บทที่ 1083

ระหว่างทางกลับ เยเฉันเอ่ยปากถามพอลว่า “ใช่แล้ว หลาย วันนี้คุณน้าหานเป็นยังไงบ้างแล้ว

พอลเอ่ย “ช่วงนี้แม่ผมชอบไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ เพื่อนเก่า คนหนึ่งของแม่เชิญไปเป็นอาจารย์รับเชิญที่มหาวิทยาลัยผู้สูง อายุ เพื่อสอนกฎหมายทั่วไปโดยเฉพาะครับ”

“เอ๋” เย่เฉินเอ่ยอย่างแปลกใจ “งั้นตอนนี้คุณน้าหานก็เป็น อาจารย์หานแล้วสินะ”

พอลเอ่ยยิ้ม ๆ “ไม่ถึงกับเป็นอาจารย์หรอกครับ เดิม มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยตามความหมายจริง ๆ ที่นั่นก็เป็นแค่คลาสอบรมตามความสนใจของผู้สูงอายุ เท่านั้น แม้แม่ผมจะสอนวิชาที่นั่น แต่เธอก็เป็นนักเรียนของที่นั่น เหมือนกัน เรียนวิชาพู่กัน วิชาภาพวาดจีนกับคนอื่น ยุ่งจนหัว

หมุนทุกวันเลยครับ”

เอ่ยจบ พอลก็ถามอย่างสงสัย “ช่วงนี้คุณอาเซียวกำลังยุ่งอยู่ กับอะไรเหรอครับ แม่ผมพถึงเขาอยู่บ่อย ๆ แต่ดูเหมือนจะอีก ๆ อีก ๆ อยากพูดก็ไม่กล้าพูดอยู่ตลอด

เย่เฉันคิดว่าพอลเองก็ไม่ใช่คนนอก ด้วยเหตุนี้จึงถอนหายใจ เอ่ยกับเขาว่า “ตอนที่คุณกับคุณน้าหานเพิ่งกลับมา แม่ยายผมก็ หายตัวไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว
พูดไปพูดมา เย่เฉินก็เอ่ยอีกว่า “แม่ยายผมคนนี้น่ะนะ นิสัย ค่อนข้างดุดัน พ่อตาผมกลัวว่าพอเธอรู้เรื่องคุณน้าหานกลับมาจะ ไปหาเรื่องคุณน้าหานเอา เลยไม่กล้าไปหาคุณน้าหาน

พอลพยักหน้าเบา ๆ เอ่ยอย่างทอดถอน “เรื่องของคนรุ่นพ่อ แม่ พวกเราก็ไม่เหมาะสอดมือจริง ๆ”

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเยเฉินก็ดังขึ้น นึกไม่ถึงว่าจะเป็นง หวั่นถึงที่ไม่เห็นหน้ามาหลายวัน

เขารับโทรศัพท์ เอ่ยถามยิ้ม ๆ “คุณซ่ง ช่วงนี้ทำอะไรอยู่เหรอ” ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยหัวร่อ “ฉันทำอะไรไปเรื่อย ไม่ยุ่งเท่าอาจารย์เย่ แน่นอน”

กล่าวไปกล่าวมา เธอก็ถามอย่างใคร่รู้ “อาจารย์เย่ ไม่ทราบ ว่ามะรืนนี้ตอนค่ำมีเวลาว่างรึเปล่าคะ”

เย่เฉินครุ่นคิด แล้วเอ่ยว่า “ดูเหมือนว่าจะไม่มีธุระอะไร ทำไม เหรอ”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยยิ้ม ๆ “ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่อยากเชิญคุณ มากินข้าวที่บ้านสักมื้อ คุณปู่ก็เอาแต่พร่ำถึงคุณมาตลอดด้วย” เย่เฉินยิ้มเอ่ย “ได้ งั้นมะรืนนี้ตอนผมคงต้องขอรบกวนคุณ

ถึงบ้านแล้ว”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยอย่างยินดี “เยี่ยมไปเลย อาจารย์เย่ งั้นวันมะรืน ตอนหนึ่งทุ่มได้ไหมคะ”
“แล้วพบกันนะคะ!”

“โอเค แล้วพบกันครับ”

หลังวางสายจากซงหวั่นถึง พอลที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยถามยิ้ม ๆ “อาจารย์เย่ เป็นคุณซ่งที่โทรศัพท์มาหาคุณเหรอครับ”

เยเฉันรู้ว่าเขารู้จักซ่งหวั่นถึง เลยไม่ได้ปิดบังอะไร พยักหน้า เอ่ย “ใช่แล้ว”

พอลยิ้มเอ่ย “คุณซ่งโทรศัพท์มาหาคุณ เพราะเรื่องงานวันเกิด เธอสินะครับ”

“งานวันเกิดเหรอ” เย่เฉินเอ่ยอย่างประหลาดใจ “เมื่อครูที่โทร มา คุณส่งไม่ได้บอกผมเลยนะ พูดถึงแค่ว่าให้ไปกินข้าวบ้านเธอ คืนวันมะรืนเท่านั้น”

พอลเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ฉายแววลึกซึ้ง “คุณซึ่งคงไม่อยากให้ คุณต้องเตรียมของขวัญวันเกิดให้เธออย่างสิ้นเปลือง เลยพูดกับ คุณแบบนี้ ตอนที่เธอพูดกับผม ก็พูดถึงงานวันเกิดโดยตรงเลย”

เย่เฉินอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ฉลองวันเกิดก็พูดว่าฉลองวัน เกิดมาเลยสิ ทําไมต้องปิดบังด้วยล่ะ ถึงตอนนั้นหากตัวเขาไปมือ เปล่าก็คงดูไม่ค่อยดีนัก

หรือจะเหมือนอย่างที่พอลพูดจริง ๆ ว่าเพราะไม่อยากให้ตัวเขาต้องสิ้นเปลือง
เย่เฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าก็เป็นไปได้จริง ๆ

ซึ่งหวั่นถึงรู้สึกมาตลอดว่าตัวเธอติดค้างน้ำใจเขาอยู่ นั่นก็

เพราะเมื่อก่อนเขาเคยช่วยเธอทลายค่ายล็อกมังกร อีกทั้งยังไม่

เคยเก็บเงินเลย ตอนที่เขากลั่นยา ให้ปูของเธอกับซื้อเทียนฉี ก็เคยแอบมอบยา

ให้เธอเม็ดหนึ่ง

หลังกลั่นยาอายุวัฒนะออกมาแล้ว ตนเองก็มอบให้คุณปู่ของ เธอ ให้คุณปู่ของเธอเด็กลงอย่างน้อยสิบกว่ายี่สิบปี ก็ล้วนเพราะ เห็นแก่หน้าเธอ

และก็เพราะยาอายุวัฒนะที่เขามอบให้คุณท่านซึ่ง จึงทำให้ คุณท่านซึ่งให้ความสำคัญกับซึ่งหวั่นถึงเป็นพิเศษ ดังนั้นฐานะ ของซ่งหวั่นถึง ในตระกูลซ่งจึงสูงขึ้นทุกที