บทที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป

“เธอรังแกผมก่อนนะ”

กานต์พูดอย่างน้อยใจ ตาหงส์เฟิ่งคู่นั้นมองละห้อยไปที่เธอ คง ไม่ต้องบอกว่าดูน่าสงสารแค่ไหน

ถึงนรมนจะรู้ว่ากานต์แกล้งทำ แต่เธอก็ยังอดรนทนไม่ได้ เธอ ได้แต่ส่ายหัวและพูดว่า “ป้าคมทิพย์เขาแสดงออกเพราะว่าชอบ หนู วิธีการแสดงออกของหนูกลับไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็น ลูกผู้ชายเลยนะ”

“เอาล่ะ ผมจะขอโทษเธอ”

กานต์เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ เขาถอนหายใจและเดินออก ไป

คมทิพย์ยังคงชอบกานต์มาก ความจริงแล้วเด็กคนนี้ก็ดูแล้ว เจริญหูเจริญตาดี ทำให้คนโกรธไม่ลง ไม่นานนักเธอก็เริ่มถึงเนื้อ ถึงตัวกานต์อีกครั้ง

กานต์จ้องหน้านรมนและอดกลั้นเอาไว้ อย่างไรก็แล้วแต่เขา ยังพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเขาและคมทิพย์

ทั้งสามใช้เวลาคืนนั้นผ่านไปโดยราบรื่น

นรมนตื่นแต่เช้าตรู่ กานต์ออกไปข้างนอกและซื้ออาหารเช้า เข้ามาด้วย และยังจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

“มามี อรุณสวัสดิ์”

เขาฉีกยิ้มให้นรมนกว้างมาก แม้ว่าใบหน้านั้นจะคล้ายกับ ใบหน้าของบุริศร์ แต่บุริศร์ไม่เคยยิ้มให้เธอมาก่อน แต่ว่ากานต์ เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยของเธอนรมน เป็นเทวดาตัวน้อยของ เธอคนเดียว

“อรุณสวัสดิ์!”

นรมนลูบหัวของเขาอย่างมีความสุข
คมทิพย์ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากห้อง เมื่อเธอเห็นอาหาร เช้าวางอยู่บนโต๊ะเธอจึงพูดขึ้น “มน เธอเป็นนางฟ้าของฉันจริงๆ เธอซื้ออาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว สุดยอด! ในที่สุดฉันก็จะได้ทาน อาหารเช้าก่อนไปสอนหนังสือ”

“กานต์ซื้อมา ฉันก็เพิ่งจะตื่น”

นรมนชินกับกิริยาท่าทางของคมทิพย์เช่นนี้ แต่ว่ากานต์กลับ ขมวดคิ้วขึ้นมา

ขึ้นมา

“มามี ผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของป้าคมทิพย์จริงๆ หรอครับ”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน

คมทิพย์หนีบใบหูของเขาขึ้นมา

“ตัวแสบ ทำเสียงอะไร ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันนี่ล่ะครูตัวท๊อป ของโรงเรียนอนุบาลเธอนะ!”

“ตึง!”

กานต์นั่งลงและหยิบจานขึ้นมาทาน คมทิพย์อยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

นรมนรีบหนีออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว

“วันนี้ฉันจะไปรายงานตัวที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ฉันไปอาบน้ำ

ก่อนนะ”

“นรมน เธอเอาจริงดิ!”

คมทิพย์กระทืบเท้า นรมนเดินเข้าห้องน้ำไปตั้งนานแล้ว

หลังจากความวุ่นวายในตอนเช้า กานต์ตามคมทิพย์ไปที่ โรงเรียนอนุบาล ส่วนนรมนก็ไปที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด

แต่งงานเมื่อแปดปีก่อน ถูกบังคับให้ออกจากที่นี่เมื่อห้าปีก่อน เธอเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ภรรยาของบุริศร์ แต่ว่าเธอ ไม่เคยก้าวเข้าบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดเลยสักครั้ง แต่ว่าวันนี้เธอกลับมาในฐานะคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อบุริศร์ได้เห็นชื่อนรมน แล้ว เมื่อคืนจะนอนหลับรึเปล่า

มุมปากของนรมนยกขึ้น แววตาฉายรัศมีของความเกลียดชัง

เธอสะกดเก็บอารมณ์ของตัวเอง และก้าวเท้าเข้าบริษัทฮัวยูกรุ

ปไป

“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง มาหาใครคะ”

พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วและเข้ามาหยุดเธอ

ไว้

นรมนมองดูห้องโถงใหญ่ของบริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ช่าง ออกแบบอย่างมีสไตล์ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็น บริษัทชั้นนำในเมืองชลธี แต่ว่าเธอกลับมาแล้ว หลังจากนี้ตระกูล โตเล็กจะยังเป็นที่หนึ่งหรือสองในเมืองชลธีอยู่ไหมก็ค่อยมาว่า

กัน

“ฉันมาหาบุริศร์ ฉันคือแคทเธอรี สถาปนิกที่บริษัทHJกรุปอเม ริกาส่งมา วันนี้ฉันมารายงานตัว” ผู้

นรมนยิ้มจืดและพูด

เมื่อพนักงานต้อนรับหญิงได้ยินแล้วก็ไม่กล้าเสียมารยาท เธอ ยิ้มและรีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี กรุณารอสักครู่ค่ะ ดิฉันจะแจ้ง กับทางท่านประธานบุริศร์สักครู่”

“ได้”

นรมนไม่ได้รบกวนหล่อน เธอได้แต่ยืนรออยู่ที่แผนกต้อนรับ

ถึงตอนนี้ เสียงอันคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง

“คุณน้ำ บุริศร์มาแล้วใช่ไหมคะ เขารีบมาแต่เช้า ยังไม่ได้ทาน ข้าวเช้าเลย ฉันเลยเอาของว่างมาให้เขานิดหน่อย ไม่ต้องแจ้ง เขานะคะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเลย”

เขมิกานิ้วกระติกเก็บความร้อนและเดินเข้าไปอย่าง

คล่องแคล่ว
ไม่เจอกันห้าปี หล่อนยังคงสวยเหมือนเดิม หุ่นยิ่งดีกว่าเดิมอีก นรมนจ้องมองเธอ นัยน์ตาเธอไม่สามารถซ่อนความโกรธแค้น เอาไว้ได้

เขมิกาไวต่อความรู้สึกและหันกลับมามอง สายตาจึงปะทะเข้า กับนรมน ถึงแม้ว่านรมนจะเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้แล้ว แต่ว่า เขมิกาก็ยังขมวดคิ้ว

“เธอเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ไม่ได้มาหา บ้านเราตระกูลโตเล็กหรอกใช่ไหม”

เขมิกาพูดลอยๆออกมาอย่างไม่น่าฟัง

ที่แท้เธออิจฉาความงามของนรมน

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย ถึงแม้ว่าตัวเธอเองก็จะดู ดีเช่นกัน ยังน่าจะสวยกว่าเธออยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ ทั้งรูปร่างและ

ใบหน้า ขนาดผู้หญิงก็ยังหลงใหล ไม่ต้องพูดถึงสำหรับผู้ชาย เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขมิกาก็รู้สึกว่าเธอต้องหาทางรับมือ

“คุณน้ำ ให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเอาตัวผู้หญิงคนนี้ ออกจากบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดไปซะ!”

คำพูดของเขมิกาทำให้คุณน้ำพนักงานต้อนรับรู้สึกลำบากใจ เธอยังไม่ทันอธิบายให้เขมิกาได้รู้ว่านรมนเป็นใคร นรมนก็ หัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั้นสั่นสะเทือนไปทั้งจิตวิญญาณ

“คุณล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับบริษัทฮัวยู คุณแน่ใจนะว่าอยาก

ให้ฉันไป”

นรมนพูดเนิบๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยกระแสความดูถูกและ การประชดประชัน ท่าทางไม่สนไม่แคร์ช่างเป็นการยั่วยุเขมิกา เสียจริง จู่ๆหล่อนก็รู้สึกว่านรมนต้องการยั่วโมโหหล่อน!
12/4

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ