บทที่ 99 ฉันไม่ต้องการเป็นลูกชายของแดดดื้นาย

กานต์มองนรมนแล้ว หลบสายตาเล็กน้อย

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆ ในตอนนี้ก็ไม่อยากให้บุริ

ศร์ตาย

“หม่าม้ ขอโทษครับ”

เสียงของกานต์เบามาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่นรมน

ก็ยังได้ยิน

เธอรู้สึกค่อนข้างปวดใจอย่างฉับพลัน

กานต์เป็นเด็กดี แล้วก็เป็นเด็กที่รู้เรื่อง มีความรู้สึกดีต่อ กิจจาอย่างนั้น เขาต้องทำเพื่อกิจจาอยู่แล้วสินะ?

ไม่ได้เป็นเพราะรู้ตัวตนของบุริศร์อยู่แล้วอย่างแน่นอนถึง เป็นอย่างนี้ใช่ไหม?

นรมนอึดอัดใจ แต่มองลูกชายที่ละอายใจสายตาตำหนิ ตนเองแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปใกล้ๆลูบหัวของเขาพูดขึ้น: “ไม่เป็นไรลูก หม่ามแค่คิดไม่ถึงว่าลูกจะมีเมตตาขนาดนี้ ให้แดดดี้ของเพื่อนสนิทมากมายอย่างนี้”

กิจจาได้ยินกานต์บอกว่าเขาก็มีหมู่เลือดหายาก ก็ กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจทันที

“พี่ใหญ่ ดีจังเลย! อย่างที่คิดเอาไว้ว่าพวกเราเป็นพี่น้อง กัน แม้กระทั่งหมู่เลือดก็เหมือนกัน อีกสักพักฉันจะบอก แดดดี้ฉัน ให้รับนายเป็นลูกชายบุญธรรม ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะเป็นพี่น้องกันจริงๆแล้ว”

“ฉันไม่ต้องการ! ฉันไม่ต้องการเป็นลูกชายของแดดดี้ นาย! ฉันช่วยเขาก็แค่เห็นแก่นาย อย่างอื่นนายไม่ต้องคิด เลยนะ”

ท่าทางของกานต์แน่วแน่มาก น้ำเสียงก็ไม่ได้ดีมาก

กิจจาตกตะลึงไปแล้วครู่หนึ่ง รู้สึกว่าบางทีกานต์ก็ทำให้ คนอื่นไม่เข้าใจเอาเสียเลย เพียงแต่ตอนนี้เขาสามารถช่วย แดดดี้ของเขาได้ กิจจาก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว

เมื่อหมอเห็นเด็กทั้งสองคนกระตือรือร้นเช่นนี้ ก็รีบหันไป

มองนรมน

%3D “คุณนรมน คุณดู..”

“ก็ทำตามความหมายของเด็กๆนั่นแหละค่ะ เพียงแค่อย่า เกินปริมาณเลือดปกติของพวกเขา”

“เรื่องนี้แน่นอนครับ!”

หมอปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่ง รีบพากานต์กับกิจจาไปห้อง

ตรวจเลือดแล้ว

คมทิพย์เห็นพวกเขาเดินไปหมดแล้ว จึงเพิ่งจะพูดเสียง ต่ำออกมา: “ทำไมเธอถึงช่วยเขา? ยิ่งกว่านั้นกานต์ก็เป็น เพียงแค่เด็กคนหนึ่ง”

“กมลต้องการให้บุริศร์มีชีวิตอยู่ อย่างน้อยที่สุดตอนนี้

เขายังตายไม่ได้” นรมนไม่รู้ว่าพูดให้คมทิพย์ฟัง หรือพูดให้ตนเองฟัง เพียงแต่รู้สึกว่าเจ็บปวดใจจนจะทนไม่ไหวแล้ว

ครู่เดียวกานต์กับกิจจาก็ออกมาแล้ว คุณหมอบอกว่าหมู่ เลือดตรงกันอย่างสมบูรณ์ เตรียมตัวไปให้เลือดทันที เพราะกิจจาเป็นลูกชายของบุริศร์ จึงโดนเข้าไปคนแรก

กานต์จับมือของนรมนเอาไว้ พูดเสียงต่ำ : “หม่าม โกรธ มากใช่ไหมครับ?”

“ทำไมถามอย่างนี้?”

นรมนรู้สึกว่าตนไม่เคยแสดงท่าทางที่มีต่อบุริศร์ต่อหน้า ของลูกชายเลย ยิ่งไม่เคยพูดถึงบุญคุณและความแค้น ระหว่างตนเองกับบุริศร์ด้วย แต่เห็นท่าทางตอนนี้ของ กานต์ เธอก็ค่อนข้างไม่สบายใจเล็กน้อย

นี่ลูกชายรู้อะไรแล้ว?

กานต์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น: “ผมรู้สึกเหมือนหม่ามี้ ไม่ค่อยชอบเขา ผมช่วยเขาแล้ว หม่ามไม่สบายใจใช่ ไหม?”

“แล้วลูกสบายใจไหม?”

นรมนไม่ตอบแต่ถามกลับ

กานต์ตกตะลึงไปแล้ว

สบายใจไหม?

เหมือนจะไม่ได้สบายใจขนาดนั้น

แต่เขาก็ไม่อยากให้เขาตาย
“ครั้งนี้ที่หม่ามี้กลับมาก็เพื่อให้น้องสาวกลับมาใช่ไหม?

แต่หลังจากที่กลับมาก็พัวพันอยู่กับเขาตลอด เพราะเขา สามารถช่วยน้องสาวได้ใช่ไหมครับ? ถ้าเขาตายไปแล้ว น้องสาวก็ไม่มีหวังแล้วใช่ไหมครับ?” กานต์เอาแต่มองนรมน ในดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายแสง

ที่ทำให้นรมนไม่สามารถเผชิญหน้าได้อยู่เล็กน้อย

ในนาทีที่บุริศร์ล้มลงไป ในหัวของเธอไม่มีกมลอยู่เลย ในจุดนี้อย่างไรเธอก็ไม่กล้ายอมรับ

มองสายตาที่คาดหวังของลูกชาย นรมนจึงยิ้มแล้วพูด ขึ้น”ใช่จ๊ะ ดังนั้นสิ่งที่กานต์ทำถูกต้องแล้ว ขอบคุณกานต์ นะลูกที่ช่วยเขาแทนหม่ามีกับน้องสาว”

“หม่าม!”

กานต์กอดนรมนเอาไว้แน่นๆ ในใจรู้สึกผิดเหลือเกิน เมื่อครู่ตอนที่เขาตัดสินใจบริจาคเลือดไม่ได้คิดเยอะ

ขนาดนั้น คนๆนั้นทำไม่ดีกับเขาและหม่าม้ แต่เพราะอะไรเขาถึงยัง อยากช่วยเขาอีกนะ?

ในใจของกานต์กำลังยุ่งเหยิง เห็นกิจจาเดินขมวดคิ้ว

ออกมาแล้ว

“เป็นอะไรไป?”

เขาปล่อยนรมน แล้วมองไปทางกิจจา

กิจจากระพริบตาปริบๆแล้วพูดขึ้น: “เจ็บ! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าให้เลือดจะเจ็บขนาดนี้!”

“เจ้าโง่!”

กานต์ว่าเขาอย่างเย็นชา แล้วก็เดินเข้าไปในห้องบริจาค เลือดตามอำเภอใจ

“พี่ใหญ่ ฉันไปเป็นเพื่อน”

กิจจาตามเข้าไปอย่างปลื้มปีติ

กานต์มองเห็นอย่างชัดเจนว่าบุริศร์นอนอยู่บนเตียง ผ่าตัด

ผู้ชายที่เคยองอาจห้าวหาญอย่างนั้น ตอนนี้ใบหน้ากลับ ซีดขาว นอนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่มีเรี่ยวแรง กานต์ก็รู้สึกไม่ ค่อยชินขึ้นมาทันที

เขายังจำได้ว่าก่อนหน้านี้บุริศร์กับเขายังนั่งคุยกันอยู่ใน ห้องโดยสารของเครื่องบินอยู่เลย ทำไมแค่พริบตาถึง กลายเป็นอย่างนี้ไปแล้วล่ะ?

หม่ามทำร้ายเขาจริงๆหรือ?

กานต์รู้สึกยุ่งเหยิง

คุณหมอมองกานต์ครั้งหนึ่ง ก็คิดว่าเขาคงจะกลัวนิด

หน่อยแล้ว

“ทำใจสบายๆนะ เจ็บแค่ครู่เดียว ฉันไม่เอาเลือดออกมา เยอะเกินไปหรอก”

แต่กานต์กลับไม่ได้ตอบคุณหมอ เดินไปข้างหน้าเตียง ผ่าตัดของบุริศร์ทันที พูดกับบุริศร์ที่สลบไม่ได้สติ: “จำไว้นะ คุณเป็นหนี้ชีวิตผม ผมจะให้คุณชดใช้”

หลังจากพูดออกไปแล้ว ทุกคนล้วนแต่ตกตะลึงกันไป

หมด

กิจจาตอบสนองกลับมาก่อนเลย ตบอกของตนเองเบาๆ แล้วพูด: “พี่ใหญ่ ฉันก็เป็นหนี้ชีวิตนาย ต่อไปเพียงแค่นาย ต้องการอะไรจากฉัน นายบอกมา ฉันจะไม่ลังเลอย่าง แน่นอน”

“ออกไป!”

กานต์พูดอย่างเย็นชา ท่าทางนั้นทำให้กิจจาตกใจ เขา เกือบจะคิดว่าเป็นบุริศร์ที่ตื่นขึ้นมาแล้ว

คุณหมอก็ตกตะลึงไปแล้ว รู้สึกว่ากานต์กับบุริศร์เหมือน กันมากเกินไปแล้ว แต่กิจจาเป็นทายาทที่ตระกูลโตเล็ก ยอมรับ ทำได้เพียงพากิจจาออกไปก่อน

กานต์นั่งบนเก้าอี้แล้ว มองคุณหมอที่เริ่มหาเส้นเลือด จากนั้นก็เจาะเลือดออกมา ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ขมวดคิ้ว สักนิด ดวงตาทั้งคู่เอาแต่มองบุริศร์ จับจ้องอยู่ตลอด

จริงๆบุริศร์รู้สึกตัวตื่นแล้ว แต่เป็นเพราะเสียเลือดมาก จึง ลืมตาไม่ขึ้น คำพูดของกานต์เขาได้ยินหมดแล้ว เพียงแต่ที่ ทำให้เขาคาดไม่ถึงอย่างยิ่งก็คือ ไม่นึกว่ากานต์จะเป็นฝ่าย เสนอตัวให้เลือดเขา

สำหรับเรื่องนี้บุริศร์คาดไม่ถึงจริงๆ ทั้งตกใจทั้งดีใจ หมอไม่กล้าเอาเลือดออกมามากเกินไป ตอนที่เลือดออก

มาครบ400CCแล้วก็หยุดลง
กานต์กดแขนของตนเอาไว้ แล้วก็ออกไปจากห้องผ่าตัด

โดยไม่พูดอะไรเลย

นรมนเห็นกานต์ออกมา ก็รีบเดินเข้าไปหา

“ลูกชาย ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“หม่าม ผมหิวแล้ว ทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิครับ”

ใบหน้าที่รอคอยของกานต์กำลังมองนรมนอยู่

กิจจาที่อยู่ข้างๆก็คล้อยตามไปด้วย

“คุณน้า ผมก็หิวแล้ว อีกอย่างเมื่อครู่ผมก็เพิ่งเสียเลือดไป ผมอ่อนเพลียจังเลยครับ”

จริงๆนรมนไม่อยากออกไป เธออยากอยู่จนกว่าจะได้ยิน คุณหมอบอกว่าบุริศร์ไม่เป็นไร อยากเห็นกับตาว่าเขาพ้น ขีดอันตราย แต่ดวงตาที่รอคอยคู่นั้นของลูกชายทำให้เธอ ปฏิเสธไม่ลง แล้วก็ทำให้เธอได้สติขึ้นมาทันที บุริศร์ไม่ คู่ควรกับความเป็นห่วงของเธอตั้งแต่แรก

บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นแผนการร้ายของบุริศร์ก็เป็นไป

ได้

คมทิพย์เห็นเธอลังเลเล็กน้อย จึงพูดเสียงต่ำ: “ฉันกลับ ไปทำให้พวกเขากินดีกว่า เธออยู่ที่นี่เถอะ”

“ไม่ต้องหรอก ลูกชายฉันติดกินข้าวฝีมือฉันแล้ว ฉันไป ก่อนนะ”

เสียงนรมนตอนนี้เย็นชาเล็กน้อย เหมือนกับความกังวล ใจทั้งหมดเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว แต่คมทิพย์ก็รู้ว่าเธอไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่แสดงออกมา

“อย่างนั้นก็ได้ แล้วเจอกันนะ”

คมทิพย์ตบไหล่เธอเบาๆ รู้ว่านรมนเป็นคนที่มีการ วางแผน ตอนนี้ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีความเป็นไปได้ที่ จะเปลี่ยนแปลง

มือข้างหนึ่งของนรมนจูงกานต์ อีกข้างหนึ่งจูงกิจจา เดิน ออกไปจากทางเข้าห้องผ่าตัดแล้ว แสงอาทิตย์ที่ด้านนอกโผล่ขึ้นมา แสงที่อบอุ่น แต่นรมน

กลับไม่รู้สึก

กานต์กลับมาที่ห้องแล้ว นรมนไปที่ห้องครัว กิจจาพูด เจื้อยแจ้วไม่หยุด: “พี่ใหญ่ เจ็บแขนไหม? ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก แล้ว! บอกตามตรง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่านายจะบริจาคเลือด ให้แดดดี้ของฉัน พี่ใหญ่ ขอบคุณมากนะ! นายไม่รู้หรอก ว่าฉันรักนายขึ้นเรื่อยๆแล้ว!”

พูดๆอยู่ กิจจาก็กระโจนเข้าใส่กานต์อย่างครึกโครม กานต์ยื่นขายาวๆออกมา เตะกิจจาไปข้างๆทันที “หุบปาก! เงียบหน่อย! หนวกหูจะตายแล้ว!”

กานต์ขมวดคิ้วพูดอย่างรำคาญ ท่าทางเหมือนห้ามคน แปลกเข้ามา

กิจจาลูบๆน่องของตนเอง พูดอย่างน้อยใจ: “นายใจร้าย ขึ้นมาที่ไรเหมือนแดดดี้ของฉันมากจริงๆ ตกใจหมด! ถ้า ไม่รู้ก็คงคิดว่านายเป็นลูกของเขา ดูฉันสิ ไม่มีท่าทางของ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ