บทที่ 1292

ผู้อำนวยการเห็นถึงชื่อไห่โทรศัพท์เสร็จ ก็เอ่ยถามขึ้นอย่าง เคารพนบนอบว่า “คุณพ่อบ้านถัง ตอนนี้ผมทางนี้ควรจะทำ อย่างไรดีครับ?”

ถังซื่อไห่ถอนหายใจออกมา เอ่ยขึ้น “ในเมื่อคุณชายได้รับรู้ แล้ว พวกคุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อีกต่อไป ภายหลังจากนี้ยังไงก็กลับไปยังตำแหน่งงานของตระ กูลเยเถอะ ผมจะเตรียมการปักหลักให้กับพวกคุณให้ดี หลายปี มานี้ ลำบากพวกคุณแล้ว!

ผู้อำนวยการรีบโค้งตัวเอ่ยขึ้นในทันที “คุณพ่อบ้านถัง ท่าน ชายรองก่อนตายมีบุญคุณอันยิ่งใหญ่ต่อพวกเรา พวกเรารับใช้ คุณชายเย่เฉิน แม้ต้องตายเป็นหมื่นครั้งก็ไม่ปฏิเสธครับ!

ถังชื่อไห่พยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยขึ้น “พวกคุณต่างก็เป็นหัวกะทิ ที่ท่านชายรองลำบากบ่มเพาะมาหลายปี สิบกว่าปีมานี้ ลด สถานะมาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเล็กๆแห่งหนึ่ง สำหรับพวก คุณแล้วไม่เพียงแค่ลำบาก หากแต่ยังไม่ได้รับความเป็นธรรมอีก ด้วย ช่วงนี้ตั้งใจพักผ่อนกันให้ดีๆ

“รอคุณชายมีวันหนึ่งที่ได้สืบทอดตระกูลเย่ พวกคุณต่างก็คือ แขนและขาที่สำคัญของคุณชาย ถึงเวลานั้นค่อยจงรักภักดีต่อ คุณชายให้ดี! ”

“คุณชายคือคนที่เราเห็นมาจนเติบใหญ่ นิสัยที่แท้จริงของท่านเมตตาปรานี ศีลธรรมเที่ยงแท้ หากมีสักวันที่ท่านสามารถ กุมอำนาจตระกูลเย่ เชื่อว่าท่านก็ไม่มีทางปฏิบัติไม่ดีกับพวกคุณ อย่างแน่นอน”

ผู้อำนวยการรีบพยักหน้าเอ่ยขึ้นในทันที “นี่ก็เป็นเพราะ คุณชายได้รับความทุกข์ยากมากมายมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นถึงได้มี ธาตุแท้ที่ล้ำค่าแบบนี้ ธาตุแท้แบบนี้บนตัวของท่าน คือสิ่งที่ผม มองไม่เห็นบนร่างกายของลูกคนรวยทั้งหมด

ถังซื่อไหยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ดังนั้น ให้คุณชายได้รับความทุกข์ ยากที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในปีนั้น ตอนนี้ดูแล้วก็ไม่แน่ว่าจะ เป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป คุณชายสุดท้ายก็คือลูกชายเพียงคน เดียวของท่านชายรอง ดังคำกล่าวที่ว่ามังกรให้กำเนิดมังกร หงส์ให้กำเนิดหงส์ ผมเชื่อว่าระดับความสามารถของคุณชายใน อนาคต ไม่มีทางแย่กว่าท่านชายรองเป็นอันขาด! ”

พูดจบ ถังซื่อไห่ก็โบกมือ เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีว่า “เอาล่ะ ผม กลับเย่นจิงแล้ว คุณสองสามวันนี้เปิดประชุมกับทุกคน จากนั้นก็ นำสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าส่งมอบให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องของ ท้องถิ่นจินหลังก็แล้วกัน พรุ่งนี้ผมจะให้เงินกับพวกคุณจำนวน หนึ่ง พวกคุณกลับไปเยี่ยมครอบครัวก่อน จากนั้นไปหาสถาน ที่พักร้อนสบายๆแห่งหนึ่ง ตั้งใจพักผ่อนให้ดีๆ

ผู้อำนวยการโค้งคำนับอีกครั้งพร้อมกับเอ่ย “ขอบคุณครับคุณ พ่อบ้านถัง! ”

พูดจบ ถึงได้ถามขึ้นมาอีกว่า “ใช่แล้วครับคุณพ่อบ้านถังเสียวหลี่ทําอย่างไรดีครับ? ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้อะไรเลย แต่ตอนนี้ เธอได้รู้เรื่องภายในไปไม่น้อยแล้ว

ถังซื่อไห่เอ่ย “เธอหลายปีมานี้เพื่อดูแลคุณชาย ก็สิ้นเปลือง แรงใจไปไม่น้อย อายุก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว เป็นเวลาปลดเกษียณ บำรุงรักษาอายุให้ยืนยาวแล้ว ผมมีคฤหาสน์แห่งหนึ่งที่แคนาดา ก็มอบให้เธอเลี้ยงดูตนเองยามแก่ก็แล้วกัน ต่อไปยังไงก็อย่าให้ เธอเจอคุณชายอีกจะดีกว่า รอหลังจากที่คุณชายสืบทอดตระกูล เย่อย่างราบรื่นค่อยว่ากัน

ผู้อำนวยการเอ่ย “เสียวหวี่ยังมีลูกสาวบุญธรรมคนหนึ่ง ก็ ทำงานอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเช่นเดียวกัน เป็นเด็กกำพร้าที่ โตมาพร้อมกับคุณชาย ตอนนี้เธอยังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่อง เหล่านี้ ผมกลัวว่าเสียวหลี่จะทำใจจากเธอไม่ลง

ถังซื่อไห่ถอนหายใจออกมา จากนั้นเอ่ยขึ้น “ลองพูดคุยกับ เด็กผู้หญิงคนนั้น เลือกบอกกับเธอบางเรื่อง จากนั้นก็ให้เธอไป แคนาดาเป็นเพื่อนแม่บุญธรรมของเธอก็แล้วกัน ที่นั่นคนเชื้อสาย จีนเยอะมาก ความต้องการพื้นฐานด้านภาษาก็ไม่สูง สองแม่ลูก อยู่ที่นั่นสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างไวมาก พื้นฐานของเด็ก ผู้หญิงคนนั้นผมเคยตรวจสอบ สะอาดมาก อีกทั้งเธอชอบ คุณชาย ไม่มีทางทำเรื่องที่ไม่ส่งผลดีต่อคุณชายโดยเด็ดขาด”

“ครับ!”

คืนนี้ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงเปลี่ยนคนในองค์กรครั้ง ใหญ่อย่างสำเร็จลุล่วงภายในทันทีทันใด
ทุกคนต่างก็กําลังปิดปากไม่พูดไม่จา เก็บข้าวของของตนเอง เจ้าหน้าที่จากในเมืองก็รีบเข้ามารับมอบงานกับเจ้าหน้าที่กลุ่ม เดิม

ไม่มีใครรู้ว่าทำไมทีมบริหารของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่ง หนึ่ง ตั้งแต่ผู้อำนวยการจนถึงผู้ที่ทำงานในครัวทั้งหมด คิดไม่ถึง เลยว่าต่างก็ต้องเปลี่ยนทิ้งทั้งหมดภายในเดี่ยวนั้น หรือว่าคน เหล่านี้ทําความผิดร้ายแรงอะไร?

แต่พวกเขาจินตนาการไม่ออก ว่าคนเหล่านี้ ก็เหมือนเป็นกอง ทัพที่มีวินัยเข้มงวดมากกองทัพหนึ่ง พวกเขาได้ทําสงครามที่ยึด เยื้อยาวนานฉากนี้เสร็จแล้ว ตอนนี้ ก็เป็นเวลาที่ต้องรีบออกจาก สนามรบอย่างเป็นระเบียบแล้ว

ป้าหลี่แม้ว่าจะทำใจไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่เธอเองก็รู้ดีว่า ก่อนหน้านี้ตนเองก็เหมือนกับเก๋เฉิน สับสนมึนงงไม่รู้เรื่องราว เหล่านี้ แต่ว่าตอนนี้ ตนเองได้รู้เรื่องภายในบางอย่างแล้ว รู้แล้ว ว่าสถานะที่แท้จริงของเยเฉินก็คือคุณชายแห่งตระกูลเยเมืองเช่น จิง

ดังนั้น เธอเองก็เข้าใจดีว่า ตนเองไม่อาจจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้แล้ว ในเมื่อรู้ข่าวเหล่านี้ ไม่อาจพูดคือการถูกดึงลงน้ำไปด้วย แต่

อย่างน้อยที่สุดก็ไม่อาจอยู่ตัวคนเดียวได้อีกต่อไป ตนเองในตอนนี้ ได้ถูกพาเข้าไปในกลุ่มนี้แล้ว ก็ต้องฟังคำสั่ง

จากคนตระกูลเย่

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงได้ทำการตัดสินใจ ฟังคำสั่งจากผู้อำนวยการ ไปพักตัวที่แคนาดาก่อนชั่วคราว

สําหรับหลี่เสี่ยวเฟิน ป้าหลีไม่ได้บอกความจริงกับเธอ เพียง แต่บอกเธอว่า ผู้มีเมตตาที่ช่วยเหลือให้ทุนเธอรักษาพยาบาลใน ก่อนหน้านี้ ให้ทุนตนเองไปพักฟื้นที่ต่างประเทศช่วงระยะเวลา หนึ่งอีก เธอก็ไม่ได้มีญาติสนิทหรือคนใกล้ชิดอะไร ดังนั้นก็เลย หวังว่าหลี่เสี่ยวเฟินจะสามารถไปเป็นเพื่อนกับเธอ

หลี่เสี่ยวเฟินเห็นป้าหลี่เป็นเหมือนกับแม่แท้ๆ แน่นอนว่าก็ต้อง ตอบรับโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเป็นธรรมดา จึงเริ่มเก็บข้าวของ เตรียม เดินทางออกจากประเทศกับเธอเช่นเดียวกัน

ป้าหลี่คิดว่า รอหลังจากที่ถึงแคนาดาแล้ว ค่อยบอกเรื่องเหล่า นี้กับหลี่เสี่ยวเฟินอีกที