บทที่ 1261

ยามาโมโตะ คาซึกิได้ยินคําพูดของเยเฉินตอนคุยโทรศัพท์ ก็ ถามอย่างตื่นเต้นว่า “หรือว่า…ไม่ใช่แกสลัก?!!

เยเฉินหัวเราะบอก “คิดอะไรน่ะ? ฉันสลักให้แก? แก่คู่ควรหรือ ไง?”

พูดจบ เย่เฉินยิ้มล้อเลียนพลางว่า “คนที่ฉันหามาครั้งนี้คือ เพื่อนคนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่เคยได้เข้ามหาลัย มีวุฒิแค่ประถม แต่ เขาก็ยังเขียนเป็นคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียได้อยู่นะ ถึงเวลานั้นฉันจะ ให้เขาสลักบนหัวแกให้ใหญ่หน่อยละกัน รับรองว่าแกต้องพอใจ แน่!”

ยามาโมโตะ คาซึกิตาลีตาเหลือก เขาอยากพูดอะไรต่อ แต่ เวลานี้เจ้าหน้าที่การแข่งขันวิ่งเข้ามาบอกอิโตะ นานาโกะและฉัน เอ้าเสวียนว่า “ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง การแข่งเริ่มต้นขึ้นแล้ว คู่แข่ง ของพวกคุณทั้งสองไปรอบนเวทีนานแล้ว ขอให้ทั้งคู่รีบไปเข้า แข่งได้แล้ว ถ้ายังไปไม่ถึงเวทีแข่งในสิบนาที พวกเราจะถือว่า พวกคุณสละสิทธิ์ทันที

ฉันเอ้าเสงี่ยนได้สติกลับมาจากอาการตกใจ หันมองเย่เฉินพ ลางถามว่า “อาจารย์เย่ ให้ฉันไปเอง หรืออาจารย์จะไปกับฉัน คะ?”

เย่เฉินหัวเราะพลางว่า “วันนี้ผมมาดูคุณแข่งนะ ผมต้องไปกับ คุณอยู่แล้วสิ”
ฉันเอ้าเสงี่ยนมองยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่ที่พื้นแวบหนึ่ง พลางใช้เสียงต่ำถามเขาว่า “อาจารย์เย่ แล้วเรื่องทางด้านนี้จะ ทํายังไงล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มบอก “ไม่ต้องสนใจเขา ให้เขานอนอยู่นี่แหละ เขา ไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือผมไปได้หรอก”

พูดจบ เย่เฉินยื่นมือไปตบบ่าฉันเอ้าเสงี่ยนแผ่วเบา กำชับว่า “อีกเดี่ยวตั้งใจแข่งนะ อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนหีบพยักหน้าบอก “ครูเย่ คุณวางใจเถอะ ฉันจะ พยายามแน่นอนค่ะ!”

เย่เฉินไม่สนใจยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่บนพื้นและอิโตะ นานาโกะ ร้องไห้ตาบวมอยู่ข้างๆกันอีก เขาหมุนตัวเดินออก จากเขตพักผ่อน ไปทางเวทีแข่งขัน

ตอนนี้อิโตะ นานาโกะเคียงข้างยามาโมโตะ คาซึกิ คอยถาม อย่างเป็นห่วงว่า “อาจารย์ ฉันติดต่อรถพยาบาลมารับคุณไปโรง พยาบาลแล้วนะคะ!

ยามาโมโตะ คาซึกิรีบยกมือห้าม “การแข่งกำลังจะเริ่มขึ้น แล้ว คุณรีบไปแข่งเถอะ ไม่ต้องสนใจผม อย่าพลาดการแข่งขัน เพราะผม”

โคบายา ชิจิโร่ที่อยู่ข้างๆก็รีบบอกว่า “ใช่ครับ คุณนานาโกะ ถ้าไม่ไปแข่ง อาจจะโดนตัดสิทธิ์แล้วนะครับ แบบนั้นคุณจะเสีย โอกาสในการคว้าแชมป์ไปนะครับ”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างร้อนใจว่า “แต่ฉันก็ทิ้งอาจารย์ไว้ตรง นี้คนเดียวไม่ได้ ตอนนี้เขาขยับตัวไม่ได้เลยนะ!”

ยามาโมโตะ คาซึกิโพล่งออกมาว่า “นานาโกะ ไม่ต้องสนใจ ผม การแข่งนี้สำคัญกับคุณมากนะ คุณต้องคว้าแชมป์ให้ได้!

“แล้วคุณจะทำไงล่ะคะ อาจารย์…

ในตอนที่อิโตะ นานาโกะไม่รู้จะทำยังไงดีนั้น โคบายาชิจิโร่ รีบเสนอตัวเข้ามาพลางว่า “คุณนานาโกะครับ คืนนี้คุณไปแข่ง เถอะ คุณยามาโมโตะให้เป็นหน้าที่ผมเอง ผมจะพาเขาไปโรง พยาบาล เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะได้รับการรักษาที่ดีที่สุด!!

อิโตะ นานาโกะถามด้วยสีหน้าขอร้องว่า “คุณโคบายา รบกวนคุณพาอาจารย์กลับญี่ปุ่นได้ไหมคะ! อย่าให้อาจารย์โดน คุณเย่เมื่อสลักคำลงบนหน้าผากเด็ดขาดนะ!”

“อะไรนะครับ?!” โคบายาชิจิโร่พอได้ยินคำนี้ ถึงกับตกใจ สีหน้าซีดเผือด “คุณนานาโกะ คุณอยากให้ผมแอบพาคุณยามา โมโตะกลับญี่ปุ่น?”

“ใช่ค่ะ!” อิโตะ นานาโกะกัดฟันบอก “ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันไม่ สามารถให้อาจารย์ทนรับความอัปยศแบบนั้นได้เด็ดขาด ต่อให้ ต้องแบกรับการก่นด่าแค่ไหน ก็ไม่มีทางยอมให้พวกเขาสลักคำ ลงบนหน้าผากอาจารย์เป็นแน่!!

พูดจบ เธอมองหน้าโคบายา ชิจิโร่ ขอร้องอย่างจริงจังว่า “คุณโคบายา ขอร้องล่ะค่ะ!!
พอยามาโมโตะได้ยินมาถึงตรงนี้ ในใจผิดความประสงค์แรง

กล้าขึ้น! อาศัยตอนเยเงินไม่อยู่ รีบหนีถึงจะสามารถรอดพ้นการโดน

ลบหลู่ได้!

ต่อให้ต่อไปตนจะไม่กล้ามาจนหลิง ไม่กล้ามาประเทศจีน และ ต้องหลบๆซ่อนๆ ในญี่ปุ่นก็ตาม ยังดีกว่ามีคำแกะสลักว่าขี้โรค แห่งเอเชียอยู่ที่หน้าผากและต้องใช้ชีวิตที่เหลือในญี่ปุ่นอย่างน่า อนาถมากนัก!