บทที่ 1210

ฉันเอ้าเสงี่ยนกล่าวอย่างเขินอาย “ฉันไม่ใช่ยัยพริกขี้หนูสัก หน่อย …

เยเฉันยิ้มและถาม “งั้นเธอเป็นอะไร? ”

ฉันเอ้าเสงี่ยน “ฉัน…ฉัน…ฉัน…ฉันเป็นผู้หญิงสวย เป็นคนน่า

หลังจากพูด ก่อนที่เเฉินจะตอบอะไร เธอก็ได้วางสายไป อย่างเขินอาย

เมื่อเย่เฉินได้ยินเสียงตุ๊ดตูดจากโทรศัพท์ เขาอดไม่ได้ที่จะ

ส่ายหัวและหัวเราะอย่างลับๆ ยัยพริกขี้หนูตัวน้อยน่ารักจริงๆ

หลังจากที่เซียวซูหนกินข้าวเสร็จ ก็ตรงดิ่งไปที่สตูดิโอของตน

เมื่อเร็ว ๆ นี้ขนาดของสตูดิโอเธอได้ขยายตัวไปมากเมื่อเทียบ กับเมื่อก่อน พนักงานบางคนได้รับคัดเลือกมาแล้ว ในขณะ เดียวกัน โครงการเองก็กำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการ นี่อาจถือ ได้ว่าว่าเป็นช่วงกำลังเฟื่องฟู

ส่วนเซียวฉางควนก็หมกตัวอยู่ที่สมาคมศิลปะจีน ดูยุ่งเกินควร

วันนี้เมื่อเขากินข้าวเสร็จ ก็รีบไปที่สมาคมศิลปะจีนเลยทันที มันทำให้เย่เฉินรู้สึกประหลาดใจ
ดังนั้นเยเฉันจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พ่อ ท่าไมวันนี้ไปเร็วจัง เลยล่ะครับ? *

เชียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “วันนี้ที่สมาคมศิลปะจีนมีกิจกรรม บางอย่างนะ คลาสงานอดิเรกเขียนพู่กันและระบายสีของ มหาวิทยาลัยที่จัดขึ้นเพื่อผู้สูงอายุ แล้วบังเอิญว่าวันนี้เขาจะมา จัดกิจกรรมเยี่ยมชมศึกษากันที่นี่พอดี

เมื่อพูดถึงวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุ เยเฉันก็เข้าใจได้ทันที มหาวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุเป็นที่ที่หานเหม่ยจึงทำงานและ ศึกษาอยู่ทุกวัน

เพื่อนที่ดีของป้าหานได้เชิญเธอเป็นศาสตราจารย์รับเชิญด้าน การศึกษากฎหมายที่มหาวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุ ในขณะ เดียวกัน เธอเองก็กำลังศึกษาการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด จีนที่มหาวิทยาลัยอีกด้วย

ดูเหมือนว่าป้าหานจะพบกับเซียวฉางควนในวันนี้แน่

ไม่แปลกใจเลยที่เช้าวันนี้ชายชราจะมีอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแม่ยายหม่าหลั่นอยู่ข้างหน้าเขา เย่ เฉินจึงไม่ได้ทำอะไร

เขาเองอีกเดี๋ยวก็ต้องไปที่ยิมเนเซียมจินหลิงแล้ว ดังนั้นเขาจึง ถามเซียวฉางควนพ่อตาของเขาว่า “พ่อครับ งั้นพ่อขับรถไปส่ง ผมค่อยได้ไหม พอดีว่าผมจะไปที่ยิมเนเซียมเพื่อดูการแข่งขัน น่ะ?
“ตกลง! “เซียวางควนพูดด้วยรอยยิ้ม “ทางผ่านพอดี นาย ไปกับฉันได้!”

หม่าหลับพูดอย่างไม่พอใจว่า “นี่พวกเธอสามคน จงใจทำให้ ฉันอารมณ์เสีย ใช่ไหมเนี่ย?

เขียวฉางควนถามด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “คุณกำลังพูดถึงอะไร

ใครจงใจทำให้คุณโกรธกัน? ”

หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง หลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็ ออกไปทีละคน ออกไปเล่น ออกไปสนุกกัน ฉันอยู่บ้านคนเดียว น่าเบื่อขนาดไหนรู้ไหม?

เซียวฉางควนขบริมฝีปาก พร้อมกับจงใจพูดด้วยน้ำเสียง ประชดประชันว่า “ใครกันที่ห้ามไม่ให้คุณออกไปข้างนอก ถ้า คุณอยากจะออกก็ออกไป ไปเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อเก่าของ คุณสิ หรือไม่ก็ชวนพี่น้องของคุณไปทำหน้าไป! ”

หม่าหลั่นกล่าวอย่างดุเดือด “เขียวฉางควน นี่นายกำลัง ทำร้ายฉันเหรอ? ขาฉันหักไปข้างหนึ่ง จะให้ฉันออกไปข้างนอก อย่างสะดวกสบายได้ยังไงกัน? อีกอย่าง ฟันหน้าของฉันจนถึง ตอนนี้ยังไม่ได้ไปทำเลย จะมีหน้าไปเจอเพื่อนเจอพี่น้องได้ยังไง มันจะน่าอายแค่ไหนกัน? ”

เขียวฉางควนเปิดฝ่ามือและพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “งั้นฉันก็ ช่วยไม่ได้ ยังไงซะ ขาก็อยู่บนตัวของคุณ ถ้าคุณอยากจะออกไป ข้างนอกก็ออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าไม่อยากก็อยู่บ้านไปซะ แต่ คุณอย่าห้ามไม่ให้เราออกไปข้างนอก เราไม่ได้มีหน้าที่จะต้องอยู่บ้านกับคุณ!

หลังจากพูดจบ เขาโบกมือให้เย่เฉิน เขย่ากุญแจรถรถบีเอ็ มดับบลิว ในมือและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ลูกเขยที่รัก ไปกัน

เถอะ!