บทที่ 1057

ถึงแม้เยเฉันจะอายุยังน้อย แต่ก็ไม่ใช่คนโง่

ฟานหลินยวนนึกว่าจะหลอกเขาได้ แต่จริงๆแล้ว เขาได้ระแวด ระวังกับ8คนนี้อยู่ตลอดเวลา

เพราะว่า สําหรับเย่เฉินแล้ว เขาไม่ได้คิดจะเอาคนนี้มา ทำงานให้เลยด้วยซ้ำไป

ส่วนเหตุผลนั้น ก็คือไม่เห็นคนพวกนี้อยู่ในสายตา ง่ายๆ เท่านั้นเอง

จากพลังของพวกเขา ต่อให้มาเคารพตนเองคนเดียว แล้วจำ อะไรให้ตนเองได้

ก็แค่หมา8ตัวที่ปากดีก็เท่านั้นเอง!

กับหมาแบบนี้ เขาไม่เสียดาย

แต่ว่า ใบหน้าเขาก็ยังคงยิ้มอย่างสนุกสนาน แล้วเดินมาตรง หน้าราชาบู๊ทั้งแปด

“พวกมึงจะเคารพกูคนเดียวจริงๆ ใช่ไหม? ”

ฟานหลินยวนนำทีมทั้ง8คน พูดพร้อมกันว่า “พวกเรายอม เคารพรับใช้อาจารย์ทั้งชีวิต! ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วยิ้มถามเบาๆ ว่า “แล้วถ้ากูไม่ให้พวกมึง มาคำนับล่ะ พวกมึงจะทำอย่างไร? ”
พวกฟานหลินยวนก็มองไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดเลย ว่า เย่เฉินจะตอบกลับมาแบบนี้

“ไม่ให้ค่านับจิ้นหรือ? จะเสแสร้งหรือ? ”

ฟานหลินยวนก็คิดในใจ ตนเองก็ได้เตรียมที่จะโจมตีเย่เฉิน เรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นเขาคุกเข่าขยับไปข้างหน้า คลานมาที่เท้าของเยเฉิน แล้วก็คำนับลงที่เท้า ปากก็พูดสะอื้นว่า “อาจารย์เย่ครับ ชีวิตผม นี้ไม่เคยยอมให้ใคร คุณเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมยอมทั้งใจ! ขอ ให้คุณเมตตาผม และพวกศิษย์น้องผมด้วยเถอะ ให้โอกาสให้ ผมได้รับใช้คุณ! ต่อให้พวกเราจะมีฝีมือด้อยกว่าคุณนับหมื่น เท่า แต่ในโลกนี้ ก็ถือว่าเป็นคนมีฝีมืออยู่เหมือนกัน ขอให้ อาจารย์เย่อย่าได้รังเกียจเลย”

เย่เฉินก็หัวเราะพุ่งออกมา “มารับใช้กู ไม่ได้ดูกันที่พลังความ สามารถ แต่ดูที่นิสัยใจคอ นิสัยแย่ล่ะก็ สำหรับกูแล้ว ไม่มีโอกาส อะไรทั้งนั้น”

พูดจบ เขาก็มองฟานหลินยวน แล้วพูดเสียงขรึมว่า “ดูตัวมึง เองสิ อย่าตาอย่างกับโจร ฟันก็เหยิน ปากแหลมลิ้นยาว ผอมจน หนังหุ้มกระดูก หน้าตาโจรของแท้เลย เก็บเอาคนอย่างมึงมาเป็น ลูกน้อง ไม่ต้องการแล้วล่ะมั้ง หน้าตากในสังคมอะ? ”

ฟ่านหลินยวนไม่คิดเลยว่า ตนเองก็ได้ก้มหัวให้เย่เฉินไปแล้ว ไอ้นี่มันยังมาประชดตนเองได้อีก มาทับถมตนเองอีก มันชั่วช้าจริงๆ !

พอคิดถึงจุดนี้ เขาเห็นแย่เฉินกำลังมีทีท่าได้ใจ สองมือไพล่ หลัง ก็รู้ได้ว่า โอกาสที่ตนเองจะลอบโจมตีได้มาถึงแล้ว!

จากนั้นเขาก็โจมตีไปยังเยเฉิน มือซ้ายก็เผยมีดพกสีดำ คมกริบออกมา พุ่งไปยังขาทั้งสองของเยเฉิน

เยเฉินก็ยิ้มเย็นๆ ใส่เขา ไม่ได้หลบหลีกอะไร ยืนพูดนิ่งๆ อยู่ ตรงนั้นว่า “มา กูจะยืนให้ถึงแทงนิ่งๆ ที่นี่แหละ

ฟานหลินยวนไม่คิดเลยว่าเย่เฉินจะมองแผนตนเองออก และ ไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะดูถูกศัตรูเพียงนี้ ถึงได้ไม่หลบหนีเลย!

นี่มันเป็นมีดพกที่อาบยาพิษและสารกัมมันตภาพรังสีเลยนะ แค่ถูกผิวหนังก็ต้องตายแน่นอน!

ดูเหมือนว่าไอ้หนุ่มนี้จะไม่มีประสบการณ์ในยุทธภพเลย ตาย ก็ไม่น่าเสียดายหรอก!

จากนั้นเขาก็แสยะยิ้ม แล้วพูดเสียงขรึมว่า “ไอ้ลูกเต่า จึงทำ แขนขวากู ยังบอกว่าหน้าตาเหมือนโจรอีก วันนี้กูจะเอาชีวิตถึง มาชดใช้!

พูดจบ คมมีดของเขาก็พุ่งมาทางเย่เฉิน

แต่ว่า เรื่องแปลกมันเกิดขึ้นอีกแล้ว!

เขาไม่คิดเลยว่า ตอนที่คมมีดตนเองห่างจากขาของเย่เฉินไม่ ถึงมิลลิเมตรนั้น ก็เหมือนกับชนเข้ากับกำแพง ต่อให้ตนเองใช้พลังทั้งหมดที่มี ก็ไม่อาจจะทำให้มีดบาดเข้าไปข้างหน้าได้แม้แต่

น้อย!

“นี่มัน……นี่มันอะไรกันเนี่ย?! “