บทที่115 ไม่ใช่ว่าเป็นไข้อีกแล้วนะ

“คุณนรมน!”

สีหน้าของพฤกษ์ซีดไปทันที

บุริศร์เป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้านรมนเป็นอะไรขึ้นมาอีก เขา จะรายงานกับบุริศร์อย่างไร?

พฤกษ์ตกใจจนจะรีบไปหาคุณหมอ แต่ธรณีห้ามเขาไว้

“ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรอก เธออารมณ์ตื่นเต้นมาก เกินไปเลยหมดสติ นายช่วยพยุงเธอไว้ ฉันจะช่วยกดเหยิน จง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก) สักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

คำพูดของธรณีทำให้พฤกษ์สงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อเห็น สีหน้าที่จริงจังของธรณีในเวลานี้ เขาก็ทำตามช่วยพยุงนร

มัน

กดเหยินจง(ตรงกลางจมูกและริมฝีปาก)เป็นงานที่ต้อง ใช้เทคนิค จะกดเบาไปจะไม่มีผล แต่ถ้าแรงไปจะทำให้ รู้สึกเจ็บ

ธรณีเคยทำสิ่งนี้มาก่อนเมื่อเขาอยู่ในเขตทหาร ในเวลานี้ เผชิญหน้ากับนรมน จู่ๆเขาก็เก้งๆกังๆ

กลิ่นหอมจาง ๆ ของผู้หญิงลอยผ่านจมูกของธรณี เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยเข้าใกล้ผู้หญิง ไม่ใช่เพราะความ

ชอบพิเศษอะไร แต่เป็นเพราะเขายอมขาดแคลนดีกว่าได้ของที่คุณภาพด้อยกว่า เขาจึงรักนวลสงวนตัวมาโดย ตลอด ตอนนี้ได้กลิ่นหอมหวานบนร่างกายของนรมนอย่าง กะทันหัน ก็สติหลุดลอยเล็กน้อยในชั่วครู่นั้น

เมื่อตระหนักถึงว่าตัวเองกำลังคิดอะไร ธรณีก็หยุดความ คิดของเขาอย่างรวดเร็ว และกดไปที่เหยินจง(ตรงกลาง จมูกและริมฝีปาก)ของนรมน

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นรมนร้องอุทานออกมา ก็ตื่นขึ้นมาทั้งคนทันที

เนื่องจากปัญหาเรื่องมุมทำให้ ธรณีที่กำลังเผชิญหน้า

โดยตรงกับนรมน ทันทีที่นรมนลืมตาขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่ ขยายใหญ่ขึ้นของ ธรณีอยู่ใกล้ ๆ เธอก็ยกแขนขึ้นโดย จิตใต้สำนึก “ป้าบ”เสียงดังฟังชัด หน้าของธรณีถูกนรมนตบอีกครั้ง

แม้แต่ก็พฤกษ์ทนไม่ได้ที่จะมอง

ผู้สืบทอดมรดกแห่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถูกผู้หญิงตบ หน้าไปสองครั้งในหนึ่งวัน ถ้าพูดออกไปละก็ หน้าของธรณี ไม่รู้ว่าไว้ไหนแล้วจริงๆ

ธรณีก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าสิ่งที่ต้อนรับเข้าจะเป็นมือที่ ฟาดเข้ามาอย่างแสบชา เขาอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ทำหน้าเย็นชา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร การตบครั้งนี้ถือว่าเขาติดหนี้นร

มัน
นรมนตบเสร็จเพิ่งพบว่าตัวเองเหมือนเข้าใจผิด

“ฉันเป็นอะไรไป?”

นรมนรีบถามพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้าง

พฤกษ์เล่าเรื่องที่ธรณีช่วยเธอกดเหยินจง(ตรงกลางจมูก และริมฝีปาก) ออกมา

นรมนลุกขึ้นอย่างเฉยชา พูดคำขอบคุณอย่างเรียบเฉย ก็ไม่ได้สนใจธรณีอีก ธรณีพูดไม่ออกว่าในใจเป็นความรู้สึกอย่างไร ทั้งโกรธ

เล็กน้อย แต่ก็เหมือนปนไปด้วยความผิดหวังนิดหน่อย ส่วน

เพราะอะไรนั้น เขายังไม่ไปคิดก่อน

ไฟของห้องฉุกเฉินดับลง บุริศร์ถูกเข็นออกอีกครั้ง

คุณหมอเหนื่อยเล็กน้อย พูดเสียงเบา ” ไข้ของประธานบุ ริศร์ลดไปแล้ว แต่ยังต้องคอยสังเกต ถ้าพรุ่งนี้เช้าเขาตื่น ขึ้นมาได้ทุกอย่างก็โอเคแล้ว”

ยังไงแล้ว ก็ยังคงไม่รู้ผล

นรมนบอกตัวเองว่าห้ามล้มลงเด็ดขาด ถ้าเธอล้มลง บุรี ศร์จะทำอย่างไร??

ทั้งสองกลับเข้าห้องผู้ป่วยหนักอีกครั้ง

ครั้งนี้บริศร์ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอีก และไม่มีไข้ นอน หลับอย่างสงบ แต่นรมนไม่กล้ากระพริบตา

เธอกลัวว่าตัวเองจะงีบหลับ บุริศร์เป็นอะไรเธอจะไม่รู้
เวลาประมาณตีสี่ บุริศร์ได้ตื่นมา

เขาลืมตาขึ้น มองเพดานสีขาวอย่างว่างเปล่า ในชั่วขณะ นั้นแยกไม่ออกว่ามันคือที่ไหน

เขาขยับนิ้วอย่างกะทันหัน ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยเข้า มาในจมูกพร้อมกลิ่นหอมหวาน

“นายตื่นแล้วเหรอ?”

ใบหน้าของนรมนปรากฏตรงหน้าบุริศร์ ดวงตาของเธอ แดงก่ำ แต่มีความดีใจวาบผ่านในทันที

บุริศร์นึกว่าตัวเองหลอน นรมนทำไมถึงโผล่มาอยู่ที่นี่?

แล้วทำไมถึงแคร์เขาขนาดนี้?

เขาต้องฝันอยู่แน่ๆเลย!

หรือว่าเขาตายแล้ว?

ไม่งั้นทำไมถึงเกิดภาพหลอนล่ะ?

บุริศร์อยากจะยื่นมือไปจับนรมน แต่กลับได้ยินเธอบอก ว่า “นายอย่าขยับ เดี๋ยวฉันไปตามหมอ”

พูดเสร็จนรมนก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

บุริศร์อยากจะพูด แต่เขากระหายน้ำมาก

เขาขยับตัวเบา ๆ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาฟื้น

คืนสติทันที

เขายังมีชีวิต?
บุริศร์ตกตะลึงและสับสน คุณหมอตามนรมนกลับมา

“คุณหมอคะ เขาตื่นแล้ว หมอบอกว่าตื่นมาก็มีอะไรแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ? หมอช่วยตรวจให้เขาหน่อย ว่าตรงไหนยังมี ปัญหาอีก”

น้ำเสียงของนรมนมีความตื่นเต้นและดีใจ

บุริศร์ไม่ได้เห็นนรมนเป็นเวลานาน แม้ว่าหน้าตาจะแตก ต่างกัน แต่ท่าทีและแววตานั้นทำให้เขาเหมือนย้อนกลับไป เมื่อห้าปีก่อน

เขาเรียกออกไปโดยห้ามไม่ได้ “นรมน..”

เสียงของเขาแหบแห้ง ราวกับฆ้องที่แตก เขาไม่คาดหวัง ว่านรมนได้ยินเขา ไม่คิดว่านรมนจะหันกลับมาทันที รีบ เดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว ลดตัวลง ถามเบาๆ “มีอะไร? ไม่ สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“เปล่า”

จริงๆแล้วบุริศร์รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

ลำคอของเขาเจ็บอย่างรุนแรง หน้าอกของเขาก็เจ็บจน ไม่สามารถทนได้ แต่ความเจ็บปวดเหล่านี้เทียบกับนรมน แล้วไม่ถือว่าเป็นอะไร

เขาจับมือของนรมนไว้แน่น แม้ว่าเขาจะไม่มีแรงมากนัก แต่เขาก็จับมันไว้แน่น ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะป้องกัน ไม่ให้ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นฟองสบู่

คุณหมอเห็นบุริศร์ท่าทีแบบนี้ ก็ตกใจไม่มากก็น้อย
นี่เป็นบุริศร์ที่เขาลือกันว่าไร้ความรู้สึกที่ไหนกันละ!

แต่ว่าคุณหมอก็ไม่ได้ว่าอะไร เริ่มทำการตรวจร่างกาย ของบุริศร์

นรมนจะรินน้ำให้เขาสักแก้ว แต่บุริศร์ไม่ยอมปล่อยมือ สายตาเฉียวที่สวยงามคู่นั้นมอง ไปที่นรมนอย่างลึกซึ้ง มอง จนใจของนรมนกระสับกระส่ายราวกับกวางน้อยที่กระโดด ไปมา

ไม่กล้าคิดเลยบุริศร์ที่เป็นแบบนี้ เธอก็ไม่อยากทำลาย บรรยายแบบนี้ ก็เลยตามอารมณ์บุริศร์ไป

คุณหมอถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากการตรวจ รักษาบุริศร์ “ประธานบุริศร์ผ่านช่วงอันตรายแล้ว แต่เขา ต้องการพักผ่อนอาการบาดเจ็บของเขาอยู่ใกล้กับหัวใจ มากเกินไป ครั้งนี้เขาเสียเลือดมากเกินไป ต้องได้รับการ รักษาอย่างระมัดระวัง ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

นรมนถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินว่าเขาไม่เป็นไร เธอจะยืนขึ้นไปส่งคุณหมอ แต่บุริศร์ไม่ยอมปล่อยมือ

คุณหมอยิ้มแล้วพูด “พวกคุณคุยกันเลยครับ เดี๋ยวผม ออกไปเองครับ”

หลังจากนั้นคุณหมอก็ยิ้มและจากไป

นรมนรู้สึกไม่คุ้นเคยกับบุริศร์ที่เป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่า เธอจะเห็นภาพท่าทีที่กานต์อ้อน
“ปล่อยมือ!”

เธอหน้าตึง

บุริศร์ไม่ได้พูด แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ สายตาก็มุ่งมั่น

มากขึ้น

นรมนรู้สึกหมดคำพูดเล็กน้อย

“ถ้านายไม่ปล่อยมือ ฉันจะรินน้ำให้นายยังไง? คอนาย แห้งหรือเปล่า? ไม่อยากคุยกับฉัน?

นรมนเสียงอ่อนลงอย่างห้ามไม่ได้

นรมนแบบนี้เหมือนกับนรมนเมื่อห้าปีก่อน เสียงเบาอ่อน โยน แม้แต่สายตาก็มีความอ่อนโยนด้วย

บุริศร์หลงระเริงในสายตาของเธอ ท่าที่เบลอๆ ใสๆทำให้ นรมนรู้สึกว่าเขาอาจจะเป็นไข้จนสติหายไปแล้ว

“ไม่ใช่ว่าเป็นไข้อีกแล้วนะ?”

นรมนใช้มืออีกข้างจับหน้าผากของบุริศร์อย่างรวดเร็ว พบว่าอุณหภูมิร่างกายของเขายังคงปกติ ก็รู้สึกโล่งใจ

บุริศร์รู้สึกว่าทั้งหมดนี้ดูเหมือนความฝัน ไม่ใช่ความจริง เลย แม้ว่าในตอนนี้เขาจะจับฝ่ามืออุ่นๆของนรมน แต่ก็ยัง รู้สึกเหมือนความฝัน

ราวกับรับรู้ถึงความไม่สบายใจของบุริศร์ นรมนก็ ปลอบโยนบุริศร์เหมือนที่เธอปลอบกานต์และพูดว่า “นาย ปล่อยมือก่อนได้ไหม?นายทำแบบนี้ฉันเหนื่อยจริงๆนะ ฉัน เฝ้าดูนายตลอดทั้งคืนโดยไม่หลับตา นายจะใจแข็งให้ฉันยืนแบบนี้จริงๆเหรอ?

บุริศร์ได้ยินนั้น แม้จะอาลัยแค่ไหนก็ตาม ก็ปล่อยมือนร มนไป แต่สายตาของเขาก็คงยึดติดเล็กน้อย ทันใดนั้นนรมนก็นึกถึงกานต์พอดี แววตาของเธอดูอ่อนโยนอย่างสุดขีด “ฉันรินน้ำให้อยากกินอะไร? ฉันกลับไปทำมาให้ นรมนลุกขึ้นมารินน้ำแก้วหนึ่งให้บุริศร์

บุริศร์อยากจะดื่มน้ำ แต่ทำไมขยับตัวก็เจ็บปวดมาก

“อย่าขยับ!”

นรมนรีบห้ามเขาไว้ และวางแก้วน้ำลงอย่างระมัดระวัง ทำเตียงของเขาให้สูงขึ้น จากนั้นก็ป้อนอาหารบุริศร์ทีละ นิด

หากนี่เป็นความฝัน บุริศร์หวังว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกตลอด

ชีวิต

สายตาของเขาตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้นก็ไม่เคยละจากนรมน

เขาพบว่าดวงตาของนรมนแดงก่ำจริงๆ และรอยคล้ำใต้ ดวงตาทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ

ลำคอดีขึ้นบ้างเพราะความชุ่มชื้นน้ำอุ่น บุริศร์พูดเสียงเบา “คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ก็ดี นายอยากกินอะไร ฉันทำแล้วเอามาส่งให้นาย แต่ ช่วงของตอนเช้าฉันทำไม่ทันแล้วนะ เที่ยงไหม เที่ยงทำโจ๊กกับไข่ดองและเนื้อไม่ติดมันมาให้ ฉันจ่าได้ว่านายกิน ไม่รู้ว่ารสนิยมของนายจะเปลี่ยนไปในห้าปีนี้หรือเปล่า ”

“ไม่หรอก เพียงแค่เป็นคุณทำ ทำอะไรผมชอบหมด” บุริศร์ยิ้มอ่อนๆ นรมนเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดี

“นายเพิ่งตื่น พักผ่อนดีๆ ธรณีรออยู่ที่ข้างนอกตลอด จะ จัดการกับเขายังไงตามใจนายเลย ฉันเหนื่อยแล้วจริงๆ กลับไปพักผ่อนก่อนนะ ฉันไปเรียกพฤกษ์เข้ามาดูแลนาย”

“ครับ!”

จริงๆแล้วบุริศร์ไม่อยากให้นรมนไป แต่เห็นท่าทีที่เหนื่อย ของนรมนแบบนี้ เขารู้สึกเอ็นดูปวดใจ

ไม่คิดว่าการที่ตัวเองถูกยิงครั้งนี้ ทำให้นิสัยของนรมนที่มี

ต่อเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก นี่ถือว่าเขาโชคดีในความโชค

ร้ายไหม?

บุริศร์แอบดีใจ

ในตอนที่พชนรมนเรียกพฤกษ์เข้ามา พอเจอบุริศร์ก็ดีใจ

มาก

“ประธานบุริศร์ ท่านตื่นสักที ถ้าท่านยังไม่ตื่น คุณนรมน จะเอาตายกับธรณีแล้ว”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์ตะลึง “หมายความว่าไง?”
นรมนรู้สึกอายเล็กน้อย

“พวกนายคุยเลย ฉันกลับก่อนนะ”

“ให้พฤกษ์ส่งคุณไป คุณไปคนเดียวผมไม่ไว้ใจ”

บุริศร์ขยิบตาให้พฤกษ์

พฤกษ์รีบติดต่อทางโรงพยาบาลหาพยาบาลเพื่อดูแลบุรี ศร์โดยเฉพาะ จากนั้นส่งนรมนกลับ

เดิมทีนรมนต้องการปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ดูกังวล ของบุริศร์ ก็เลยยอมรับไป

ธรณีเห็นนรมนเดินออกมา ก็ได้รับคำตอบที่เขาต้องการ จากใบหน้าของเธอ

“ประธานบุริศร์ตื่นแล้วเหรอครับ? ผมขอเข้าไปเจอเขา หน่อยได้ไหมครับ?”

ธรณีไม่ค่อยพูดจาเกรงใจแบบนี้กับใครบ่อยๆ

นรมนหันตัวกลับราวกับว่าไม่เห็นเขา ทำให้ธรณีอายมาก

พฤกษ์รีบตามขึ้นไป

เวลานี้เขานับถือในตัวนรมนมาก ปฏิบัติตัวกับนรมนอย่าง กับว่าเธอเป็นภรรยาของหัวหน้าตระกูลโตเล็ก

“คุณนรมนครับ เพราะเรื่องบางอย่างธิดาไม่สามารถ ปกป้องคุณอย่างใกล้ชิด ผมจะรีบเลือกบอดี้การ์ดในเหล่า บอดี้การ์ดให้คุณหนึ่งคน”

พฤกษ์เปิดประตูรถให้นรมน พร้อมกับพูดขึ้น
นรมนไม่ค่อยมีความเห็นเกี่ยวกับธิดา และจำไม่คอยได้ มากนัก ก็พยักหน้ายอมรับเมื่อพฤกษ์พูดแบบนี้

เธอเหนื่อยเหลือเกิน ประสาทกังวลตลอดทั้งคืน หลังจาก รู้ว่าบุริศร์ไม่เป็นอะไร นรมนไม่สามารถทนได้อีกหลับไปใน รถโดยตรง

รถขับกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

พฤกษ์เห็นว่านรมนกำลังหลับสนิท กำลังลังเลว่าจะปลุก นรมนดีไหม? ก็เห็นมีคนหนึ่งมุ่งเดินเข้ามาทางรถของพวก เขาอย่างร้อนรน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ