บทที่ 1001

เจ็ดโมงเช้า เซียวซูหนค่อยๆตื่นขึ้นมา ครั้งนี้เธอนอนหลับได้ สบายกว่าครั้งก่อนเยอะ ไม่ฝันทั้งคืนเลย และก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา แม้แต่ครั้งเดียว เหมือนว่านอนหลับลึกตลอดทั้งคืน เพราะงั้นรู้สึก สดชื่นอย่างมากไปทั้งตัวเลย

หลังจากที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นเเฉินแล้ว เซียวชูหนก็ไม่ได้รู้สึก ตกใจ เพราะเย่เฉินจะนอนตื่นเช้ากว่าเธอทุกวัน

เพราะรู้ว่าวันนี้เเฉินจะพาตัวเองไปเก็บผักผลไม้ ดังนั้นเซียวซู หรับจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ และในใจก็รอคอยเป็นอย่างมาก

หลังจากล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้ว เซียวซูหนก็เปลี่ยนเป็น ชุดกีฬา แล้วถึงจะเดินลงไปชั้นล่าง

เดิมที่เธอคิดว่าเยเฉันกำลังทำอาหารเช้าอยู่ กินอาหารเช้า เสร็จแล้วถึงจะออกเดินทางไปชานเมือง แต่คิดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะ รอตัวเองอยู่ที่ห้องรับแขก

เมื่อเย่เฉินเห็นเซียวซูหนเดินลงมา ก็รีบเดินเข้าไปทันที ยิ้ม พร้อมพูดว่า : “ที่รัก ไปกัน เราออกไปเก็บผักผลไม้กันนะ! ”

เชียวชูหนถามด้วยความตกใจอย่างมาก : “ต๊ะ? ไปตอนนี้ เลยเหรอ? ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ…….

เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “ยังจะกินข้าวเช้าอะไรอีกละ กลับมา ค่อยกินนะ”
พูดแล้ว ก็ยื่นมือไปจับมือของเซียวซูหน ดึงเธอพร้อมเดิน ออกไปข้างนอก

เซียวซูหน โดนเย่เฉินดึงมือเดินออกมา รู้สึกหัวใจเต้นแรง อย่างมาก ทั้งรู้สึกอาย ทั้งรู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะพูดถาม ว่า : “เย่เฉิน ขับรถออกไปเก็บผักผลไม้ที่ชานเมือง เสร็จแล้วค่อย กลับมา ไม่ว่ายังไงก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งค่อนวันเลยนะ ถ้าเราไม่ กินข้าวรองท้องไปสักนิด ถึงตอนนั้นเกิดหิวขึ้นมาแล้วจะทำยัง ไง? ”

เยเฉันยิ้มพร้อมพูดว่า : “คุณไปกับผมเดี๋ยวก็รู้เอง ผมจัด เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”

เซียวซูหนถามอย่างอยากรู้ว่า : “หรือว่าคุณได้จัดเตรียม การท่องเที่ยวเชิงเกษตรรูปแบบใหม่ไว้แล้วงั้นเหรอ? ” เยเฉินลากเซียวหวั่นออกมาถึงหน้าประตู ยิ้มพร้อมพูดว่า :

“มา คุณหลับตาลงก่อน

เซียวซูหนก็ยิ่งจะประหลาดใจ “เย่เฉิน ให้ฉันหลับตาลง ตอนนี้เลยเหรอ มันเร็วไปหน่อยหรือเปล่า?

เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “เร็วไปหน่อยอะไรกันล่ะ ไม่เร็วแล้ว เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”

เซียวซูหนทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างจนใจ หลับตาลง พูดด้วย น้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า : “ก็ได้ค่ะ เห็นว่าคุณจะพาฉันไปเก็บผักผล ไม้หรอกนะ ก็เลยเชื่อฟังที่คุณพูด”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า “งั้นคุณห้ามแอบดูนะ! ”

เขียวชหรับพูดอย่างจริงจังว่า : “คุณวางใจเถอะ ฉันไม่แอบดู แน่นอน! คนอย่างฉันก็ชอบการเซอร์ไพรส์เหมือนกัน ! ”

“งั้นก็เลย!

เย่เฉินจูงมือที่ขาวนวลและอบอุ่นของเซียวซูหน พาเขาเดิน ออกจากบ้านไปอย่างระมัดระวัง เดินมาจนถึงในสวน สวนที่อยู่ ทางทิศตะวันตก ในเวลานี้ ปลูกทั้งผักและผลไม้กว่าหนึ่งไร่แล้ว

อีกอย่างต้นกล้าของผักผลไม้เหล่านี้ก็ได้รับการคัดสรรมา อย่างดี โดยหวังเจิ้งกาง ไม่เพียงแค่ผลจะงอกงามได้ดี แม้แต่รู เล็กที่แมลงเจาะกินก็ไม่มีเลย สีของผลไม้นั่นก็มีสีสันมาก ใบ ของมันก็เขียวขจี บวกกับมีหยดน้ำค้างในตอนเช้า เห็นแล้วก็ ทำให้คนรู้สึกทึ่ง

เย่เฉินจูงมือของเซียวหวั่นออกมา มาถึงตรงหน้าของสวนผัก ถึงจะยิ้มพร้อมพูดกับเธอว่า : “ที่รัก คุณลืมตาได้แล้ว”

เซียวชูหนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า : “ต้องนั่งรถไปไม่ใช่ เหรอ? ยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็ให้ฉันลืมตาแล้วเหรอ?

“ใช่สิเย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า “ให้คุณลืมตาคุณก็ลืมตาเถอะ” เชียวชูหนยิ้มพร้อมพูดว่า “งั้นฉันลืมตาแล้วนะ! ” พูดแล้ว เธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้ว

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา พระอาทิตย์ที่ขึ้นทางทิศตะวันออกนำพาแสงอรุณ งดงาม สาดส่องไปยังแววตาที่สดใสของเธอ ทำให้ เธอดวงตาพร่ามัวไปชั่วขณะ มองเห็นไม่ชัดเจน

ตามมาด้วย การมองเห็นของเธอที่ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

ในเวลานี้ เธอถึงได้พบความน่าทึ่ง ตรงหน้าของตัวเอง จู่ๆก็มี สวนผักและผลไม้ที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เธออุทานเสียงออกมาอย่างตกใจ

ตามมาด้วยเอามือทั้งสองข้างปิดปากของตัวเองทันที