แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 489 ฉันจะลงโทษนายชะ



บทที่ 489 ฉันจะลงโทษนายชะ

นรมนรู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กรักและเอ็นดูตนเอง เพียงแต่ไม่ ต้องการให้บริศรู้สภาพร่างกายของตน จึงรีบพูดขึ้นว่า “ฉัน จะไปเป็นเพื่อนคุณ ฉันจะเตรียมน้ำให้อาบ

“อืม”

ตอนนี้บริศ ไม่ต้องการแยกจากนรมนสักนิดเดียว คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นนรมนเป็นแบบนี้ ยิ่งอดรู้สึกสงสาร

ไม่ได้

“แม่จะไปให้คนเตรียมกับข้าว

“ไม่ต้องครับแม่ ผมทานบนเครื่องบินมาแล้ว เดี๋ยวอาบน้ำ เสร็จ ผมอยากพักผ่อนสักหน่อย

บริศ รู้สึกเหนื่อยจริงๆ

หลายปีมาแล้ว ไม่เคยรู้สึกว่าร่างกายถูกทำให้รู้สึกทรมาน อะไรแบบนี้ไปอย่างฟุ่มเฟือย วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดที่ ต้องการเจอนแมนมาคอยค้ำจุน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะ สามารถยืนหยัดกลับมาได้หรือเปล่า

แน่นอนว่านรมนก็มองเห็นใต้ตาที่ดำคล้ำของบุริศร์ จึงรู้สึก สงสารอยู่ไม่น้อย

“แม่ค่ะ พวกเรายังไม่หิว ขอกลับห้องไปพักสักหน่อยก่อนนะ”ไปเถอะๆ ”

คุณนายตระกูลโตเล็กก็รู้ว่า ตอนนี้ตนเองพูดมากไปก็เปล่า ประโยชน์ ถึงแม้จะพูดอะไรกับบุริศร์ เขาก็ไม่ฟังอยู่ดี

นรมนพาบุริศร์กลับมาที่ห้อง

เพิ่งจะเข้ามาในห้อง บุริศร์อีกดนรมนลงบนประตูทันที จูบที่ ร้อนผ่าวและบ้าคลั่งกวาดไปทั่วในทันที

เผชิญหน้ากับความเร่าร้อนของเขา นรมนก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ใดๆ ในทางตรงกันข้ามเธอโอบรอบสําคอของเขาอย่างให้ความ ร่วมมือสุดๆ เขย่งปลายเท้าตอบรับกลับไปอย่างตั้งใจ

ทั้งสองเหมือนดั่งไฟที่โหมกระหน่ำบนพื้นแห้ง บรรยากาศที่

เผาไหม้ทำให้อุณหภูมิทั้งห้องเพิ่มสูงขึ้นทันที

บุริศร์กอดนรมนไว้แน่น สองมือซุกซน

ถึงแม้นรมนก็มีความอยาก แต่ยังรู้ถึงร่างกายของตนเอง ว่า ตอนนี้เธอไม่สามารถทําได้

เมื่อบริศ ต้องการถอดเสื้อของนรมนออก เธอเอ่ยออกมาด้วย ลมหายใจหอบว่า : “ประจำเดือนของฉันยังไม่หมด

บริศ ชะงักงันไปเล็กน้อย

“ยังไม่หมด? “

เขาจําได้ว่าประจําเดือนของนรมนมาเจ็ดแปดวันแล้วไม่ใช่เห
รอ?

จะยังไม่หมดได้อย่างไร?

บรมนไม่กล้าสบตาเขา กล่าวเสียงเบาว่า “คุณหมอโพนี่ บอกว่าการแท้งลูกของฉันครั้งที่แล้วทำร้ายร่างกาย ครั้งนี้มีเลือด คั่งยังออกมาไม่หมด ดังนั้นต้องใช้เวลานานหน่อย ถือว่าเป็นการ ระบายน้ำคาวปลา”

สำหรับสิ่งที่นรมนพูดเหล่านี้ แน่นอนว่าบุริศร์ไม่ค่อยเข้าใจ เพียงแต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่โพนี่พูด และตอนนี้สีหน้าของนรมนไม่ดี กว่าเมื่อก่อนจริงๆ จึงอดกลั้นความอารมณ์ของตนเอง

“แต่ผมคิดถึงคุณมากเลย”

นี่คือคําพูดจากใจจริง

เขาคือผู้ชายที่ทรงพลัง ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร มนุษยธรรมมาแปดวัน ตอนนี้กลับมาอยู่ข้างกายภรรยา แทบรอ

ไม่ไหวที่จะได้เอ้อระเหยไปกับเธอ

วันนี้ในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม กลับรู้ว่าตนเองได้เพียงแค่มอง แต่กินไม่ได้ บุริศร์จะไม่เหี่ยวแห้งได้อย่างไร?

นรมนก็รู้สึกผิดไม่น้อย กล่าวเสียงเบาว่า “คงจะดีกว่าถ้าฉัน ไปเตรียมน้ำอาบให้คุณก่อน

พูดจบ เธอเกือบจะหนีออกมาจากใต้รักแร้ของบุริศร์ เดินตรง ไปที่ห้องน้ำ แต่กลับถูกบุรีศร์ซ้อนตัวเธอขึ้นมาทันที
“บุริศร์ ปล่อยฉันลงนะ

นรมนรู้สึกกังวล

เขาคงจะไม่เอาจริงใช่ไหม?

ถึงแม้เธออยากจะมอบให้เขา แต่ร่างกายตอนนี้ไม่อนุญาต

จริงๆ

นรมนรู้สึกกระวนกระวายใจ

บุริศร์กลับอุ้มเธอมาด้านข้างเตียง และวางเธอลงไป จากนั้น ถอดรองเท้าหนังให้เธอ และกล่าวอย่างอ่อนโยน “คุณไม่ค่อย สบายต้องพักผ่อนเยอะๆ เรื่องเตรียมน้ำอาบแบบนั้นคุณไม่ จําเป็นต้องทำหรอก นอนลงไปดีๆ ผมจะไปอาบน้ำ

พูดจบ เขายังลูบไล้เส้นผมของเธอ ท่าทางเอาอกเอาใจนั้น ทำให้นรมนรู้สึกอย่างร้องไห้อย่างห้ามไม่ได้

ถ้าร่างกายต้องตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ไปตลอดจะทำ อย่างไร?

นรมนรู้สึกกังวลใจ

บริศร์ไปที่ห้องอาบน้ำ ปิดประตูลง สีหน้าเมื่อสักครู่เปลี่ยนไป เขาเปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำไหลลงพื้น และหยิบมือถือออกมา

โทรหาพฤกษ์ทันที

“นายอยู่ไหน? ”

พฤกษ์คิดไม่ถึงว่าจะได้รับสายจากบุริศร์เร็วแบบนี้
เขาตอบเสียงเบา : “ประธานบริศร์ ผมอยู่ที่อำเภอน้ำสาย

“อำเภอ สาย? นายไม่อยู่ข้างๆ คุณนาย ไปอำเภอน้ำสาย ทำอะไร? ”

บุรีศรีรู้สึกเหมือนตนเองพลาดเรื่องสำคัญอะไรไปอย่าง กะทันหัน

ในช่วงเวลาแปดวัน นึกไม่ถึงว่าพฤกษ์จะไม่โทรหาตนเองเลย สักสาย นี่มันผิดปกติเกินไป แถมตอนนี้เขากลับมาแล้ว คาดไม่ ถึงว่าพฤกษ์จะไปอำเภอน้ำสาย และคนที่ไปรับเขากับนามนกลับ กลายเป็นกิมจิ

บุริศร์ยิ่งรู้สึกว่าไม่ปกติ

“ช่วงไม่กี่วันนี้ในบ้านเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่า?

คำถามของบริศทำให้พฤกษ์ชะงักงันไปเล็กน้อย

“ประธานบริศร์ ผมโทรหาแต่ท่านไม่รับสายของผมเลย? ผม ส่งข้อความกับรหัสลับท่านก็ไม่ได้รับเหรอครับ? ”

คำถามของพฤกษ์ทำให้คิ้วของบุริศร์ขมวดเล็กน้อย

นาย โทรหาฉัน? ”

“มากกว่าหนึ่งครั้งครับ

ทันใดนั้น พฤกษ์ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติ

“ประธานบริศร์ เกิดอะไรขึ้นกับท่านในช่วงเวลานี้หรือเปล่า ครับ? หรือว่ามือถือของท่านถูกคนควบคุมไว้ไม่อย่างนั้นทำไมถึงติดต่อท่านไม่ได้เลย? ”

พฤกษ์รู้สึกเป็นห่วงจริงๆ

บุรีศร์กลับกล่าวเสียงเบา: เรื่องนี้กลับมาแล้วค่อยคุยกัน นายบอกฉันมา ช่วงที่ฉันไม่อยู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น และทำไมนาย ต้องไปเมืองน้ำสาย? ”

ได้ยินบริศ ถามเช่นนี้ พฤกษ์จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้บริศ ฟัง

นรมนถูกจับตัวไป ร่างกายของเธอเกิดปัญหา เธอแทบจะตาย ที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และตอนนี้เธอจัดการให้พฤกษ์พา คมทิพย์ไปอยู่ที่เมืองน้ำสาย พฤกษ์เล่าทุกอย่างที่รู้ให้บริศร์ฟัง

หัวใจของบุริศร์เต้นแรงไม่ยอมหยุด และเต้นแรงขึ้นอีก

ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลย?

บริศร์แทบจะคลั่งไปจริงๆ

เขาไม่อาจจินตนาการได้ ในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่า นรมนจะต้องแบกรับความกดดันมากมายเช่นนั้น

มิน่าล่ะเธอถึงผอมลง มิน่าล่ะเธอจึงสุขภาพไม่ดี ที่แท้ก็เป็น แบบนี้

แต่คิดไม่ถึงว่าทั้งหมดนี้ป้องจะไม่บอกเขาเลย

ในใจของบริศ เต็มไปด้วยความโกรธอย่างยิ่ง พฤกษ์พูดอย่างคับข้องใจ : “ผมติดต่อท่านไม่ได้ ตอนนั้นถ้า ไม่ใช่เพราะเจตต์ คุณนายก็คง……
คำพูดส่วนที่เหลือพฤกษ์ไม่ได้พูดออกมา แต่บุริศร์รู้ผลที่ตาม

มา

เขาเอ่ยเสียงเบา : “นายอยู่ที่เมืองน้ำสายไปก่อน รอฉันมี เรื่องจะติดต่อนายไป

*ครับ!

หลังจากวางสาย ดวงตาของบุรีศร์มีร่องรอยความเดือดดาล เขาตอบโต้ด้วยการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว รอเมื่อเขาออกมา นรมนหลับไปที่ข้างเตียงแล้ว

บางทีร่างกายของเธอไม่อยากหลับ แต่กำลังวังชาไม่ค่อยดี ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะต้องไปรับบริศร์ บางทีเธออาจจะหลับไปนาน แล้ว

ลมหายใจของเธอค่อนข้างสม่ำเสมอ แต่กลับเบาบางเล็กน้อย จู่ๆ บุริศร์ก็รู้สึกตำหนิตนเองอย่างมาก

คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำให้ภรรยาของตนเองต้องแบกรับภาระ มากมายเช่นนี้

และผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีใครบอกเขาเลย แท้จริงแล้วเธอเห็นเขาเป็นผู้ชายของตัวเองหรือเปล่า? ความเด็ดเดี่ยวและความอดทนของเธอ ความทุ่มเทของเธอ ทําให้หัวใจของบริศ เหมือนถูกเฉือน รู้สึกเป็นทุกข์ยิ่งนัก
บริศ ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ และปรับอุณหภูมิเครื่องปรับ อากาศ ถึงจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ ลงมาชั้นล่าง

คุณนายตระกูลโตเล็กนั่งอยู่ในห้องโถง เมื่อเห็นบริศร์ลงมาก็ นึ่งไปพักหนึ่ง

ทำไมถึงไม่อยู่เป็นเพื่อนนรมน? ”

“เธอหลับไปแล้วครับ”

เขาตอบเสียงเบา จากนั้นนั่งลงตรงหน้าคุณนายตระกูลโตเล็ก

“แม่ครับ ใครจับตัวนรมนไป? ”

คุณนายตระกูลโตเล็กรู้ดีว่า ถ้าลูกชายตนเองต้องการรู้เรื่อง อะไรก็จะต้องรู้ให้ได้ เกรงว่านรมนจะต้องการปกปิดเขาทุกวิถี ทาง

“ไม่รู้สิ นรมนถูกจับตัวไปสี่วัน แต่กลับไม่มีใครปรากฏตัวออก มา อีกฝ่ายอาจจะต้องการให้นรมนเกิดขึ้นและดับสลายไปเอง แต่ใครจะเกลียดเธอได้ขนาดนี้? ตุลยาเหรอ? หรือว่าตั้งเม แต่ถึงแม้จะเป็นพวกเขาสองคน ที่สามารถเห็นนรมนจนตรอกได้ แบบนั้น และเจ็บปวดทรมานแบบนั้น ก็คงไม่สามารถอดกลั้นที่จะ ไม่ออกมาเยาะหยันได้ แต่พวกเขากลับไม่ทํา ดังนั้นคนที่แม่ สงสัยไม่ใช่พวกเขาสองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืนในรมน นอนโรงพยาบาล ตังเมปลอมเป็นนางพยาบาลต้องการเข้ามาฆ่า นรมน โชคดีที่มีเจตต์อยู่ จึงขวางมีดแทนนรมน ความเมตตานี้ ลูกต้องตอบแทนตระกูลรัตติกรวรกุล “
เรื่องเหล่านี้ คุณนายตระกูลโตเล็กไม่พูดออกมาอย่างเปิดเผย เธอรู้ว่าในใจของบริศร์รู้ดี และสามารถเข้าใจความรู้สึกที่เจตต์มี

เธอเชื่อว่าจะสามารถจัดการได้ดีตามระยะเวลา

บริศพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมเข้าใจแล้วครับ ผม สามารถจัดการได้ แม่ครับ ผมจะออกไปสักพัก แม่ช่วยดูนรมน ด้วยนะครับ”

“ลูกจะกลับมาเมื่อไหร่? ”

“อีกสักพัก”

บริศ พูดจบก็ออกไปจากประตู

เขาขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลทหาร ไปที่ห้องทำงานของป้อง

เป็นอันดับแรก

“บุริศร์ นายกลับมาแล้วเหรอ? ”

ป้องเห็นบริศร์กลับมา ก็ยืนขึ้นด้วยความดีใจ แต่ยังไม่ทันจะ เดินไปตรงหน้าบริศร์ ก็ถูกหมัดของเขาชกเข้าให้หนึ่งที

“นายเป็นบ้าหรือไง? ”

ป้องรีบหลบ แต่หมัดที่สองของบุริศร์ก็ชกเข้ามา

ไม่มีทางเลือก ป้องจําต้องสู้กับเขา

ฝีมือของทั้งสองเท่าเทียมกัน ต่อสู้กันอยู่สิบกว่านาที จนทั้ง สองต่างได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่เห็นได้ชัดเจนว่า อารมณ์โกรธข
องบริศ ลดลงเล็กน้อย

“ทําไมไม่บอกฉันถึงสถานการณ์ของนรมน นายรู้หรือเปล่า ถ้าเธอไม่รอดมา ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธอเป็นครั้งสุดท้าย

บริศ หยุดมือ แต่กลับหอบแฮ่ก ๆ จ้องมองป้องราวกับจะกิน เลือดกินเนื้อ

ป้องรู้ว่าเมื่อเขากลับมาจะต้องมาหาตนเองเพื่อคิดบัญชี แต่ก็ ไม่ปิดบังความผิด

“บอกนายแล้วจะเป็นอย่างไร? ตอนนั้นคือช่วงเวลาสำคัญ ของนาย หรือว่าจะให้นายหยุดการรักษา แล้วกลายเป็นคนพิการ ไปตลอดชีวิต? นายไม่ใช่หมอ นายกลับมาแล้วจะทำอะไรได้? โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุดท้ายแล้วนรมนไม่ให้พวกเราบอกนาย

“นายพูดอะไรของนาย

บริศร์ชะงักงันไปเล็กน้อย ราวกับไม่น่าเชื่อถืออยู่บ้าง

ป้องกลับไม่สนใจสายตาพิฆาตของเขา และพูดต่อว่า “ก็

เป็นอย่างทีนายได้ยินมา ภรรยาของนายมีความสามารถมาก แอบเข้าไปในฐานลับ ถ่ายภาพกระบวนการที่แท้จริงในการ รักษาของนาย แล้วกลับมาสอบถามฉัน ฉันจะพูดอะไรได้? ฉัน จึงทำได้เพียงเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง

“นายเป็นบ้าไปหรือเปล่า? ถ้าฉันอยากให้เธอรู้ ทำไมฉันไม่

โทรหาเธอ? ”

บริศร์นึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองพยายามอดทนถูกนรมนมองเห็นผ่านสายตาของเธอ เขาเจ็บปวดจนพูดไม่ออก เขาต้องทนกับอะไรเขารู้ดีที่สุด

เมื่อนโมนที่รักเขาขนาดนั้นมองเห็นฉากนี้ด้วยตาของตนเอง เธอจะเจ็บปวดหัวใจมากแค่ไหน?

และในตอนนั้น เธอยังเป็นคนป่วย! อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต

ได้ทุกที่ทุกเวลา!

แต่เขาที่เป็นสามีคนนี้กลับไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่เพียงแค่นั้น ยังทําให้เธอต้องเป็นห่วงตนเอง

ทันใดนั้นเอง หัวใจของบุริศร์เหมือนถูกทอดอยู่ในกระทะ ทรมานจนแทบจะหยุดหายใจ

“ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเมียของฉัน ฉันจะ

ลงโทษนายชะ”

ในตอนนี้บุริศร์ไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้

ตอนนี้เขาอยากจะเจอนรมนผู้หญิงโง่ๆ คนนั้นจนแทบจะรอไม่ ไหวแล้ว เขาอยากจะถามเธอว่า แท้จริงแล้วเธอเข้มแข็งมากแค่ ไหน? หรือเธอไม่รู้ว่า เขาก็รักเธออย่างสุดหัวใจ?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ