บทที่ 1125

สำหรับซ่งหวั่นถึง เย่เฉินรู้สึกหมดหนทาง

คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอจะรักตัวเองได้ขนาดนี้ และในขณะ เดียวกัน ก็ไม่คิดว่านิสัยของเธอจะดื้อรั้นขนาดนี้

ตนเองไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยุเธอ สิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดแต่ กลับเกิดขึ้น

ตอนนี้เธอมีความรักที่ลึกซึ้งกับตัวเองขนาดนี้ ตนเองก็มีส่วน เกี่ยวข้อง

แต่เขาก็รู้ดีว่า เรื่องเช่นความรู้สึก ไม่สามารถแก้ไขได้ในชั่ว ข้ามคืน

ดังนั้น เย่เฉินจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมเธอให้ว่า “เรื่องนี้ เรา

ค่อยคุยกันทีหลัง ให้เวลากันและกัน”

ซึ่งหวั่นถึงมองมาที่เขาอย่างประหม่าและถามอย่างแผ่วเบาว่า “ต่อจากนี้คุณจะไม่ยอมสนใจหวั่นถึงใช่ไหม?ต่อไปคุณจะจงใจ ออกห่างจากหวั่นถึงใช่ไหม?”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทำแบบนั้นได้ไง? ผมไม่ใช่คนแบบ นั้น มันเป็นไปไม่ได้เพราะคุณบอกว่าคุณชอบผม ผมก็จะออกห่าง จากคุณ”

ซ่งหวั่นถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “อันที่จริงหวั่นถึงได้ตัดสินใจแล้ว ใช้เวลานานกว่าจะบรรลุความฝันนี้ อย่า บอกว่า 10 ปี 8 ปีเลย แม้แต่ 20 ปีก็ไม่นาน ในสายตาของหวั่น ถึง หวั่นถึงขอเพียง ขอเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ ไม่ว่าอะไรจะเกิด ขึ้น จงอย่าห่างเหินกับหวั่นถึง แม้ว่าคุณจะไม่ชอบหวั่นถึงก็ตาม โปรดถือว่าหวั่นถึงเป็นเพื่อนของคุณเหมือนเมื่อก่อน

เยเฉันพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำตัวห่างเหิน กับคุณ เราเคยเป็นเช่นไร ตอนนี้เรายังคงเป็นเช่นนั้น

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าเบาๆ

เย่เฉินถอนหายใจและพูดว่า “เอาล่ะ นี่มันก็ดึกแล้ว ผมต้อง กลับบ้านแล้ว คุณก็รีบกลับไปเถอะ

ซึ่งหวั่นถึงตอบอืม พูดว่า “ราตรีสวัสดิ์อาจารย์เย่ ขอบคุณ สำหรับการมาพบในวันนี้ และยาอายุวัฒนะที่คุณมอบให้กับหวั่น ถึง!”

เย่เฉินยิ้มและโบกมือ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ผมกลับไปก่อน นะ คุณก็ค่อยๆขับกลับไป

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็เปิดประตูเพื่อลงจากรถ ซ่งหวั่นถึงรีบหยุดเขา “อาจารย์เย่!” เย่เฉินหันศีรษะและมองดูเธอ “มีอะไรอีกไหม?”

ใบหน้าที่สวยงามของซ่งหวั่นถึงแดง พูดอย่างเขินอาย “ไม่มีอะไรแล้ว หวั่นถึงแค่อยากจะบอกว่าเมื่อกี้มันเป็นจูบแรก ของหวั่นถิง…”
แม้แต่เย่เงินก็หน้าแดงเล็กน้อยด้วยคำพูดของเธอ

เขาคิดไม่ถึงว่า หวั่นถึงจะยังเก็บจูบแรกไว้ได้ และยังมอบจูบ แรกให้ตัวเองด้วย

ตามคำกล่าวที่ว่า ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามโดยเฉพาะอย่าง ยิ่งกับคนอย่างเขาที่รักใคร่ในความชอบธรรม

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อตอบซ่งหวั่นถึง เงียบไปครู่หนึ่งและ กล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณ …

ซึ่งหวั่นถึงยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้น หวั่นถึงไปแล้วนะ…”

“ครับ”