บทที่ 1232 คุณจะฆ่าฉันมั้ย

“กลัวขึ้นมาแล้วหรือ

วินเซนต์มองใบหน้าซีดเผือดของเกวลิน ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก แต่ความมืดหม่นหลายปีมานี้ทำให้ ไม่มีใครกล้ามองหน้าเขา

เกวลินแทบไม่เคยเห็นเขายิ้ม ยิ้มเย็นในบางครั้งทำให้รู้สึก หวาดหวั่น แต่เฉพาะครั้งนี้ ครั้งนี้วินเซนต์ยิ้มจริงๆ แล้ว

ใบหน้าข้างขวาตอนที่ยิ้มขึ้นคล้ายกับจะปรากฏลักยิ้ม ดูแล้ว เหมือนพี่ชายข้างบ้านที่อบอุ่น

รอยยิ้มบริสุทธิ์ของเขาในตอนนี้ทำให้รู้สึกหวั่นไหว

เกวลินรีบหันหน้าหนี

หวั่นไหวหรือ

เธอจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ทำให้หวั่นไหวได้อย่างไร

เขาเป็นปีศาจนะอย่าลืม

วินเซนต์ไม่สนใจเกวลินคิดอะไร เขาอยากจะจุดบุหรี่สูบอีก แต่ บุหรี่หมดแล้ว

ตั้งแต่ทรรศยาตาย เขาก็ห่างนิโคตินไม่ได้ สูบหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ติดแล้ว
ตอนนี้กล่องบุหรี่ว่างเปล่าแล้ว เขาย่นคิ้ว แต่ไม่คิดจะออกไป

เขามองรถราที่แล่นอยู่ข้างนอก พูดเสียงแผ่วเบา “รู้มั้ย หลัง จากฉันแก้แค้นให้ทรรศยา กลับไปที่บ้านเดิมของทรรศยา ฉัน อยากจะรับพ่อแม่ของเธอมาอยู่ด้วย เป็นเหมือนพ่อแม่ของตัวเอง ตอบแทนบุญคุณแทนทรรศยา แต่พวกเขากลับไล่ฉันออกจาก บ้าน ถึงกับไม่อยากเห็นหน้าด้วยซ้ำ”

“พวกเขาบอกว่าฉันเป็นปีศาจ บอกว่าทำไมฉันโหดเหี้ยม อย่างนั้น ทำไมไม่ให้กฎหมายลงโทษคนพวกนั้นก็ได้ ทำไมต้อง ไล่ฆ่าพวกนั้นทีละคน ตอนนั้นฉันนึกว่าได้ยินเรื่องตลก

“ตอนที่ทรรศยาถูกพวกมันทำอย่างนั้นทำไมไม่พูด ทรรศยา เป็นแค่ผู้หญิง ผู้หญิงบอบบาง พวกมันหั่นศพทรรศยาโหดเหี้ยม อย่างนั้น ฉันก็แค่ตอบโตตาต่อตา พ่อแม่มองฉันเหมือนมอง นักโทษ พวกเขาบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับทรรศยา บอกว่าดีแล้วที่ ฉันไม่ได้แต่งงานกับทรรศยา ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้ลูกสาวพวก เขาเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

ตอนที่พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าวินเซนต์ในที่สุดก็ปรากฏความเจ็บ ปวดและเสียใจ

ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นลึกเหลือเกิน ลึกจนใจของเกวลิน เศร้าตามไปด้วย

“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมพวกเขาทำอย่างนี้กับคุณ คุณทำ อย่างนี้ก็เพื่อลูกสาวของพวกเขาไม่ใช่หรือ

ใช่แล้ว
เขาใช้ชีวิตคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงเพื่อทรรศยา แต่พ่อแม่ของเธอ กลับไม่สนใจเขา เขาทั้งเจ็บทั้งเศร้าเหลือเกิน แต่เขาไม่เคยใส่ใจ

คนเดียวที่เขาใส่ใจมีแต่ทรรศยา

แต่ละคนก็มีวิธีแก้แค้นเป็นของตัวเอง

พวกสารเลวนั่นส่งให้กฎหมายจัดการ ย่อมหนีไม่พ้นความ ตาย แต่พวกนั้นตายง่ายเกินไป

ความทรมานที่ทรรศยาได้รับ ทำไมต้องให้พวกมันได้มีความ สุขล่ะ

สายตาของวินเซนต์กลับมามีความเย็นชาอีกครั้ง

“ฉันไม่โทษพวกเขา พวกเขาเป็นคนซื่อสัตย์ เติบโตท่ามกลาง แสงสว่าง พวกเขาไม่รู้ว่าโลกนี้มืดมิดแค่ไหน โหดร้ายแค่ไหน พวกเขารู้แค่ลูกสาวเสียสละ ได้รับการยกย่องเป็นวีรสตรี นี่คือ เกียรติของครอบครัว เป็นความภูมิใจของทรรศยา แต่ถ้าให้ฉัน เลือก ฉันยอมไม่เลือกความภูมิใจนั่น ฉันขอแค่ให้เธอมีชีวิตอยู่ เคียงข้างฉัน ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกด้วยกัน มีลูกให้ ฉัน ครอบครัวของเรามีความสุขตลอดไป

เสียงของวินเซนต์จู่ๆ ก็สะอึก น้ำตารื้นขึ้นในดวงตา

นานเท่าไหร่แล้ว

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้คิดถึงทรรศยาขนาดนี้

เก้าปีแล้ว!
เขาปิดใจตัดขาดกับความรักใช้ชีวิตเหมือนศพเดินได้ วันนี้ถูก แทงแผลเก่า เห็นความจริงใจและสวยงาม ในตอนนั้นในหยด เลือด เขาไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ชั่วขณะ

เกวลินตะลึงงัน

ดูเหมือนผู้ชายคนนี้รักผู้หญิงที่ชื่อทรรศยาจริงๆ

ถ้าเธอมีคนรักแบบนี้ เช่นนั้นคงตายตาหลับยั้ง

แต่บุณพจน์ของเธอล่ะ

เกวลินทันใดนั้นรู้สึกไม่ค่อยอยากจะคิดเรื่องนั้น

เธอก้มหน้าพูดแผ่วเบา “ฉันถูกเขาเก็บมา”

วินเซนต์ตะลึง

เขาแค่อยากจะพูดความในใจที่ตลอดหลายปีมานี้อยากจะพูด กับทรรศยาให้จบเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงเกวลินจะพูดถึงเรื่องของตัว เองขึ้นมา

วินเซนต์ยนคิ้วนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ขัดเธอ

เกวลินกลับฝืนยิ้ม “ฉันเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ ในบ้านเด็กกำพร้าแล้ว เด็กที่นั่นน่ารำคาญมาก พวกเขาชอบ รังแกฉัน เพราะฉันผิวเหลืองตาดำ แตกต่างจากพวกเขา แม้แต่ หัวหน้าบ้านเด็กกำพร้าก็ไม่ช่วยฉัน ทุกวันฉันกินข้าวเหลือทิ้ง กิน น้ำที่พวกเขาไม่ดื่ม ฉันคิดว่าตัวเองคงจะโตแบบนี้ในบ้านเด็กกำพร้า แต่ปีที่ฉันอายุสิบสี่บุณพจน์ก็มา
“เขาเหมือนแสงอาทิตย์ส่องสว่าง พูดจาอ่อนโยนกับฉัน เธอ อยากไปจากที่นี่มั้ย อยากไปกับฉันมั้ย ตอนนั้นรอยยิ้มของเขา อบอุ่นมาก เหมือนแสงอาทิตย์ สายตาของเขาก็เหมือนกัน ฉันไม่ ลังเลที่จะตามเขาไป ฉันบอกตัวเอง ฉันอยากจะเจอคนที่เหมือน กับฉัน คนที่ประเภทเดียวกับฉัน

เล่าถึงตรงนี้ เกวลินจู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา

เสียงร้องไห้ไม่ดังนัก ถึงกับแทบไม่มีเสียง แต่มองเห็นน้ำตาที่ ไร้เสียงไหลรินจากขอบตา

เธอเล่าต่อ “บุณพจน์ดีกับฉันมากจริงๆ เขาให้ฉันกินของที่ อร่อยที่สุด เสื้อผ้าที่สวยที่สุด ซื้อตุ๊กตาที่ฉันอยากได้แต่ไม่เคยได้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ เขาบอกกับฉัน ฉันเป็น เด็กดี เขาชอบที่ฉันเชื่อฟังฉันถึงยิ่งพยายามทำให้ตัวเองเชื่อฟัง เราอยู่ด้วยกันหนึ่งปีแล้ว เขาบอกกับฉัน อยากจะอยู่ข้างเขาต้อง แข็งแกร่ง แต่ฉันอ่อนแอเหลือเกิน ฉันต้องเติมเต็มตัวเองถึงจะ ตามเขาได้ทัน ตอนนั้นฉันไม่ลังเลสักนิดที่จะรับปาก เพราะฉัน อยากอยู่กับเขา”

“ไม่เคยมีใครดีกับฉันขนาดนั้น และไม่เคยมีใครถามฉันอยาก

ได้อะไร มีเพียงเขา เขาให้ความอบอุ่น ให้ทุกอย่างที่ฉันอยากได้

สําหรับฉันนี่คือสวรรค์ เขาบอกว่ารอฉันแข็งแกร่ง เขาจะช่วยฉัน

ตามหาพ่อแม่ แล้วถามพวกเขา มถึงทิ้งลูกสาวที่ฉลาดอย่าง

นี้ ฉันรู้ เขาอยากจะระบายแค้นเพื่อฉัน ตอนที่เขาบอกให้ฉัน

ทําให้ตัวเองแข็งแกร่ง ฉันไม่อยากให้เขาผิดหวัง
“จากนั้นฉันก็ถูกทิ้งไว้ที่เกาะหนึ่ง ที่นั่นมีเด็กถูกส่งไปเหมือน กับฉัน และมีเด็กบางคนที่มีผิวเหมือนกับฉัน ตอนนั้นฉันดีใจมาก เพราะนอกจากบุณพจน์ ทุกคนที่ฉันเจอไม่ใช่คนประเทศเดียวกับ ตัวเอง ได้พบกับคนที่อายุเหมือนกันสีผิวเหมือนกัน ไม่มีใครรู้ใน ใจฉันดีใจมากแค่ไหน”

“พวกเราฝึกกันหนักมาก หนักจนฉันแอบร้องไห้คนเดียวกลาง ดึก แต่ไม่มีคนปลอบฉัน ฉันคิดถึงเขามาก ฉันอยากโทรไปหา เขา แต่คนพวกนั้นบอกว่าโทรไม่ได้ บอกว่าเขาสั่งไว้ ฉันฝึกจนมี ความสามารถแล้วถึงจะกลับไปหาเขาได้

“สามปี ฉันอยู่ที่นั่นสามปี ในที่สุดฉันก็เข้าใจคนพวกนั้นทำ อะไร มิตรภาพที่ฉันเฝ้าใฝ่หาไม่เคยมาถึง ระหว่างเรามีแต่การ ต่อสู้ที่โหดร้าย ตลอดสามปี ฉันเต็มไปด้วยบาดแผล ในที่สุด ก็ได้กลับไปอยู่ข้างเขา เขาบอกกับฉัน ขอแค่มาที่นี่ฆ่าคุณจะ แต่งงานกับฉัน ให้ฉันสวมชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุด”

เล่าถึงตรงนี้ ใบหน้าของเกวลินอาบน้ำตาแล้ว

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ช่างเหมือนทรรศยาเหลือเกินมองวิน เซนต์ “ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันรักเขามาก ฉันรู้ดีระหว่างเรา ไม่มีความแค้นต่อกัน มาที่นี่เพื่อฆ่าคุณมันไม่ถูกต้อง แต่นี่เป็น หนทางเดียวที่ฉันจะได้ความสุข ฉันไม่มีญาติมิตร ไม่มีเพื่อน ฉัน มีเขาคนเดียว เพื่อผู้ชายคนนี้ ฉันยอมทิ้งความเป็นมนุษย์ ทิ้ง ความรู้สึกผิดชอบ ขอแค่เพื่อไขว่คว้าความสุขเท่านั้น แต่ฉันทำ มันพังแล้ว”
เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ สายตาวินเซนต์ก็เปลี่ยนไป บางทีคนอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่เขาเข้าใจความลำบากของเกว

เพราะไม่เคยได้รับ จึงได้ไม่คิดหน้าคิดหลัง ทุ่มเททุกอย่างเพื่อ ยึดมั่นความหวังที่มองเห็น

ตอนนี้แม้แต่ความหวังนี้ก็ไม่มีแล้ว ตอนนี้เธอคงหมดหวัง

ใจวินเซนต์ที่แข็งดั่งเหล็กทันใดนั้นก็อ่อนลง

เพราะใบหน้าของเธอ

วินเซนต์พูดเสียงเบา “เธอฆ่าพี่น้องของฉัน ทมโภลีกำลังจะ แต่งงาน แต่เธอกลับฆ่าเขา”

เกวลินเงยหน้าขึ้นทันที สายตาตกตะลึง

“ฉันไม่ได้ฆ่าคน ฉันแค่ทำร้ายพวกเขาเท่านั้น

“แต่ทมโกลีเลือดออกมาก ช่วยชีวิตไม่ทันเพิ่งจะตายไม่นาน

วินเซนต์รู้ดีพูดเรื่องนี้กับผู้หญิงคนนี้โหดร้ายเกินไป

เขายอมที่จะเชื่อผู้หญิงคนนี้ไม่คิดจะทำร้ายคนอื่นถึงตาย แต่ ผลก็คือทมโกลีตายแล้ว

เธอต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ของเรื่องนี้

สายตาตกตะลึงของเกวลิน ตอนนี้กลายเป็นหวาดหวั่น
“คุณจะฆ่าฉันใช่มั้ย ฉันดูออก คุณแคร์พวกพี่น้องของคุณ มาก”

“อืม พวกเขาอยู่กับฉันมาเก้าปีแล้ว เวลาแห่งความเป็นความ

ตาย ก็ได้พวกเขาช่วยชีวิตไว้

คำพูดของวินเซนต์ยิ่งทำให้เกวลินหมดอาลัยตายอยากมาก

“คุณจะฆ่าฉันใช่มั้ย

“ใช่ พรุ่งนี้ต่อหน้าทุกคน ส่งเธอไปเพื่อนทมโภลี”

เสียงของวินเซนต์แฝงด้วยความสั่นเทาและเสียใจที่ไม่อาจ

สังเกตได้

ในที่สุดเกวลินก็ระเบิดร้องไห้ออกมา

“บุณพจน์พูดว่ายังไง เขาจะไม่มาช่วยฉันจริงๆ ใช่มั้ย เขาเป็น คนรักของฉัน!”

วินเซนต์ขมวดคิ้วแน่น

เขายังไม่ได้สืบประวัติบุณพจน์ แต่ฟังจากปากเกวลินเกี่ยวกับ ผู้ชายคนนี้ จะต้องเป็นหัวหน้าที่เลี้ยงมือสังหารแน่

คนแบบนี้จะมีความรักได้อย่างไร

ต่อให้มี ก็ไม่มีทางมอบความรักให้ผู้หญิงโง่เง่าอย่างเกวลิน

เห็นได้ชัด เธอถูกบุณพจน์หลอกใช้
บุณพจน์รู้ถึงความรู้สึกของเธอ จึงใช้ความรักที่ทำให้เธอ กลายเป็นนักฆ่า ถึงกับส่งเป็นของขวัญมาให้เขา

เมื่อคิดถึงที่ตัวเองเพิ่งจะนอนกับผู้หญิงคนนี้ เดิมที่คิดว่าทำ เช่นนี้จะแลกความตายได้ ทำให้พี่น้องไม่เอาชีวิตเธอ ในเมื่อ เทียบพรหมจรรย์กับชีวิต มีชีวิตอยู่ก็ยังดีกว่า

แต่นึกไม่ถึงทมโภลีตายแล้ว

ชีวิตคนหนึ่งแลกกับความบริสุทธิ์ที่ผู้หญิงหวงแหนที่สุด มัน

เป็นไปไม่ได้

จะทําอย่างไรดี

เขาขึ้นใจเธอ เธอกลับฆ่าพี่น้องของเขา พรุ่งนี้เขาจะต้องฆ่า เธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ