บทที่ 1115

ในเวลานี้เยเฉินถือว่า ซึ่งหวั่นถึงเป็นเพื่อนที่ดี จึงเต็มใจจะ ปกป้องความปลอดภัยของเธอ

เวลานี้ในใจลึก ๆ ของซ่งเทียนหมิง และซ่งหรงสองพ่อลูกที่

อยู่ด้านข้างกลับเดือดดาลแทบฆ่าคนได้แล้ว

พวกเขาสองพ่อลูกเฝ้ามองตำแหน่งผู้นำตระกูลซึ่งมาหลายปี แล้ว จึงรับไม่ได้ ซึ่งหวั่นถึงได้ครองตำแหน่งนี้

หากแต่สองพ่อลูกต่างก็รู้ดีอยู่ในใจ ถ้าพวกเขาต้องการได้ ตำแหน่งทายาทกลับคืนมา ก็ต้องเริ่มการต่อสู้อันดุเดือด

เพราะฉะนั้น สําหรับเรื่องนี้จะไม่ลงมือนิ่งเฉยก็ได้ แต่หาก

ลงมือแล้ว ก็ต้องชนะเท่านั้น

ในงานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ ซึ่งหวั่นถึงเป็นคนที่ประหลาดใจ และ มีความสุขที่สุด ในหมู่ผู้คนที่นั่นอย่างไม่ต้องสงสัย

ขณะนั้นลึกลงไปในหัวใจของซ่งหวั่นถึงมีแต่ความซาบซึ้งและ ความรักต่อเยเงินอย่างถึงจุดสูงที่สุด

ผู้หญิงฉลาดอย่างเธอจะไม่รู้ว่าเธ่เฉินตั้งใจจะส่งยาอายุวัฒนะ ให้ตัวเองได้อย่างไร?

ใครที่สามารถใช้ประโยชน์จาก ยาอายุวัฒนะ? แน่นอนว่าเป็น ชายชรา และชายที่ชรามาก
ปีนี้ตนเองอายุเพียง 26 ปี ยาอายุวัฒนะไม่มีประโยชน์กับตัว เอง ประโยชน์เพียงอย่างเดียว คือ ใช้มันเป็นของขวัญให้คุณปู่ เท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น คุณปู่หมกมุ่นกับ ยาอายุวัฒนะ หลังจากเขาเห็น เยเฉันมอบยา ยาอายุวัฒนะ นี้ให้ตนเองอย่างง่ายดาย จึงตัดสิน ใจมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลซึ่งให้กับตัวเอง

ดังนั้นจึงสามารถพูดได้ว่า เยเฉินช่วยตนเองในเรื่องนี้มากที เดียว

ตอนนี้ซึ่งหวั่นถึงกลายเป็นผู้นำตระกูลข่งแล้ว ดังนั้นงานวัน เกิดครั้งนี้จึงทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ขึ้นอีก

เมื่องานเลี้ยงจบลง คนใช้ของตระกูลซึ่งก็นำเค้กวันเกิดก้อน ใหญ่ออกมา

บนเค้กวันเกิดเต็มไปด้วยเทียน 26 เล่ม ขณะที่ในที่นั้นปิดไฟ ซึ่งหวั่นถึงคนเดียวยืนหน้าเทียน แสงเทียนส่องสว่างสะท้อน ใบหน้าอันสวยงามของเธอ เป็นเสน่ห์ดึงดูดใจหาที่เปรียบไม่ได้

สองมือของซ่งหวั่นถึงพนมหน้าหน้าอก หลับตา และขอพรที่ ปรารถนาอย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้น เธอลืมตาขึ้น แล้วมองเเฉินด้วยสายตาแฝงด้วย ความรักอันอ่อนโยน

ขณะนี้ เธอรู้สึกว่าเย่เฉินเป็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ใน หัวใจของเธอ
เยเฉันไม่สังเกตเห็นแววตาของซ่งหวั่นถึงที่มองมาที่ตนเอง

เมื่อปิดไฟ เธอตกอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเฝ้าสังเกตซึ่งเทียน หมิง และซ่งหรง พ่อลูกอย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาเหนือมนุษย์ ของเขา

ขณะที่ไฟปิดลง สองพ่อลูกที่แสร้งทำสงบและยิ้มอยู่ สีหน้า ของพวกเขาก็พลันบึ้งตึงเย็นชา และยิ่งชั่วร้าย

พวกเขาต้องระงับความเกลียดชังที่มีต่อซึ่งหวั่นถึงต่อหน้าทุก คนอย่างยากเย็นเหลือเกิน

ดังนั้นเมื่อแสงไฟดับลง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอดหน้ากากที่ สวมเอาไว้

เมื่อแสงไฟก็สว่างขึ้น เสียงปรบมือก็ดังสนั่นไปทั่วเหมือน

ฟ้าร้อง

ซึ่งหวั่นถึงตัดเค้กวันเกิดด้วยตัวเอง แล้วแบ่งออกเป็นสองชิ้น เธอส่งชิ้นแรกให้คุณปู่ ส่วนอีกชิ้นก็ส่งให้เยเฉิน

หลังจากทุกคนกินเค้กกันแล้ว งานปาร์ตี้วันเกิดก็จบลง

งานเลี้ยงวันเกิดงานนี้กล่าวได้ว่าสนุกสนานทั้งเจ้าภาพและ

แขก

คนตระกูลซงคนอื่น ๆ ที่คิดจนเข้าใจเรื่องการสืบทอดตำแหน่ง ผู้นำตระกูลข่งของซ่งหวั่นถึง จึงไม่มีความคิดเห็นอะไร

มีเพียงซ่งเทียนหมิงและซ่งหรง พ่อลูกเท่านั้นที่โศกเศร้าใจ
พอลที่นั่งอยู่โต๊ะอื่นเห็นว่างานเลี้ยงจบลงแล้ว เขาเดินไปด้าน

หน้าของเเฉิน และกล่าวอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่ ฉันไปส่ง คุณนะ”