บทที่ 1058

ฟานหลินยวนไม่เข้าใจ ก็เห็นอยู่ว่าเเฉินไม่ได้ยื่นมือมาปัด ป้องตนเองแล้วทําไมตนเองถึงแทงเขาเข้าไปไม่ได้นะ?

พลังไร้รูปลักษณ์ที่มาสกัดกั้นเขาไว้นั้น มันคืออะไรกันแน่?

พวกนักต่อสู้อย่างเขาก็ได้ฝึกวิชาจนช่ำชองแล้ว แต่พวกเขาก็ ยังไม่รู้ว่าอะไรคือพลังวิเศษที่แท้จริง! เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าใน โลกนี้มีพลังแบบนี้ด้วย ที่สามารถส่งผ่านพลังโดยไม่ผ่าน ร่างกาย พลังแบบนี้ก็คือ ปราณทิพย์

นี่ก็เหมือนกับวีจึงไห่ ที่ถึงแม้จะเป็นปรมาจารย์ชวนชวน มีวิชา พิษมัง สามารถควบคุมแมลงพิษ แต่กลับไม่รู้ว่า ในโลกนี้ยังมี วิชาที่สามารถเรียกสายฟ้ามาได้

ดังนั้น จะเอาชนะคนคนหนึ่ง ไม่ได้เกิดจากพลัง แต่เป็นความ เย่อหยิ่ง!

ฟานหลินยวนนึกว่าตนเองเจอจุดอ่อนของเย่เฉินแล้ว คิดไป เองว่าจะสามารถโจมตีได้ในครั้งเดียว นี่ก็คือความเย่อหยิ่งดูถูก ศัตรูของเขา!

ส่วนตอนนี้ เขาก็จะต้องชดใช้กับความเย่อหยิ่งทะนงตนของ ตนเอง

พอเห็นเย่เฉินยิ้มนิ่งๆ ค่อยๆ ยกเท้าขึ้นมา แล้วก็จะยกเหยียบ แขนซ้ายของเขา
จากนั้น เยเฉินก็ออกแรงที่ปลายเท้า แขนซ้ายของฟานหลิน ยวนก็หลุดออกจากหัวไหล่ ทั้งแขนท่อนบนและท่อนล่าง เหลือ เพียงแขนเสื้อ

เขาเจ็บปวดจนร้องโอดโอย รีบกระตุกตัวถอยออกไป แล้ว ออกแรงดึงเสื้อ ให้ขาดออกเป็นชิ้น!

จากนั้นพอมองดู ก็ต้องตกใจว่าแขนซ้ายและมือซ้าย ถูกเข่ เฉินเหยียบอยู่ข้างๆ นั้น

เย่เฉินมองเขา แล้วยิ้มพูดว่า “ไอ้แซฟาน กูพูดไว้ม่มีผิดเลย คนอย่างยิ่ง เกิดมาหน้าตาอย่างกับคนชั่ว ไว้ชีวิตถึง ก็ทำลาย โลกมนุษย์เสียเปล่าๆ !

ฟานหลินยวนก็กลัวจนตัวสั่น ขาก็ขยับถอยหลังไปเรื่อยๆ แต่

ในใจเขารู้ดี ว่าสถานการณ์ของตนเองตอนนี้ ไม่มีที่ให้ถอยแล้ว ถอย จะถอยไปไหน? วิ่งหนีก็ไม่ทัน รถก็ขับไม่ได้ บินก็บินไม่ ได้

หรือไม่ก็ ให้ศิษย์ของตนเองมาช่วยขวางไว้ก่อน บางทีอาจจะ มีโอกาสให้ตนเองได้หนีออกไปได้

จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาดังๆ ว่า “ศิษย์น้องทุกคนฟังคำ สั่ง! วันนี้พวกเราอยู่ในช่วงเวลาเป็นตายแล้ว ถ้าไม่รวมพลังกัน ฆ่าไอ้สารเลวนี่เสีย พวกเราก็จะตายอยู่ที่นี่กันหมด! หวังว่าศิษย์ น้องทุกคน จะฆ่าฝ่าออกไปเพื่อรอดชีวิต อย่างเต็มที่!

ทั้ง7คนพอได้ยินดังนั้น ก็ตั้งสติกันขึ้นมา
พวกเขาก็รู้ดี ว่าการต่อสู้วันนี้ จะเป็นศึกเป็นตาย จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆ ลุกกันขึ้นมา พุ่งโจมตีเยเฉินโดยไม่ สนใจอะไร

และในตอนนี้ ฟานหลินยวนก็ถอยออกไป จากนั้นก็หันหลัง เตรียมจะหนี!

เย่เฉินก็เตะคนหนึ่งลอยไปพอดี แล้วก็เห็นว่าฟานหลินยวน กำลังจะหนี ก็เลยจับคนตรงหน้าไปหนึ่งคน แล้วโยนไปทางฟาน หลินยวน!

คนที่ถูกเย่เฉิน โยนไป ก็คือศิษย์น้องสามของฟานหลินยวน ศิษย์น้องสามคนนี้ ฝึกวิชาหัวเหล็กมาหลายปี หัวที่โล้นมัน ผลับนั้น แข็งตั่งเหล็กกล้า

ในตอนนี้ หัวของเขาก็กำลังพุ่งไปยังบริเวณเอวด้านหลังของ ฟานหลินยวน เหมือนกับลูกกระสุนที่ออกจากกระบอก พุ่งไป อย่างแรงในพริบตา

จากนั้น หัวเหล็กของเขาก็ไปกระทั่งเข้าที่เอวด้านหลังของท่าน หลินยวน!

ได้ยินเสียงแกร็ก กระดูกสันหลังของฟานหลินยวนถูกหัวเหล็ก ของศิษย์น้องสามกระแทก จนหักออกเป็นสองท่อน

ตอนที่ฟานหลินยวนล้มลงพื้นนั้น ลำตัวท่อนล่างของเขาก็ไม่มี ความรู้สึกแล้ว เขาใช้แขนซ้ายที่เหลือเพียงส่วนบน พลิกขึ้นมา มองศิษย์น้องสามอย่างยากลำบาก แล้วพูดอย่างโมโหสุดขีดว่า”น้องสาม ถึงมาลอบโจมตีด้านหลังกรี!

ศิษย์น้องสามก็พูดโอดโอยว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ ผมไม่ได้ลอบ โจมตีพี่ ผมถูกไอ้นั่นมันโยนมา

พูดจบ เขาก็ตั้งสติกลับมา แล้วก็ถามอย่างโมโหว่า “พี่ใหญ่ พี่ บอกให้พวกเราสู้ให้เต็มที่ไม่หรือพี่ ให้ฆ่าฝ่าออกไปไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมพี่หันหลังให้พวกเราล่ะ? หรือว่าพี่จะคิดหนี? !”