บทที่ 1222

ฉินกางพูดเสียงเย็นว่า “ก็แค่โค้ชซานดาเท่านั้น พูดจาใหญ่ โตไปไหม? คนอย่างผมฉินกาง ถึงจะไม่ได้เป็นหนึ่งในกลุ่มท็อป พวกนั้นของจินหลิง แต่ก็มีฝีมือพอตัวอยู่ ผมไม่เชื่อหรอกว่า แค่ คําพูดเดียวของคุณ จะคองลูกสาวของคนอย่างฉินกางไว้ได้!”

“ฉินกาง?!”

เจ้าให้เฉาอุทานอย่างตกใจ ละล่ำละลักถามว่า “คุณคือฉินกาง เจ้าตระกูลฉิน?”

ฉินการตอบเสียงเย็นว่า “ผมเอง ทำไม? มีปัญหาอะไรไหม?”

“ไม่กล้าครับไม่กล้า!” เจ้าไห่เฉารีบปั้นหน้ายิ้มประจบประแจง ว่า “ประธานฉิน ขอโทษจริงๆครับ ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นพ่อของ เอ้าเสงี่ยน ผมชื่นชมคุณมานานแล้ว เห็นว่าคุณเป็นคนบริจาค เงินสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของมหาวิทยาลัยการเงินและ เศรษฐศาสตร์จินหลิงเราด้วย…

ฉินกางรังเกียจเขามาก พูดเสียงเย็นว่า “ช่างเถอะ ตอนนี้คุณ ไม่ใช่โค้ชของเจ้าเสงี่ยนแล้ว ผมกับคุณไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”

เจ้าไห่เฉาแอบหัวเสีย ไม่คิดว่าเมื่อกี้ตนเองกล้าทำกร่างต่อ หน้าฉินกางที่มีชื่อคนนั้น และสิ่งที่ทำให้เขายิ่งรับไม่ได้คือ ตนเอง กลับสูญเสียสิทธิ์ที่จะเป็นโค้ชของฉันเอ้าเสวียนไปเลย
คราวนี้เสียหายหลายแสนนัก ถ้าตนสามารถแนะแนวจนฉันเอ้ เสวียนได้ผลงานดี งั้นฉันกางไม่มีทางไม่ตอบแทนเขาแน่

ในวงการถือว่า ฉันการเป็นคนใจกว้าง ดูจากที่เขาบริจาคเงิน สร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของมหาวิทยาลัยการเงินและ เศรษฐศาสตร์จินหลิงก็รู้แล้ว เงินสิบล้านสามารถสร้างหอการ ต่อสู้แบบฟรีสไตล์ระดับประเทศได้เลยทีเดียว ฉันทางกลับ บริจาคเงิน 2 ล้านเพื่อสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ระดับท็อป ของประเทศออกมาเลย

เมื่อก่อนเขายังคิดเลยว่านายนินกางนี้ต้องรวยมากแน่ วันนี้ถึง ได้รู้ว่า ที่แท้ลูกสาวฉินทางก็คือฉันเอ้าเสวียน

เห็นได้ชัดเลยว่า เพื่อให้ลูกสาวฝึกซ้อมซานดาได้ดีขึ้น ฉันกาง ถึงกับบริจาคเงิน27ล้านให้กับมหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐ ศาสตร์จีนหลิงเพื่อสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ ถ้าตนสามารถ ทำให้ลูกสาวเขาได้ผลงานดี อย่างน้อยเขาน่าจะได้รางวัลหลาย ล้านอยู่นะ?

พอคิดถึงตรงนี้เขาพยายามหาทางกลับใจ พูดอ้อนวอนอย่าง จริงจังว่า “ประธานฉิน ไม่ปิดบังคุณเลยนะ เอ้าเสงี่ยนน่ะเป็น นักกีฬาซานดาที่มีพรสวรรค์มากเลยคนหนึ่ง แต่ตอนนี้สิ่งที่ สำคัญที่สุดสำหรับเธอคือ ต้องมีโค้ชที่เป็นมืออาชีพ มาแนะแนว การฝึกอย่างเป็นระบบรวมถึงกลยุทธ์ให้เธอนะครับ”

พูดจบ เขามองเย่เฉินอย่างเย้ยหยัน พลางว่า “ประธานฉิน เหมือนหนุ่มน้อยนี้จะดีแต่พูด ไม่มีฝีมือหรือประสบการณ์จริงอะไรเลย คุณมอบเอาเสงี่ยนให้เขาดูแล มีแต่จะตัดอนาคตเอ้าเสวียน เปล่า! นักกีฬามีพรสวรรค์อย่างเจ้าเสงี่ยนน่ะ ยกให้โค้ชมือ อาชีพอย่างผมดีกว่า ถึงจะสามารถงัดพรสวรรค์เธอได้ถึงขีดสุด ออกมา!”

พอฉินการได้ยินเขาพูดลบหลู่เย่เฉินหลายครั้ง ก็หันไปตะคอก อย่างโกรธจัดว่า “โค้ชเจ้า ผมเห็นแก่ที่คุณแนะแนวเจ้าเสงี่ยนมา ปีกว่า ไม่อยากถือสาคุณ แต่ถ้าคุณยังพูดจาดูถูกอาจารย์เย่ไม่ เลิกล่ะก็ อย่าหาผมไม่เกรงใจแล้วนะ!”

เจ้าไห่เฉาโกรธเลือดพล่านในใจ นายนินการโดนป้ายยาอะไร ใส่เนี่ย? เชื่อใจไอ้หมอนี่ขนาดนี้ ถ้าเขายังลุ่มหลงไม่เลิก งั้นตน จะหมดโอกาสแล้วหรือไง?

พอคิดถึงตรงนี้ เขารีบหาทางพิสูจน์ฝีมือตนต่อหน้าฉันกาง ดัง นั้นเขาเลยพูดเสียงเข้มว่า “ประธานฉิน ซานดานะเป็นวิชาหมัด มวย จะมาพูดอย่างเดียวไม่ได้ แต่ต้องดูกันที่หมัดเท้า คนบางคน เก่งแต่พูด แต่พอลงมือจริง กลับเป็นเสือกระดาษก็เท่านั้น! คุณ อย่าหลงกลคนแบบนี้สิ!

พอพูดจบ เขามองเย่เฉินอย่างมาดร้าย จากนั้นก็พุ่งหมัดเข้า ใส่หน้าเย่เฉินอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาทันตั้งตัว!

เจ้าไห่เราคิดง่ายมาก ตนต้องแสดงฝีมือออกมาต่อหน้าฉัน กาง เพื่อพิสูจน์ว่าตนเก่งกว่ายาจกแซ่เย่นมากนัก มีแต่แบบนี้ ถึง จะเป็นไปได้กับการให้ฉันเข้าเสงี่ยนกลับมายอมฝึกกับตนต่อ

และมีแต่แบบนี้ ตนถึงจะสามารถกระโดดเกาะเรือใหญ่ของตระกูลฉินได้!