บทที่ 1010

เฉียนหงเล่นก็รีบพูดถามอย่างประจบว่า : “แม่ คุณจะเอาไข่ไก่ และแป้งไปทําอะไรคะ? ”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดว่า : “คืนนี้จะห่อเกี่ยวยัดไส้กุยช่ายกับ ไข่กินนะ!

เซียวไห่หลงพูดอย่างตกใจว่า “คุณย่า คืนนี้ห่อเกี่ยวกินเหรอ

ครับ?

“ใช่แล้ว! ” นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่างยิ้มกริ่มว่า “ไส้ กุยช่ายกับไข่ชอบไหม

เซียวไห่หลงยิ้มพร้อมพูดว่า “ไอ้หยาชอบกินมาเลยครับ! นานมากแล้วที่ไม่ได้กินเกี๊ยวไส้กุยช่ายไข่นะ เมื่อคุณย่าพูดแบบ นี้ ผมก็น้ำลายไหลแล้ว !

เซียวฉางเฉียนก็หัวเราะเฮอๆพร้อมพูดว่า “แม่ วันนี้ทำไมแม่ ถึงคิดจะทำเกี้ยวไส้กุยช่ายไขกินล่ะ? แม่ไม่ได้ลงครัวห่อเกี๊ยวมา นานมากแล้วนะ”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดว่า : “วันนี้ฉันมีความสุข เกี๊ยวไส้ กุยช่ายกับไข่ในคืนนี้รับรองกินกันได้เพียงพอแน่ ! ”

“ดีจังเลย!” เซียวฉางเฉียนถอนหายใจพร้อมพูดว่า : “ผมไม่ ได้กินเกี๊ยวมานานแล้ว วันนี้จะได้กินให้หายอยากแล้ว! ”
เฉียนหงเป็นเอ่ยปากถามว่า : “แม่ นอกจากแป้งกับไข่ไก่ ต้องการให้ฉันซื้อกุยช่ายมาด้วยไหมคะ?

นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มพร้อมพูดอย่างภูมิใจว่า : “บ่ายวันนี้ที่ บ้านของเเฉิน กุยช่ายสดใหม่เยอะแยะเลย เดี๋ยวฉันจะออกไป ตัดมันสักสองกอกลับมานะ!

เซียวฉางเฉียนรีบเอ่ยถามว่า “แม่งั้นก็ตัดมาเยอะๆหน่อยนะ จะได้ถือโอกาสห่อเกี่ยวไส้หมูกุยช่ายด้วยเลยก็ได้! ”

เซียวเวยเวยพูดว่า : “ยังสามารถนำมาทำพายไส้กุยช่ายทอด ด้วย! ”

“ได้ได้ได้! ” นายหญิงใหญ่เชียวพยักหน้ายิ้มพร้อมพูดว่า : “งั้นเดี๋ยวฉันจะตัดมาเยอะหน่อยนะ!

เมื่อถึงบ่ายห้าโมงกว่าๆ นายหญิงใหญ่เซียวก็ถือมีดเดินออก

จากบ้านไป

เธอเอามีดวางไว้ในตะกร้าไม้ไผ่วิ่งยองๆมายังรั้วนอกบ้านข องเย่เฉิน

นายหญิงใหญ่เซียวมองดูรอบๆ เห็นว่าในสวนไม่มีคนอยู่ ก็รีบ หยิบมีดออกมา ยื่นมือเข้าไปในรั้วตัดกุยช่ายมากอใหญ่

หลังจากที่ตัดเสร็จหนึ่งกอแล้ว เธอก็รีบตัดอีกสองกอใหญ่

เมื่อตัวเองรู้สึกว่าน่าจะพอแล้ว แต่คิดอย่างละเอียดๆ กุยช่าย ที่ดีขนาดนี้หายากมากเลยจริงๆ ถ้าไม่ตัดไปอีกสักหน่อยก็จะเสีย เปรียบไปแล้ว
ดังนั้นเธอจึงตัดอย่างต่อเนื่องอีกหกกอ เอา“กุยชาย”ที่ตัดมา ได้ใส่ลงไปในตะกร้าไม้ไผ่ไม่พอแล้ว

เมื่อเห็นว่าสำเร็จผลแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวก็รีบวิ่งกลับบ้าน เลย

ในเวลานี้ หม่าหลันเห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว จึง

เดินไปที่ระเบียงเตรียมที่จะอาบแดด

ถึงอย่างไรหมอก็เคยบอกเธอว่า หากอยากให้ขาหายไวๆ ก็ ต้องอาบแดดให้เยอะหน่อย สามารถสังเคราะห์วิตามินดีได้

มาถึงที่ระเบียง เธอก็เห็นนายหญิงใหญ่เซียวขโมยผักไปอีก แล้วพอดี พูดด่าทออย่างกระหืดกระหอบว่า : “อีแก่ตายยาก อย่างแก เมื่อเช้าเพิ่งจะมาขโมยผักบ้านของฉันไปตั้งเยอะแยะ บ่ายนี้ยังกล้ามาขโมยอีก แกยังมียางอายไหม? ”

นายหญิงใหญ่เซียวหันหน้าไปมองเธอกระทืบเท้าบนถนน พร้อมด่าว่า : “ทำไมเหรอ? ซึ่งเป็นลูกสะใภ้ของกู กูกินผักเล็กๆ น้อยๆของมึง มึงยังกล้ามาพูดจาจี้จี้จุกจิกกับกูเหรอ?

หม่าหลันด่าทอว่า : “ใครแม่งเป็นลูกสะใภ้ของแก แกมันคน หน้าไม่อาย ครั้งหน้าถ้าหากแกยังกล้ามาขโมยผักที่บ้านฉัน ฉัน จะหักแขนแกเป็นท่อนเลย!

นายหญิงใหญ่เชียวพูดถยออกมา พูดด่าว่า “ขาข้างนั้นของ ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะหายดีเมื่อไหร่ ยังจะกล้ามาด่าเสียงดัง ลั่นกับกู ? เชื่อไหมว่าครั้งหน้ากูจะหักขาของมึงอีก? ”
เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

ทันที!

ขาของเธอ ก็ถูกหม่าหลันหักเมื่อตอนที่อยู่ในสถานกักขัง แค้น นี้เธอยังคงจดจำไว้อยู่เสมอ

เมื่อเห็นว่านายหญิงใหญ่เซียวเข้ามาขโมยผักอีก แล้วยังเอา เรื่อง กขามาด่าตัวเอง หม่าหลันขบเคียวเขี้ยวฟันด่าทอด้วย ความเกลียดชังว่า : “แกก็ขโมยไปเถอะ! อีแก่! ปากชั้นต่ำ ขนาดนี้ สักวันก็ตายห่าเอง!

นายหญิงใหญ่เซียวพูดเองอย่างเยือกเย็น : “จะบอกให้ฟังนะ หม่าหลัน อายุยืนยาว ถึงตายไปแปดร้อยครั้งก็ยังไม่ตาย เลย! ไม่เชื่อก็รอดูแล้วกัน ดูว่าใครตายก่อนกัน ! “