอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “อา จารย์เย่คะ คุณประมาณเมื่อไรถึงจะสามารถออกเดินทางไปเช่น จิงได้? บอกเวลาโดยประมาณกับฉันสักหน่อยได้ไหมคะ ฉันก็จะ ได้สะดวกในการเตรียมตัวให้ดี

เยเฉินเอ่ย “อาทิตย์หน้าแล้วกันครับ แต่ว่าเวลาที่แน่นอนตอน นี้ผมยังกำหนดไม่ได้”

กู้ชิวอพยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์เย่ งั้นฉันก็รอ ต้อนรับการมาของคุณอยู่ที่เย็นจึงกับคุณพ่อแล้วกันค่ะ!

เย่เฉินนึกถึงคำพูดที่กู้ชิวอี้เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอย่าง กะทันหัน บอกว่าถึงเล่นจิงแล้ว หลังจากที่พบคุณพ่อของเธอ ดูว่า คุณพ่อของเธอจะไม่ค่อยตนเองสักยก
เฮ้อ ตนเองยิ่งคิดเรื่องนี้ ยังไม่มีหน้าไปเจอกู้เย็นจงพ่อของเธอ แล้ว

ในตอนที่เยเฉินกำลังปวดหัวไม่จบไม่สิ้นเกี่ยวกับเรื่องสองพ่อ ลูกตระกูลกู้นั้น ภายในห้องไอซียูของโรงพยาบาลประชาชนที่ หนึ่งแห่งจินหลิง อิโตะนานาโกะกับผู้ช่วยของเธอทานากะซัง รวมไปถึงโคบายา ชิจิโร่แห่งตระกูลโคบายา ต่างก็ไม่ขยับเลย แม่แต่น้อย ยืนอยู่ทั้งสองด้านเตียงผู้ป่วยของยามาโมโตะ คาซึกิ ครูฝึกของอิโตะนานาโกะ

ยามาโมโตะ คาซึกิที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้นดูเหมือนแห้งเหี่ยว ถึงขีดสุด

หมอเพิ่งทำการตรวจทั่วทั้งร่างกายให้กับเขาเป็นครั้งที่สาม ให้แน่ใจอีกครั้งว่าระบบประสาททั่วทั้งร่างกายของเขาได้รับ ความเสียหายอย่างรุนแรง แทบจะไม่มีความเป็นไปได้ที่จะฟื้นตัว กลับคืนมาอีก

สําหรับขี้โรคแห่งเอเชียตัวอักษรห้าตัวใหญ่ๆที่ไหลเอ่อด้วย เลือดสดออกมาบนหน้าผากของเขานั้น ยังคงเห็นได้อย่างชัดเจน

อิโตะนานาโกะหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหมอจะสามารถใช้ผ้าพัน แผล ปิดทับหน้าผากของยามาโมโตะ คาซึกิ เช่นนี้ก็จะได้ไม่ถึง กับว่าไปกระตุ้นอารมณ์ของอาจารย์ผู้มีพระคุณของตนเองมาก ขึ้นไปอีก

ทว่า ยามาโมโตะ คาซึกิกลับปฏิเสธข้อเสนอนี้อย่างเด็ดเดี่ยว ตัวอักษรขนาดใหญ่น่าเกลียดห้าตัวนี้ที่หงห้าเหลือทิ้งไว้บนหน้าผากของเขา สามารถพูดได้ว่าคือความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในชีวิตของเขาแล้ว แต่ขณะเดียวกันก็เป็นบทเรียนที่ลิ้งซึ้งที่สุด ในชีวิตของเขาอีกด้วย

ก่อนหน้าที่เเฉินจะฝ่ามือเดียวซัดเขาจนไร้ประโยชน์ ยามา โมโตะ คาซึกิยังคิดว่าตนเองคือผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ ระดับโลก

จนกระทั่งหลังจากหนึ่งฝ่ามือของเยเฉิน เขาถึงตระหนักได้ว่า ตนเองก็เป็นเพียงแค่มด จิ้งหรีดตัวตุ่นที่เล็กกระจิดริดตัวหนึ่ง ภายในเส้นทางบูโดก็เท่านั้น

แต่ขอเพียงแค่เป็นคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยความตั้งใจแล้ว ทุกคนก็ล้วนมีความเด็ดเดี่ยวต่อความยุติธรรมรูปแบบหนึ่ง ที่ถึง แม้ว่าจะแพ้ คนส่วนมากก็สามารถยอมรับในผลที่ออกมา ยังมี คนที่หนักยิ่งกว่านี้ แม้ว่าจะถูกคนพลั้งมือทำร้ายจนตาย ในการ ประลอง ก่อนหน้าที่จะตาย ก็สามารถเผชิญหน้าด้วยจิตใจที่ เยือกเย็นไม่สะทกสะท้านได้

จิตใจของยามาโมโตะ คาซึกิแม้ว่าไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาล ขนาดนี้ แต่พอนึกถึงพลังที่ต้องทำให้คนหวาดกลัวถึงขีดสุดของ เย่เฉิน ในใจของเขาก็ซูฮกเป็นอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะมองดูเขาด้วยสีหน้าที่เศร้าโศก เอ่ย ปากขึ้นว่า “อาจารย์ ฉันกับคุณพ่อเจรจากันแล้ว ท่านจะติดต่อ โรงพยาบาลและหมอที่ดีที่สุดของโตเกียวมาช่วยอาจารย์รักษา และฟื้นตัว อีกทั้งพรุ่งนี้ก็จะมีเครื่องบินพิเศษส่วนตัวมารับอาจารย์กลับประเทศญี่ปุ่นค่ะ!