บทที่ 1116

เย่เฉันกำลังจะตอบตกลง แต่เมื่อเขาเห็นทุ่งหวั่นถึงผู้มีเสน่ห์มา ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน เธอพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ ว่า “พอล ฉันไม่รบกวนคุณไปส่งอาจารย์เย่ เดี๋ยวฉันจะส่งเขาเอง

พอลเป็นคนฉลาดมาก ดังนั้นเมื่อตนเองเห็นอย่างนั้น ก็รู้ว่า ภายในใจลึก ๆ ของซ่งหวั่นถึงต้องหลงรักเย่เฉินมาก

อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเป็นวันแรกของเธอ ในฐานะผู้สืบทอดของตระกูลซง แต่หลังจากงานเลี้ยงจบลง สิ่ง แรกที่เธอขอ คือ การส่งเเฉินกลับบ้าน

คืนนี้เธอเป็นคนที่ไม่ควรออกไปส่งใครที่สุด และที่สำคัญเธอ

คือเจ้าของงานวันเกิด

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้มีแขกผู้มีหน้ามีตามากมายมาร่วมงาน แต่ เธอสนใจที่จะส่งแขกคนไหนเลย กลับส่งเย่เฉินเพียงคนเดียวซึ่ง ชัดเจนมากพอว่าเย่เฉินนั้นสำคัญมากเพียงใด ในใจของเธอ

พอลจึงพูดอย่างมีไหวพริบว่า “อ้อ ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีบางอย่าง ที่ต้องทำ ฉันคงไปกับอาจารย์เย่ไม่ได้แล้ว ต้องรบกวนคุณหวั่น ถึงช่วยส่งอาจารย์เยสักครู่แล้ว!”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าอย่างยิ้ม ๆ ไปเถอะ ฉันจะดูแลอาจารย์เย เอง”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ปู่ของคุณขอให้ฉันดูแลคุณ แต่ตอนนี้คุณ กลับต้องมาดูแลฉันแล้ว”

น้อยครั้งที่ซ่งหวั่นถึงแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น สีหน้าเขินอาย และพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า “หาโอกาสได้ยากที่จะได้ ดูแลอาจารย์เยสักครั้ง อาจารย์เย่ คุณต้องไม่ปฏิเสธนะ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณหวั่น ถึงให้ลำบากแล้ว”

ในเวลานั้น หลไม่หลายก้าวมาข้างหน้าของเเฉิน ก่อนจะโค้ง ค่านับและกล่าวด้วยความเคารพว่า “อาจารย์เฉันสนใจอยาก ได้ยาอายุวัฒนะมานานแล้ว ขอบคุณจริง ๆ ที่วันนี้ได้มีโอกาสดี ๆ อย่างนี้!”

เย่เฉินยิ้ม พลางพูดว่า “ประธานหลี่ คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพ กับฉันมากขนาดนี้ก็ได้ คุณชนะการประมูลยาอายุวัฒนะ แน่นอน ว่าคุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก”

หลไม่หลายยังคงก้มโค้ง และกล่าวอย่างสุภาพว่า “ยินดี ต้อนรับ อาจารย์เย่ วันหลังมาเมืองไม่สักครั้ง ฉันขอโอกาสดูแล อาจารย์เย่อย่างดีสักครั้ง”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “หากมีโอกาสในอนาคต ฉันจะ ไป”

พอเขาพูดแล้ว ก็ถามหลี่ไท่หลายว่า “จริงสิ ประธานหลี่ จ้าว เจ้า พี่น้องที่ดีของฉัน เขาโตจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาด้วย กับฉัน ตอนนี้เขาทำงานเป็นผู้ช่วยให้คุณใช่ไหม? วันนี้เขามาที่นี่หรือเปล่า?”

หลีไทหลายพยักหน้า แล้วพูดว่า “เหล่าจ้าว เป็นคนขับรถเต็ม เวลาของฉันแล้ว เขามีประสบการณ์มากและพึ่งพาได้จริง ๆ ต้อง ขอบคุณอาจารย์เที่แนะนำให้ฉันรู้จักกับคนที่ไว้ใจได้อย่างนี้” หลีไท่หลายสมกับที่เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองไห้ และคำพูด

ของเขามีชั้นเชิงมาก

ที่จริงแล้ว เขาเลื่อนตำแหน่งจ้าวเท้าซึ่งมีเงินเดือนเพียงไม่กี่ พันหยวนให้เป็นผู้ช่วยของเขา และมีเงินเดือนรายปี 2 ล้านหยวน เพื่อไว้หน้าของเยเฉินด้วยตัวของเขาเอง

แต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะให้เครดิตตนเองต่อหน้าเเงิน

ดังนั้นเขากลับบอกว่า เยเฉินแนะนำคนที่ไว้ใจได้ให้กับตัวเอง และเขาอยากจะขอบคุณเยเงินสักครั้ง ทำให้เห็นว่าคนคนนี้มี ภาวะทางอารมณ์ที่ดีมาก

ทันทีที่เยเฉันได้ยินว่าพี่น้องที่ดีมาในวันนี้ ก็รีบถามว่า “จ้าว เห้าอยู่ที่ไหน”

หลี่ไท่หลายกล่าวว่า “ตระกูลซึ่งมีการจัดเลี้ยงสำหรับคนขับรถ ในห้องโถงด้านข้าง ตอนนี้เขาน่าจะรอฉันอยู่ในรถแล้ว”

เย่เฉินตอบรับว่าอืม และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปกับ ฉันเถอะ อย่างไรฉันก็จะได้ทักทายจ้าวเห้าด้วย”

ในเวลานี้ จ้าวเห้าเปลี่ยนไป จนไม่มีลักษณะเดิมแบบไอ้ขี้แพ้ที่ เคยผ่านความผิดพลาดมาอย่างสิ้นเชิง
เขาสวมชุดสูทมีระดับหรูหราและสวมถุงมือสีขาว เขากำลังนั่ง อยู่ในรถ โรลส์-รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นพิเศษของหลี่ไท่หลาย

เมื่อจ้าวเท้าเห็นหลไปหลายเดินออกจากด้านใน เขาก็รีบลง จากรถ ก่อนจะเปิดประตูด้านหลัง และเตรียมต้อนรับหลี่ไท่หลาย ขึ้นรถ

ทันใดนั้นเขาก็เห็นเยเป็นพี่น้องที่ดีของเขาเดินมาเคียงข้างหล ไท่หลาย

ดวงตาของเขาก็สดใสเบิกบานในทันที

ทุกวันนี้จ้าวเห้ารู้สึกขอบคุณเย่เฉินมากมาตลอด และหา โอกาสที่จะขอบคุณเย่เฉินอยู่เสมอ แต่เพราะเขาต้องติดตามหลี่ ไท่หลายไปทุกที่ทุกวัน ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสมาเมืองจินหลิ งอีก

ตอนนี้จ้าวเท้าไม่คาดคิดว่าจะได้เจอพี่น้องที่ดีของเขาที่นี่