บทที่ 1089

ตอนที่เย่เฉินมองไปที่ฉันเอ้าเสงี่ยน ฉันเอ้าเสวี่ยก็อายจนหน้า แดงก่ำไปหมดแล้ว

เดิมทีฉินเอ้าเสงี่ยนเป็นเด็กสาวประเภทที่ทะนงองอาจยิ่งนัก แถมยังร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้ด้วย แต่เดิมจึงไม่มีความอ่อน หวานเขินอายอยู่เลย

แต่เนื่องจากในหัวใจของสาวน้อยเปี่ยมไปด้วยความขวยเขิน และตื่นเต้นที่ได้พบชายในดวงใจ เธอจึงเปลี่ยนท่าทีเป็นชวนให้ คนรักถนอมขึ้นมาทันที

เย่เฉินยิ้มให้เธอแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “เอ้าเสงี่ยนก็มาด้วยเหรอ เนี่ย พักนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?”

ฉินเอ้าเสงี่ยนตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ “พัก พักนี้สบายดีค่ะ ขอบคุณที่ปรมาจารย์เย่ห่วงใย…

เย่เฉินพยักหน้านิดๆ เอ่ยกับทุกคน “ทุกคนล้วนไม่ได้พบปะกัน มาสักพักแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูซึ่งพอดี อีกเดี่ยวทุกคน ต้องดื่มกันหลายๆ ออกหน่อยแล้ว”

ทุกคนรีบตอบรับ “แน่นอนๆ! คืนนี้ต้องดื่มให้มากหน่อย แน่ๆ!”

ในตอนนี้เองซ่งหวั่นถึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ปรมาจาร ย์เย่ รบกวนคุณรอฉันสักเดี๋ยวนะ ทางฉันยังต้องไปทักทายแขกเย่เฉินพยัก

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยขอตัวกับคน จึงเชื้อเชิญให้เยเฉินไป

ดื่มค็อกเทลภายเย่เฉินตอบตกอย่างผ่อนคลาย โดยเหตุเขาจึงยังฟาก

หนึ่งของห้องเลี้ยง โดยทุกคนรายล้อมอยู่รอบข้าง

เนื่องจากเย่เฉินเป็นเอ่ยแทรกเข้าไปไม่อยู่บ้าง เรื่องทำให้ในหัวใจสาว น้อยรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่บ้าง

เย่เฉินว่าฉันเอ้าเสงี่ยนครั้ง ถึงที่ยังไม่ได้เปิดปากก็ถูกคนหน้าก่อนก้าว หนึ่งแล้ว จึงถามเธอด้วยคุยผม ไหม”

เมื่อฉันเอ้าเสงี่ยนได้ยินวาจานี้ เอ่ยขึ้นปรมาจารย์เยคะ เอ้าเสงี่ยนมีเรื่องจะคุยคุณ เป็นการส่วนตัว ไม่ทราบว่าคุณพอจะเวลาไหมคะ”

พอพูดนัยน์ตาโตนั้นมองวอน

อย่างแรกเป็นเพราะฉันเอ้าเสงี่ยนยืนหยัดพึ่งพาตัวเองไม่นิสัยเสียลูกคุณจากตระกูลใหญ่เลย
อย่างที่สองคือเลยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ไม่ย่อต่อความยาก ที่พบเห็นได้ยากมากจริงในบรรดาลูกหลาน ของตระกูลที่มั่งคั่ง

จึงกล่าวกับเธอว่า ถ้างั้นคุณตามผมออก เดินหน่อยเถอะ”

เมื่อเอ้าเสงี่ยนได้ยินเช่นนี้ หยักหน้ารัวๆ อย่างตื่นเต้น ฉันได้เห็นฉากนี้ ก็ยิ้มแป้นอย่างมีความสุข

เขาเยเฉินพัฒนาเป็นพิเศษ จากเห็น ว่าการฉันเอ้าเสงี่ยนได้กลาย เป็นคนรักของเย่เฉินจะเป็นวาสนาของตระกูลฉิน แต่เป็น วาสนาของฉันเอ้าเสงี่ยนด้วยเช่นกัน

เฉินเสี่ยวจาวเห็นฉัน

ในใจหงุดหงิด ริษยาขึ้นมา ในเธอจะคิดปฏิสัมพันธ์เฉินให้มากขึ้นได้ อย่างไรเพียงแต่ไม่โอกาสเหมาะสมมาโดยตลอด

อีกอย่าง ได้ใจกล้าเหมือนฉันเอ้าเสงี่ยนด้วย ต่อหน้า คน

ตอนเย่พาฉันเอ้าเสงี่ยนก้าวออกประตู มาคฤหาสน์สกุลซ่งแล้ว

จากเขาก็หยุดฝีเท้า มองฉันเอ้าเสงี่ยนบางๆ “ว่ามาสสาวน้อย ครั้งนี้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ? คงไม่ใช่ว่าเพื่อ นักเรียนในโรงเรียนถูกคนอื่นรังแกอีกแล้วมั้ง?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนยิ้มอย่างขวยอาย เอ่ยตะกุกตะกัก “ปรมาจาร เย่ ที่ครั้งนี้เจ้าเสงี่ยนมาหาคุณอันที่จริง….อันที่จริงคือ…