บทที่ 1098

เย่เฉินเอ่ยยิ้มๆ “คุณชายธง ขอบอกคุณตามตรง ของขวัญที่ ผมจะให้ไม่ใช่แค่ราคาเกินหนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้น และมีราคา แพงกว่าสร้อยคำเส้นนี้ของคุณมากด้วยครับ”

เมื่อขงเต๋อหลงได้ยินวาจานี้โทสะในตัวคนก็พวยพุ่งสูงสามพัน ตั้งทันที “ไอ้ผ้าขี้ริ้วที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างแก กล้าดียังไง ถึงมาวางท่าต่อหน้าฉัน?”

เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม “หากว่าของขวัญที่ผมมอบให้ ราคา แพงกว่าสร้อยคอของคุณจริงๆ แบบนั้นคุณจะว่ายังไงครับ?”

ขงเต๋อหลงร้องเฮอะคราหนึ่ง “ให้ผู้คนมากมายในที่นี้เป็น

พยานได้ ถ้าของขวัญที่แกให้ราคาแพงกว่าสร้อยคอที่ฉันให้ฉัน

จะกลืนสร้อยคอเส้นนี้ลงไปต่อหน้าสาธารณชนเลย

เย่เฉินปรบมือเล็กน้อย เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ยอดเยี่ยมเหลือเกิน ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้”

ขงเต๋อหลงขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ปรมาจารย์เย่ หากว่าของ ขวัญที่คุณให้ไม่ได้สูงค่าไปกว่าของผม แบบนั้นจะว่ายังไงล่ะ?”

เย่เฉินเอ่ยยิ้มๆ “ถ้าหากว่าแพงสูงของคุณไม่ได้ ผมจะกินชุด อุปกรณ์ทานอาหารเซ็ตที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปเลย

พอขงเต๋อหลงได้ยินประโยคนี้ ก็หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ชุดอุปกรณ์ทานอาหารเซ็ตนี้เป็นเครื่องเคลือบดินเผาทั้งนั้น ถ้าคุณเข้าไปไม่ได้จะว่ายังไงอีกล่ะ?”

เฉินเอ๋ยอย่างสงบ “หากว่าผมแพ้จริงๆ แบบนั้นต่อให้ชุด อุปกรณ์ทานอาหารเซ็ตนี้จะแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมก็จะกินลง กระเพาะไปได้ทั้งนั้น

พอซ่งหวั่นถึงได้ยินประโยคนี้ ก็รีบเกลี้ยกล่อมเย่เฉินทันที “ปร มาจารย์เย่ ทำไมคุณต้องไปถือสาหาความกับเขาด้วยละคะ? ต่อ ให้คุณมอบกระดาษให้หวั่นถึงแผ่นเดียวจริงๆ ในสายตาของ หวั่นถึง ก็มีค่านับพันตำลึงทองแล้ว

เย่เฉินยิ้มนิดๆ “คุณหนูซึ่งไม่ต้องกังวลหรอกครับ ตัวผมเย่เฉิ นทำอะไรล้วนมีความมั่นใจเต็มที่เสมอ

ขงเต๋อหลงเห็นซึ่งหวั่นถึงปกป้องเเฉินขนาดนี้ เพลิงโทสะ

พลันลุกโหมอยู่ในใจ

ต่อมา เขาพลันตบโต๊ะ ลุกขึ้นมาปรบมือแล้วกล่าวว่า “ดี! ปร มาจารย์เย่ช่างมีท่วงท่าของผู้เป็นปรมาจารย์จริงๆ วันนี้มีผู้คน มากมายขนาดนี้อยู่ในงาน เช่นนั้นพวกเราจะให้พวกเขาเป็น ประจักษ์พยาน หากว่าของขวัญที่คุณมอบให้คุณหนูซึ่งสูงค่ากว่า ของที่ผมมอบให้ ผมก็จะกลืนสร้อยอัญมณีเส้นนั้นที่ผมมอบให้ ลงท้องเสีย แต่หากว่าของขวัญที่คุณมอบให้แพงสู้ของที่ผมให้ไม่ ได้ ชุดอุปกรณ์รับประทานอาหารเซ็ทนี้ คุณจะต้องกินลงไป ทั้งหมด โดยไม่ขาดไปสักชิ้น!”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณหนูซึ่ง โปรดหยิบของขวัญที่ผมมอบให้ออกมาเถอะครับ
ซึ่งหวั่นถึงเป็นกังวลอยู่บ้าง หยิบกล่องของขวัญเล็กๆ ใบนั้นที่ เยเฉันมอบให้ตนออกมา

ของขวัญชิ้นนี้เธอยังไม่ได้แกะ ดังนั้นเธอก็ไม่ทราบเช่นกันว่า ข้างในบรรจุอะไรไว้กันแน่

เยเฉินเอ่ยกับซึ่งหวั่นถึงอย่างขออภัยอยู่บ้าง “คุณหนูหวั่นถึง ขออภัยด้วยนะครับ ของขวัญที่มอบให้คุณไปกลับต้องให้คุณเอา มาแกะต่อหน้า ให้ทุกคนได้ชมกันสักหน่อย”

ซึ่งหวั่นถึงรีบตอบอย่างนอบน้อม “ปรมาจารย์เย่ คุณเกรงใจ เกินไปแล้วค่ะ”

เย่เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้นรอบกวนคุณหนูหวั่นถึงแกะของ ขวัญชิ้นนี้ต่อหน้าทุกคนที่เถอะครับ

ขงเต๋อหลงมองของขวัญ ในมือซ่งหวั่นถึงแวบหนึ่ง เล็กยิ่งกว่า กล่องแหวนสักใบเสียอีก ยิ่งเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะหยันว่า “เล็กถึง ขนาดนี้ ต่อให้คุณใส่เพชรเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงทับทิม เม็ดนี้ของผมก็แพงกว่า”

เย่เฉินเอ่ยยิ้มๆ“เพชรก็เป็นแค่ธาตุคาร์บอนเท่านั้น ในสายตา ผมแล้วคุณสมบัติของเพชรเม็ดหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับถ่านหินสัก ก้อนเลย ดังนั้นทำไมผมต้องมอบของขวัญกระจอกๆ แบบนี้ให้ คุณหนูหวั่นถึงด้วยล่ะครับ?”

ขงเต๋อหลงได้ยินประโยคนี้ของเยเฉินเพลิงโทสะในใจก็ลุก โชติช่วงขึ้นมาทันที
ไอ้เย่เฉินคนนี้ นี่มันกำลังด่ากระทบว่าตนกระจอกอยู่นะ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงแค่นเสียงคราหนึ่ง “อย่าเอาแต่พูดพล่ามอยู่ที่ นี่เลย รีบให้ทุกคนดูได้แล้วว่าของขวัญชิ้นนี้ของแกมันเป็นของ ห่าเหวอะไรกันแน่! ฉันยังคงไม่เชื่อถือจริงๆ ว่าของที่อยู่ในกล่อง ใบเล็กแค่นี้จะมีราคาแพงกว่าทับทิมราคายี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ ชุดอุปกรณ์รับประทานอาหารเซ็ทนี้ แกจะได้กินเข้าไปแน่!