บทที่ 1059

ฟานหลินยวนถูกศิษย์น้องสามถามมาแบบนี้ ก็พูดไม่ออก

เขาก็คิดจะหนีจริงๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะหนีออกมาเป็นแบบนี้

ไม่เพียงหนีไปไม่ได้ แถมยังได้รับบาดเจ็บหนักอีกด้วย! เขามองศิษย์น้องสามด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก แล้วพูดว่า “พี่จะหนีที่ไหนเล่า พี่แค่วกกลับไปฆ่าไอ้คนแซ่แย่นั่น”

ศิษย์น้องสามก็ไม่ใช่คนโง่ เขามองฟานหลินยวนด้วยความ โกรธ แล้วตะโกนออกไปว่า “มึงคิดว่ากูโง่รึไง? แขนจึงหายไป สองข้างแล้ว จะเอาอะไรไปโจมตีมันกลับ? ! ”

ฟานหลินยวนก็ด่ากลับไปอย่างถอยไม่ได้ว่า “มึงพูดอย่างนี้

กับศิษฏ์พี่จึงได้อย่างไร? ถึงจะหักสัมพันธ์พี่น้อง ใช่ไหม? ”

ศิษย์น้องสามก็เข้ามากัดหูเขา แล้วด่าว่า “มึงเป็นศิษย์พี่ใหญ่ แต่มาให้พวกกูไปตายแทน แล้วมึงก็หนีไป ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้น ไปถึงกับกูตัดสัมพันธ์พี่น้องกัน

ฟานหลินยวนก็ถูกกัดหูจนต้องร้องโอดโอย แต่ในตอนนี้ เขาก็ไม่ได้เป็นยอดฝีมืออะไรอีกแล้ว

แขนสองข้างพิการ ท่อนล่างไร้ความรู้สึก ตอนนี้เขาได้เป็นคน

พิการเต็มตัวแล้ว ดังนั้นที่ตอนนี้ถูกศิษย์น้องสามกัดหูนั้น ก็เจ็บปวดจนใจแทบขาด แต่ก็ทําอะไรไม่ได้

เขาได้แต่พูดในสําคอว่า “เจ้าสาม ถึงบ้าไปแล้วรึไง อ้าปาก ปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลย มึงคิดว่ากูจะหนีไง? กูแค่คิดว่าจะให้พี่น้อง เราทั้ง8คนเหลือรอดไปบ้างไง? ”

ศิษย์น้องสามก็ถามอย่างโมโหว่า “จะให้มีคนรอด แต่ก็ไม่

ควรจะเป็นสิ่งที่แขนขาดสองข้างแบบนี้! ให้กรอดไม่ได้ไงวะ? ”

ฟานหลินยวนก็ถูกกัดจนร้องโอย แล้วด่าว่า “ไอ้เวร ตอนนี้ยัง ให้ใครรอดได้อีกล่ะมึงคิดว่า ให้มึงรอด แล้วมึงจะหนีไปรอด หรือ? ”

ศิษย์น้องสามก็พูดอย่างโมโหว่า “มึงรู้ได้ไงว่ากูจะหนีไม่รอด?

ในตอนนี้ เสียงขรึมๆ ของเย่เฉินก็ดังเข้ามา “มึงควรจะฟังคำ พูดของพี่ใหญ่มึงนะ พี่ใหญ่มึงพูดถูก มึงหนีไม่พ้นหรอก พวกมึง ใครก็อย่าหวังจะรอดไปได้

ศิษย์น้องก็เลยได้สติ แล้วอ้าปากออก จากนั้นเงยหน้ามองเ เฉิน

ตอนนี้เย่เฉินก็ได้เดินมาตรงหน้าเขาทั้งสองแล้ว ส่วนราชาทั้งแปดอีก6คน ก็ล้มลงพื้นร้องโอดโอยไปหมด

แล้ว!

ที่แท้ตอนที่พวกเขาสองพี่น้องกำลังฉุดกระชากกันนั้น เย่เฉินก็ ได้โจมพี่น้องคนอื่นๆ ไปคนละกระบวนท่า จนร่วงไปหมดแล้ว
ฟานหลินยวนตกใจก็พิการแบบนี้แล้ว ขอร้องล่ะ สงสารผมเถอะ ไว้ชีวิตผม เถอะ

เย่เฉินก็ยิ้มว่า “ครู่นี้มึงนี้จะมาขอร้องกไว้ชีวิต เป็นคนให้ถึงจัดการได้ง่ายอย่างนั้นเลยหรือไง?

ฟานหลินยวนก็ร่ำไห้ พูดว่า อาจารย์เย่ครับ คุณเป็น ปรมาจารย์ของจริง ปรมาจารย์คงไม่ถือสาเศษสวะแบบหรอก คุณ

เย่ก็เบาๆ แล้วฟานหลินยวน ตั้งแต่ที่พวกมึง ภูเขาฉางไปนั้น ชะตาชีวิตของพวกมึง ก็กําหนดไว้หมดแล้ว”

พูดจบ เขาชี้ไปทางเทือกเขาฉางใบมีหิมะปกคลุมขาว แล้วยิ้มฮวงจุ้ย? ได้ตายอยู่นี่ หลับอยู่นิรันดร์ จึงไม่คิดเป็น

ไม่! ไม่! “ฟ่านหลินยวนน้ำหูน้ำตาไหล ครับ ยังชีวิตอยู่ไม่พอใจเลย ผมยังอยากตายฆ่าชีวิต เล็กๆ ร้องล่ะปล่อยผมไปเถอะ”

เย่ยิ้มพูดว่า “จะไม่ลงมือฆ่าเองหรอก เพราะมึงคู่ควร”

พูดจบ เย่เฉินก็มองไปรอบๆ แล้วยิ้มร้ายๆ “พวกมึง8คน ล้วน ไม่คู่ควรให้ลงมือฆ่าเองหรอก!

ราชา ทั้งแปดก็ทําหน้าตกใจกันหมด

ในใจของทุกคนก็มีคำถาม เย่เฉินมาคนเดียว แต่ว่าเย่เฉินไม่ ได้จะฆ่าพวกเขาด้วยตัวเอง แล้วเยเฉันคิดจะทำอะไรกับพวกเขา? หรือง่ายๆ ก็คือ เยเฉันคิดจะให้พวกเขาตายอย่างไร?

เย่เฉินยื่นท่ามกลางทั้ง8คน ยกมือขึ้นมา พร้อมพูดอย่างดังว่า “ภูเขาฉางใบเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ มีหิมะปกคลุมขาวโพลนทั้ง เขาทั้งปี บริสุทธิ์ไม่มีมลทินมัวหมอง พวกมึง8คนเป็นตัวสกปรก ได้มาตายอยู่ที่นี่ ก็ถือว่าเป็นวาสนาของพวกมึงที่บำเพ็ญมา หลายชาติแล้ว! ”

พูดจบ เย่เฉินก็พูดอีกว่า “ส่วนกู วันนี้กูจะจัดงานศพอย่าง บริสุทธิ์ที่สุดให้พวกมึง! ให้ร่างที่แสนสกปรกของพวกมึงหลับ ใหลอยู่ท่ามกลางผืนหิมะที่ขาวบริสุทธิ์นี้

ราชาบู๊ทั้งแปดก็ตัวสั่นไปตามๆ กัน พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คิดไม่ตกอยู่ดี ว่าเย่เฉินจะฆ่าพวกเขาอย่างไร

ตอนนี้เย่เฉินก็มองทุกคนอย่างสงสาร แล้วยิ้มพูดว่า “อย่าง น้อยพวกมึงก็เป็นพี่น้องกัน ต่อให้ทำชั่วก็ชั่วด้วยกัน ตอนตาย ก็ได้ตายด้วยกัน ไปอยู่ปรโลกก็ถือว่าพี่คนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ล่ะ!”